Weer aan het werk...

Hoi Babybyters,

Ik wil even klagen. Niet al te hard, want alles gaat bij mij erg voorspoedig en als ik de blogs lees van bijvoorbeeld Olivia of Freya, dan lijken mijn strubbelingen wel heel nietig, maar toch...

Ik werk als zelfstandige en heb met mijn partner afgesproken dat ik rond 1 maart weer aan de slag ga voor 32 uur per week. Om een opdracht te krijgen moet ik zo onderhand toch actief opzoek gaan, maar mijn motivatie is ver te zoeken. Bijna alles valt een beetje tegen. Mijn huidige figuur sluit niet aan bij de inhoud van de kledingkast, ik voel mij een soort menselijke spuuglap voor de kleine, ik kom niet tot het ondernemen van actie, zoals gezegd; alles valt een beetje tegen. Zijn jullie al weer aan het werk? En is het niet raar na zoveel maanden moederen opeens weer representatief te moeten zijn, met volwassen over andere zaken te praten dan je kind en sowieso, elke dag weer op te moeten staan om 7.00 uur of zelfs eerder als de opdracht iets verder weg is.

Heeft een van jullie tips hoe ik mezelf een schop onder de kont kan geven om te stoppen met zeuren en weer aan de slag te gaan? Het mag best een harde trap zijn!!!

Verder een kleine noot voor Olivia. Al ken ik je niet persoonlijk, ik heb door al je blogs erg met je meegeleefd. Eerst de problemen met Duncan, nu met je tweelingzus. Ik was erg door je bericht geraakt, en mocht je dit lezen, ik wens jou en je zus in de toekomst heel veel succes en sterkte. En Freya, ik kan niet bevatten wat het met mij zou doen als er iets met mijn kindje aan de hand zou zijn. Als ze verkouden is breekt mijn hart al. Ik hoop dat je grietje opgroeit tot een gezonde dame. En dat je intussen van haar geniet.

groetjes,

Een zeurpiet die een trap onder haar niet geringe achterste nodig heeft!!