Yes, zwangerschapsverlof!

Ik ben 36 weken zwanger en sinds kort met verlof. Een mijlpaal! De afgelopen weken keek ik ernaar uit: geen werk meer, geen volle agenda, alleen nog maar focussen op de baby en mezelf. En nu het zover is… voelt het toch een beetje onwennig. De babykamer is af, alle kleertjes zijn gewassen en opgevouwen, de luiertas hangt klaar, en zelfs de vluchtkoffer staat netjes naast de deur. Alles is geregeld. En ik? Ik heb ineens zeeën van tijd.

Gelukkig gaat het goed met de baby. Tijdens de laatste controle klonk het hartje sterk en regelmatig, en volgens de verloskundige ligt alles goed. Toch merk ik wel dat het einde nadert. Mijn buik zit flink in de weg, bukken gaat lastig en slapen is een uitdaging. Zelfs sokken aantrekken voelt soms als een sportprestatie. Maar ondanks de ongemakken voel ik me in de basis goed. En ik wil deze laatste weken graag bewust beleven.

Vervelen doe ik me gelukkig niet, al merk ik dat ik soms op zoek ben naar invulling. Daarom heb ik een paar dingen bedacht die ik de komende tijd wil doen – niet te inspannend, maar wel fijn en leuk:

### **Een fijne routine creëren**

Ik probeer mijn dagen niet te laten wegzakken in eindeloos scrollen en series kijken. Elke ochtend sta ik op een vaste tijd op, ontbijt rustig en maak als het lukt een korte wandeling. Even frisse lucht, even bewegen. Daarna kijk ik wel verder wat de dag brengt, maar een klein ritme helpt me echt.

### **Herinneringen vastleggen**

### **Tijd voor mezelf nemen**

Ik weet dat me-time straks schaars wordt, dus ik neem het er nu van. Een warm bad, een boek, een fijne film of gewoon een middagdutje zonder schuldgevoel. Ik ben ook een keer naar de pedicure geweest – wat een luxe om even verzorgd te worden als je je tenen amper nog kunt zien.
### **Kleine uitjes plannen**

Zolang ik me goed voel, probeer ik nog wat leuke dingen te doen. Een koffietje met een vriendin, naar de kapper, even de stad in of gewoon een ijsje halen in het park. Het hoeft niet groots te zijn, maar het doet me goed om af en toe onder de mensen te zijn.

Deze weken voelen als de stilte voor de storm. Spannend, maar ook bijzonder. Ik probeer bewust te genieten van deze laatste fase. Want hoe onhandig die buik soms ook is – straks mis ik misschien juist dit gewieg en het gekriebel vanbinnen.

Hebben jullie nog tips om te doen? Iets creatiefs misschien?