Hoe kan ik E.liano begrijpen?

Hallo Allemaal,


In bijna al mijn blogs laat ik jullie weten hoe goed het met E.liano gaat. En het gaat ook goed met hem. Hij is een heel slim mannetje dat een HELE sterke eigenwil heeft en heel druk kan zijn. Maar toch zijn er dingen waar ik ontzettend mee sukkel en soms weet ik niet wat ik er mee aan moet. Ik ben niet van het stempels geven op mijn kinderen, maar als je weet wat er met je kind 'aan de hand' is, dan is het soms wel makkelijker om mee om te gaan.


Als ik 's morgens wakker word is de eerste vraag die hij mij stelt, mama moet ik naar school? Als ik ja zeg (op de dagen dat hij naar school moet) begint het al. Ik wil niet naar school. Na 5 keer zeggen komen er traantjes bij. Daarna zeg ik hem dan gaan we alleen kijken op school. Dan gaat hij met me mee naar school. Binnen gaat hij spelen en houd mij in de gaten. Als ik vertel dat ik weg ga, krijg ik te horen dat ik niet weg mag en ik moet blijven. Als ik hem dan zijn kus en knuffel geef, komen de tranen en gaat hij gillen. Een van de juffen komt direct bij hem zitten en zodra ik de deur uit ben is het goed. En als ik hem ga halen dan vraag ik aan hem als het leuk was, en elke dag zegt hij ja met een big smile.


Sinds sinterklaas in het land is, slaapt hij kort. Hij gaat wel makkelijk slapen maar tussen 4 en 6 uur staat hij naast me, terwijl hij normaal om 7 uur komt. Hij is dan ook niet meer rustig te krijgen en wilt naar beneden. 


Elke keer als hij sinterklaas of zwarte piet ontmoet heeft is goed gegaan, hij gaf wat verlegen antwoord, maar uiteindelijk zong hij zelfs een liedje door de microfoon. Maar als hij van te voren wist dat we naar sinterklaas gingen, of dat sinterklaas op school kwam, was er niets met hem te beginnen. Huilen en blijven herhalen, ik wil niet naar sinterklaas. Als ik dan zei we gaan alleen kijken was het goed. En daarna ging het uiteindelijk ook goed als sinterklaas er was. 


Ik ben al een paar weken aan hem aan het vragen als hij mee naar de kapper gaat. Dat ging altijd goed, maar sinds een paar maanden wilde hij dat ook niet meer. Vanalles geprobeerd, maar een gillend hysterisch mannetje was het resultaat. Afgelopen maandag was de hond naar de kapper geweest en toen heb ik hem ook mee naar de kapper gekregen. Maar om nou te zeggen dat dat vlekkenloos verliep nee alles behalve dat. 2 vluchtpogingen, 1 keer uit de stoel gesprongen, maar uiteindelijk bij mama op de schoot is het goed gegaan. Hij bleef rustig zitten, geen tranen of iets, geen angst meer.


Nou moet ik nog met hem naar de tandarts, maar dat lijkt helemaal niet te gaan werken. Ik blijf proberen. Dus het is even afwachten.


Vanavond was pakjesavond. En ik hou me aan strikte tijden bij hem, want anders is hij helemaal uit zijn doen. Wat eerst ook goed ging trouwens hoor, maar sinds kort als er iets veranderd dan is hij helemaal uit zijn doen. Maar vanavond besloot papa dat hij later naar bed mocht. Maar toen hij dus naar bed moest, was het huilen, gillen en mama moest hem naar bed brengen en papa mocht niets. Dit is al vaker voor gekomen en uiteindelijk laat hij zich gewoon in bed leggen door papa.


Ook geluiden moet hij niets van hebben. Een motor, vrachtauto, muziek, microfoon, keybord, vliegtuig, vuurwerk enz enz. Hij doet zijn handen over zijn oren en raakt in paniek. Zo zielig. Ik help hem met het geluid te minderen en ga komende week voor oorwarmers kijken zodat hij die op kan zetten als hij er last van heeft.


Hij zong van de week een sinterklaas liedje en vind het heel leuk om zijn eigen teksten te maken. Maar van deze tekst schrok ik wel even. Hij zong dat sinterklaas met zijn paard onder de trein kwam en dat sinterklaasje toen dood was. Ook als ik zeg we gaan naar opa en oma, zegt hij vaker dat opa dood is, toch mama?? Ik heb aan de juf gevraagd als er op school iets over dood over trein ongeluk of iets besproken was, maar dat is niet zo. Bij ons heeft hij nog niets met de dood te maken gehad. En dat bespaar ik hem ook zolang als dat niet nodig is. Ook ben ik nog nooit met hem een spoorweg overgelopen. Wel met de auto, maar nooit lopend. Dus ik kom er niet achter hoe hij de link legt.


Zoals jullie kunnen lezen is het telkens met alles het zelfde verhaal. Eerst huilen, gillen en 'zeuren' , maar uiteindelijk gaat het goed. Maar mijn probleem hiermee is dat ik het zo rot voor hem vind dat hij van te voren zo verdrietig is, dat hij geen raad met zichzelf weet. en ik wil hem zo graag begrijpen en helpen, maar ik weet niet meer hoe. 


