Eindelijk!

Eigenlijk had ik een blog willen schrijven over ronde 16... Nooit kunnen denken hier te komen. Onderzoeken bij de gynaecoloog gehad (alles goed gelukkig). HSG als laatste (wat was dat even pijnlijk, gelukkig maar 2min). 
En daarna weer wachten...
Intussen zijn al mijn vriendinnen zwanger voor de 2e keer, allemaal binnen 6 maanden en vaak nog sneller. Wat voel je je dan alleen en anders 😢
Alsof je geen 'normaal' mens bent omdat je geen kind kunt krijgen. Ik weet wel dat ik 'normaal' ben, maar als je op het meeste belangrijke domein in je leven niet mee kunt doen, dan voel je je toch anders. Je kunt niet meepraten over zwangerschapskwaaltjes of hoe moeilijk het is als je baby naar de creche gaat of ziek is. En als je straks ouder bent blijft dat verschil altijd aanwezig. 
Hoe bizar kan de wereld eruit zien als je plots een positieve test hebt! 
Na al die maanden werd ik eindelijk niet ongesteld. Ik had alle hoop hierop opgegeven en dacht dat het aan bevruchting lag. Dat we volgend jaar ICSI zouden starten en dat het met wat geluk dan goed zou komen. Ik wilde niet meer focussen op komende maanden en weer elke maand verdriet. Ik begreep ook niet meer hoe überhaupt iemand zwanger kan worden..hoe kunnen al mijn vriendinnen wel 'zomaar' zwanger raken. En iedereen die ooit geboren is, hoe kan dat?! Dat moet met mega veel geluk ontstaan zijn! 😇
Na die positieve test moet ik het wel gaan geloven, er zit een maanzaadje in mij. Raar om te geloven, gelukkig heb ik er 8 maanden de tijd voor.
Tot die tijd maar hopen dat het maandzaadje het goed doet.
Aan alle meiden hier die ook al ruim 15 maanden bezig zijn: blijf volhouden, het komt echt goed!! Dit is ook voor jullie. En als het opeens zover is, dan ben je alle tranen en ellende vergeten ❤️