Hoe nu verder?

Pff wat een achtbaan aan emoties is t hier zeg. En dit keer gaat mijn man er echt mee doorheen.
Het niet zwanger zijn elke maand is vervelend en ik word er moedeloos en verdrietig van, maar het denken dat het goed zit en het dan verliezen was de hardste klap tot nu toe.

Mijn man heeft aangedrongen op een snel bezoek bij de kliniek. Gisteren konden we meteen komen. Hij mocht zijn zaad nog een keer inleveren, want dit wilde hij graag.
Het was erg fijn dat ze zo met ons mee leefden en ons gaven wat we wilden.
Mijn arts deed nog een echo. Ik vond het niet nodig, maar mijn man had het echt nodig om te zien dat alles weg was. Ik snapte dat ook wel. Ik kan zien wat ik de hele tijd verlies, maar hij zit niet bij mij op t toilet...

Mijn man vroeg of we nog in aanmerking zouden komen voor IUI als zijn zaad nu beter zou zijn. De vorige keer had hij koorts gehad en hij dacht echt dat het daarom minder was.
De arts heeft toen aangegeven dat zolang er antistoffen in het zaad aanwezig zijn, ICSI onze enige realistische optie is. Ondanks dat wilde ze zeker kijken en overleggen met het team.

Gister belde ze me laat op de middag met het resultaat. Er waren veel meer zwemmers dan de vorige keer en ook betere. We zaten ruim boven de minimale 1 miljoen. Maar, antistoffen...

Volgende week vrijdag hoor ik of we in aanmerking komen voor IUI. Ze zei al dat ze denkt van niet. Die antistoffen zorgen er namelijk voor dat het zaad niet binnen het eitje komt. Dus waar je ze dan ook neer zet, al zet je ze met de kop er tegenaan, die komen niet binnen...

Helaas hebben we amper tijd gehad om samen te praten gister, dus ik weet niet precies wat hij wil. Hij vroeg me nog wel hoe lang ik ook al weer echt last heb gehad van de medicatie de vorige keer. En dat ik het nu wel allemaal al weet dus misschien beter aan kan een tweede poging.

Ik twijfel enorm. Ik heb altijd gezegd niet de mallemolen in te willen gaan. Over die grens ben ik al heen!
Toen zei ik, 1 poging en dan stoppen we... En daar twijfel ik zo over.

Ik was bang dat ik mijn kinderen die ik al heb en waar ik zo dankbaar voor ben, te kort zou doen. Maar door dit hele traject zijn we dichter bij elkaar dan ooit. We staan hier allemaal achter en ze steunen mij en zijn lief voor mij.
Ik doe ze helemaal niet te kort. Dus kunnen we het dan niet nog een keer aan?