Iemand die hier iets uit herkend? Ik ben van de week met school in gesprek gegaan en we gaan kijken als hij op een of andere manier iets is dat er iemand komt die hem observeerd op school, zonder dat hij weet dat die persoon er voor hem is.

414 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • duivelse-badeend

    heel eerlijk?? dit is de peuterpuberteit. Daar herken ik het dan ook heel erg sterk van. Beide jongens hebben dit/ hebben dit gehad. Met mikai zit ik er midden in met Dyami is het gelukkig achter de rug! Ik heb gemerkt dat 2 methodes heel goed aanslaan hier. Of gewoon niets zeggen van te voren (bijvoorbeeld bij uit logeren, feestjes, pakjesavond etc.) en vlak voor ze weggaan of het gebeurd dan vertellen en de andere methode is voorbereiden. Wat je dus al doet maar dan met plaatjes. Maak een mooie kalender en plak plaatjes per dag wat er van hem verwacht word. Pakeen knijper en verschuif deze met hem zodat die op de goede dag staat. Als hij naar school gaat ziet hij dus dat de knijper naar het plaatje school gaat en dan weet hij zelf dat dit het geval is, staat de knijper op thuis dan weet hij dat hij niet weg hoeft. En zo zijn er vele methoden. Als je wilt praten weet je me te vinden. Ik heb een hele moeilijke peuterpuberteit doorstaan met me oudste zoon en daardoor ook heeeeeeeeeeeeeel veel geleerd in niet op ingaan bepaalde dingen negeren bepaalde dingen gewoon niet vertellen etc. en wat werkt voor de ene werkt niet voor de andere hier thuis maar daardoor heb ik alleen maar meer methodes geleerd :D sterkte iig! als je wilt praten zie ik je berichtje wel tegemoet! (desnoods appen?? via de tel? kijk maar ik hoor t wel)

  • ellen79

    Hoelang speelt dit al? Kan het wat met de komst van zijn broertje van doen hebben? Die blijft natuurlijk wel de hele dag bij mama terwijl hij weg moet. en de geluiden kan ook komen doordat zijn buisjes zijn geplaatst. Hoewel dit natuurlijk al even geleden is. ben benieuwd wat ze op school gaan vinden...

  • mamavanillias

    Wauw! Nee ik zou niet weten wat te doen maar ik wil je wel sterkte wensen want het lijkt me erg frustrerend af en toe! Hopelijk is het een fase.

  • mj-mama

    Wat mij opvalt in je verhaal is dat je eigenlijk nooit doet wat je zegt. Hij wil niet naar school, jok belooft hem alleen te gaan kijken en vervolgens laat je hem er wel. Dat hij het vervolgens naar zn zin heeft is mooi meegenomen, maar je hebt hem er wel met een leugen moeten brengen..prbeer eens eerlijk te zijn en te blijven. Vertel hem wanneer hoelaat hij er heenmoet (niet dagen van te voren maar op de ochtend zelf) en vooral ook wat hij gaat doen en wanneer het afgelopen is. Je kindje jeeft duidelijk structuur nodig, en in wezen geef je hem dat. Maar je liegt tegen hem en dat beseft hij waarschijnlijk zo goed dat hij niks meer wil omdat het waarschijnlijk toch anders gaat dan je zegt. .. (sorry voor de typefouten, zit op mn telefoon)

  • FenI-the(.)(.)addicts

    Het kan natuurlijk prima zijn dat hij moeite heeft met overgangen, dat hoeft verder niks te betekenen. Je schrijft al dat hij rustiger wordt als jullie alleen maar gaan kijken, misschien heeft hij een bepaalde angst dat hij iets moet doen wat hij niet wil. Is een controledingetje en peuters zijn daar soms heel wispelturig in.
    Je schrijft al dat hij soms last heeft van zijn oren, misschien speelt dat ook mee?
    Op zijn leeftijd kun je natuurlijk ook al veel met hem bespreken, probeer eens uit te vissen waarom hij in eerste aanleg zo terughoudend is en dat jij het zo verdrietig voor hem vind dat hij eerst zo verdrietig en bang wordt. Zonder druk, laat hem maar vertellen. Ook als het in jouw ogen een onzinverhaal is.
    Je weet soms toch niet hoe die kleintjes verbindingen leggen, zoals met de trein en sinterklaas.
    Succes

  • PowerMama

    Ik herken grote stukken van je verhaal ook in Milan! Wij zijn nu met maatschappelijk werk bezig en hij gaat onderzocht worden 'of'' er iets kan zijn......Allemaal via zijn lagere schooltje gegaan! Er is daar een vrouw in dienst voor deze zaken en we krijgen heel goed hulp! Dus ik denk idd dat je een goeie stap hebt genomen hoor! Ik bergrijp hem vaak ook niet en dat maakt het nog frusterender. Milan heeft nog wel wat andere dingen erbij..........tis soms zwaar om mama te zijn he?

  • Beautifuleyes

    Ja, ik maar dat weet je al