Vluchtgedrag

Een collega komt vanmorgen heel trots zijn eerste kindje showen op de zaak. Ik kijk vluchtig eventjes het is een mooi babytje, ik voel een brok in mijn keel vormen en mijn ogen prikken. Ik pak de telefoon en bel een andere collega om een probleempje op te lossen, in mijn achterhoofd hoop ik vurig dat hij niet te lang op de afdeling blijft staan en snel weer wegloopt. In ieder geval voordat ik klaar ben met bellen. Het gebeurd....hij loopt nog langs,maar ziet dat ik aan het bellen ben, ik doe net alsof ik ze niet zie voorbij komen en overleg druk met mijn collega aan de andere kant van de lijn.


Ik hang op en voel me gelijk schuldig en egoistisch...Hij kan niet weten dat Cire en ik ookal bijna 2 jaar bezig zijn voor onze eerste. Ik heb ook geen idee wat hun traject/ervaring is geweest.


Ik app Cire en leg de situatie uit en vraag hem of ik iets ergs heb gedaan. Hij vind van niet.


Tot overmaat van ramp vraagt een andere collega of ik dat lieve manneke van net gezien heb. Ja heb ik gezien, lief hoor. En het gaat nog ff 5 minuten over babys en kinderen. 5 minuten te lang al voor mij, het is niet netjes denk ik, maar ik hou mijn antwoorden kort en probeer het over iets anders te hebben. Dat lukte gelukkig.


Het probleem is....ik kon het gewoon niet. Kinderwagens of zwangere vrouwen van een afstandje gaat prima. Maar zo dichtbij....Ik kan het niet. De enige kinderen waar ik wel mee om kan gaan zijn mijn 2 neefjes en Cire zijn nichtje.


Sinds vanmorgen gaat er vanalles door me heen. Was ik egoistisch? Waarom vlucht ik?


Ik kan wel keihard een potje gaan zitten janken hier....Ben nu blij dat ik een stukje van mijn andere collega's af zit, dan kan ik mijn tranen weg slikken zonder dat iemand het ziet.

1008 x gelezen, 4

In Zwanger worden

reacties (0)


  • Nora9

    Ach meid ik denk dat iedereen dit wel eens of vaker heeft gedaan. Je kan het niet altijd hebben en het blijft confronterend. Als jij het op dat moment niet aan kon mag je echt voor jezelf kiezen. Desnoods ga je tijdens babypraat even naar het toilet. Je hebt gekeken, je hebt ze niet helemaal genegeerd.

    Niet te druk over maken meid❤️

  • Saar-tje

    Zo ongelooflijk herkenbaar. En nee je hoeft je niet schuldig te voelen. Want jouw wens is er en jouw verdriet dat het nog niet gelukt is 'mag'' er ook zijn.

  • Wensvoornogmeerkinderen



    Niet zo streng voor jezelf. Je hebt ook gevoelens! Ik denk wel dat het gemakkelijk is voor je als je er wel met anderen over kunt praten. Maar, jij mag je ook rot voelen! En als je daarbij ruimte creëert voor jezelf is dat prima. Je hebt gekeken, gezegd dat het schattig is en dat is toch precies wat elke ouder wil horen. Dus goed gedaan en wees niet te streng voor jezelf! En ik hoop dat er snel iets moois voor jullie ontstaat🍀

    Oja, ik heb ook wel eens keihard gehuild omdat iemand dichtbij ons zwanger was en mijn man net gezegd had dat nooit meer te doen... Dat heeft ze nooit geweten, totdat ik het haar pas vertelde... Vond ze ook niet erg ofzo, ik was heus wel blij voor haar,Mar verdrietig voor mezelf.

  • Y1607

    Je reactie is heel normaal. Zo neem je jezelf in bescherming,heel menselijk. Hoop dat jullie snel een kleintje mogen verwelkomen.

  • floortjetd

    Niet schuldig voelen hoor!!! Iedereen heeft recht op zijn eigen emoties.

    prima toch dat je een afstandje hebt gecreeerd als jij daar op dat moment behoefte aan hebt?