het leven gaat verder, ik bleef achter

Daar zat ik de afgelopen 2 weken. Heerlijk op mijn blauwe wolk. Alles draaide hier in huis om de kinderen en mijn herstel. D.ave heeft zich de benen onder het lijf uit gerent en echt super voor ons allemaal gezorgd. Mij veel rust tijd gegeven, door met K.yra en E.liano leuke dingen te gaan doen en ik mijn rust kon pakken en me volledig op de bv en verzorging van T.hiago kon richten.

Maar afgelopen dinsdag ging mijn telefoon. Ik zag staan dat het mijn tante was.

Eerst zal ik even kort uit leggen wat mijn tante en oom voor me betekenen. Ze is mijn peettante en ik noemde haar vroeger mama2. Elke vrijdag ging ik bij hun slapen en werd ontzettend verwent door hun. Het zijn mensen waar ik altijd als voorbeeld heb gezien. Grote mensen, die het allemaal goed geregeld hadden. 17 jaar geleden heeft mijn tante een hersenbloeding gehad en is nooit volledig hersteld. Of ja ze is nooit de tante meer voor me geworden als van te voren. Ze heeft een spraak gebrek en was in een keer heel 'oud' in mijn ogen. Ze is dan ook 20 jaar ouder dan mijn eigen ouders. Mijn oom heeft 5 jaar (schat ik) geleden een hersenbloeding gehad. en is daarna in een versnelde dementatie terecht gekomen. Goed tot zover de geschiedenis.

Mijn tante belde dus en ik dacht dat ze een afspraak met me wilde maken om op kraamvisite te komen. Dus ik pakte heel vrolijk de telefoon op. En aan de toon (ondanks haar spraakgebrek) hoorde ik dat er iets niet goed was. Ze zei 'ome jean is vanmorgen ingeslapen' Daar zat ik, met mijn new born baby op mijn borst en ik schrok me dood. Ik wist dat het eraan zat te komen en ik weet dat het beter voor hem is. Maar mijn grote voorbeeld, een persoon die mij echt wat doet, overlijd. Ik donderde echt van mijn blauwe wolk af. Ik wist ook niet meer wat ik moest zeggen aan de telefoon. Mijn tante voelde me gelukkig goed aan en vertelde me wanneer de mis en begrafenis was. Ik zei haar dat ik geschrokken was en vroeg als ik haar een dag later mocht terug bellen. Ze snapte me. Toen kwamen de tranen. 

Wat doe ik als er ook maar iets aan de hand is. Mijn mama bellen. Ze schrok ook. Het is niet haar kant van de familie. Maar mijn babysit was direkt geregeld. Toen maar mijn vader bellen. Ik wist niet als hij al gebeld was, maar hij moest het weten. Met mijn vader heb ik nog een goed gesprek gehad. Hij is een hele nuchtere man en heeft me goed duidelijk gemaakt, dat mijn oom altijd gezegt heeft niet zo te willen leven. Dat hij misschien wel pijn had en het niet kon aangeven. 

Maandag is eerst een kerkmis en daarna nog een in het ceramotium en daarna koffietafel. Dat is allemaal best moeilijk voor me. Dat ik er naar toe ga is zeker. Maar hoe ik het moet aanpakken met T.hiago vind ik heel moeilijk. De eerste keer bij mijn mannetje weg en hoe met bv. Vandaag voor het eerst gekolft zodat mam, mocht hij honger krijgen hem een flesje kan geven. Maar wat als hij dadelijk de fles boven mijn borst verkiest? En hoe overleef ik die uren zonder mijn kleine mannetje? Iemand ervaring ermee?? tips zijn welkom. Ik leg hem zowiezo aan voor ik weg ga. Zodat hij een voeding van te voren gehad heeft. Maar zal ik hem ophalen na het crematorium en mee nemen naar de koffietafel of thuis laten. 

Pffff dat onzekere is echt niet voor mij hoor. Vraag me af waar dat vandaan komt. Vandaag heb ik zelfs een 'woede uitbarsting' op een vuilniszak gehad. Die wilde niet mee werken. Ik heb hem door de hele keuken gegooid en als ik normaal iets niet doe dan is het ergens mee gooien. Helaas voor D.ave stond die ook in de keuken en die schrok zich kapot. Ik wist daarna wel direct waarom ik nooit met dingen gooi, want de rotzooi die je daarmee maakt moet je daarna weer opruimen. En geloof me poepluiers en nog meer afval terug in een vuilniszak duwen is niet grappig of leuk ;) 

Ik ben dus weer met beide beentjes terug op de aarde. Morgen ga ik afscheid nemen van mijn oom. Dat heb ik nog nooit gedaan, en kan me helemaal niet voorstellen wat ik me erbij voor moet stellen, dus ik laat het op me afkomen.

xx