Ik heb het even gehad met (een slechte) moeder te zijn..

Hey mama's,
Even van me afschrijven. Als eerste wil ik zeggen dat de titel misschien erg negatief overkomt maar zo voel ik me even.. ook zie ik mn kindje doodgraag ondanks mijn gevoel momenteel.
Vandaag is mn zoontje 7 weken en als je me vraagt hoe het met me gaat? Eerlijk.. ik voel me kapot, moe, machteloos, kut gewoon. A weent zeer veel, neemt al mn energie weg. Is ontroostbaar wat ik ook doe, hoeveel uren ik hem ook wieg. Ook snachts komt hij 3 of 4 keer. En na zijn fles moet ik hem minstens 2u wiegen voor hij slaapt. Dus wanneer ik eindelijk in bed kan, is nog maar 1 a 2u voor hij er terug is voor de nieuwe fles
Overdag stopt hij ook niet met huilen. Ik draag hem bij me in de draagzak, dan word hij iets of wat rustig.hij heeft ook reflux waarvoor hij medicatie krijgt en koemelkallergie met speciale voeding. Ik doe alles voor dat babytje maar hij lijkt zo ongelukkig.
Nu zijn we op het punt dat we samen huilen. Ik kan niet meer. Met de baby in de draagdoek, al krijsend. Ik huil mee, tranen vallen op zijn hoofdje. Ik ben doodop.
Mijn man helpt ook niet veel. Hij gaat werken en vind dan dat hij niets meer moet doen thuis. Hij neemt de baby savonds een uurtje over omdat ik er niet goed uit zie. en volgens hem heb ik dan metime... in die 'me time' sta ik dan te koken en het huishouden te doen. Ik kan niet zeggen hoe lang het geleden is dat ik eens 5min voor mezelf had. Ik moet zelf naar het toilet met de baby. Mijn enige me time is eens 10min douchen ( wat ik probeer te behalen elke 2 dagen). Ik voel me vies en alles behalve de vrouw die ik was ( elke dag opgetut enzo).
En als het dan eens stil is in huis en dat ik durf denken aan een dutje is er wel een kat die inhuis gekotst heeft, moet de vaat gebeuren, ... en praten met mn man is niet echt een optie. Heb dit al geprobeerd en hij vind na 8 u werken het goed geweest is en dat het niet te vergelijken is met de hele dag thuis zitten met een huilende baby. Ik weet niet hoe we dit gaan volhouden als ik ook ga werken en hij met deze ingesteldheid blijft.

Ik vraag me echt af.. Is dit dan men nieuwe leven? Normaal ben ik thuis tot eind februari maar denk er aan om volgende maand terug te gaan werken. Ik word gek in huis. Het is zo eenzaam. Ik voel me eenzaam, ondanks de baby de hele dag op mn arm zit en mn moeder dagelijks eens belt.
Ook is de relatie met mn man anders.. soms wil ik zelf niet in zn buurt zijn. Ook kan hij niet eens een compliment geven of me moed in spreken. Bv mn moeder stelde voor dat de baby enkele nachten bij haar bleef zodat ik kon bijslapen. Mn man was niet akkoord want ik als moeder moet dit aankunnen, hier zijn vrouwen voor gemaakt vind ie. Ik voel me dan zo zwak als ik snachts om 2u sta te huilen, met daverende benen van vermoeidheid en met een krijsende baby op mn arm. Let op mn man merkt het wel dat het niet goed gaat maar toch doet hij er niets aan. Dit doet pijn want waarom doet het je niets dat het met mij niet gaat?

Pas op ik zie mn zoontje zo graag en wil hem zo graag gelukkig maken. Maar dit lukt me niet. Ik voel me zo een slechte moeder.
Bedankt om mijn onsamenhangend gezeur verhaal te lezen..

Nu mn vragen..Gaat dit ooit over? Zijn er nog mamas met dit gevoel? Overdrijf ik?

Ps ik hoef geen slechte reacties ik voel me al kut genoeg 🤞