Buisjes en neuspoliepen

Gisteravond heb ik afleiding gezocht en ben ik met mijn moeder gaan kienen (bingo). Dat ging perfect en ik heb me nergens druk over gemaakt. Om 12 uur ben ik naar bed gegaan en al snel kwam E.liano aangewageld. Hup bij ons in bed. Want hij wilde drinken en dat mocht niet meer.

De nacht verliep onrustig. Hij was de hele tijd aan het draaien en waarschijnlijk door mijn zenuwen kon ik hier deze nacht even niet tegen :D Ik was al voor de wekker wakker. Die liep om 7 uur af, D. en ik zijn opgestaan en E.liano hebben we laten liggen. Want niet eten en drinken 's ochtends doet zijn humeur niet goed. Mijn zenuwen waren nog goed onder controle. Dus om kwart voor 8 heb ik E.liano opgepakt en aangekleed. Beneden vond hij het raar, er stond geen drinken voor hem, geen brood... hmmmzzz dan ga ik maar koekjes eten dacht hij. Dus ik was blij dat D. klaar was en we konden vertrekken, want die driftbuien in de ochtend zijn niet goed voor mij humeur.

In de auto heb ik hem nog een keer verteld wat we gingen doen. We gingen naar de dokter, daar kreeg hij een pyamma aan, dan kreeg hij een kapje op zijn mond, dan moesten we even wachten en dan kreeg hij een ijsje. Dat ijsje deed het hem al de hele week. 

Op de afdeling aangekomen, moest papa in de wachtkamer gaan zitten en mocht ik mee naar binnen. Daar gingen we. De pyamma aan, check en dan even wachten. O wat een lol had mijn mannetje toen mama ook een jas aankreeg, een netje op haar hoofd en klompen. Hij wilde zijn eigen netje ook op zijn hoofd. Mooi dat ging goed. Daar kwam de dokter. Hij kreeg zelfs een handje van E.liano. (doet hij normaal niet snel bij vreemde mensen) Ik heb hem naar de O.K. gedragen en op het bedje gezet en uitgelegd dat daar het kapje kwam en het ijsje dichtbij was. Hij liet het dan ook gewoon toe en viel snel in slaap.

Ik ging met tranen in mijn ogen weg. Maar wist dat het goed was. Ik kwam terug op de afdeling en sprak even met een andere mama. En 2 min. later hoorde ik mijn mannetje gillen/huilen. en daar kwam de dokter weer met mijn kleine man bloedend in zijn armen. Ojee daar schrok ik wel heel erg van. Had verwacht dat hij slapend terug zou komen, maar hij was gewoon alweer een heel stuk bij. De verpleegster vertelde me dat zij juist blij waren dat hij aan het huilen was, want dat was een goed teken. Zijn neus bloedde heel erg. maar dat stopte al heel snel. We hebben lekker op het bed met z'n 2e gelegen. en geknuffeld. Af en toe deed hij huilen, maar na 5 min ging meneer recht opzitten en vroeg hij natuurlijk om zijn ijsje. Dat ging naar binnen als of hij al 5 dagen niet gegeten had. haha. 

Daarna kwam hij nog even bij me liggen, maar na 5 min begon hij te vragen als hij naar huis mocht. En dat mocht. Dus aankleden en papa uit de wachtkamer halen en hop de auto in en naar huis. 

Het is me echt reuze mee gevallen. en hij rent op dit moment alweer vrolijk rond. Maar wat ons het meest verbaast ..... als we fluisteren hoort hij ons gewoon al. En dat wat eerst niet het geval.

Liefs Bir en E.liano