Ronde 19 wachtbankje

Allereerst wil ik zeggen, dat ik weet dat er dames zijn die al veeeeeel langer dan mij bezig zijn met het krijgen van een kindje, maar dit zijn mijn gevoelens op dit moment.

Ik raak gefrustreerd, ik twijfel of ik weer bij de gyn aan de bel moet trekken. Het is ons nog steeds niet gegund....Het doet me zo'n verdriet. Langzaam wordt er om me heen gefluisterd over dat ik nog niet zwanger ben, terwijl niemand weet dat we allang er mee bezig zijn. Ze (lees: voornamelijk vrouwelijke collega's) weten wel dat de wens er is. Zelfs mijn oma heeft het er met familieleden over gehad. "Ze wordt er ook niet jonger op". Wat voor anderen gefluister is, is voor mij direct gegil in mijn oor. Niet dat we voor een ander zwanger moeten worden, maar in mijn hoofd voel ik de druk om te gaan 'presteren'. En het frusterende is dan, dat ik het niet in de hand heb. Konden we het maar sturen. Een zaadje in de cel stoppen en liefdevol verzorgen tot er een kindje uitgroeid.

Ik raak gefrusteerd om het feit dat we iedere maand weer ons uiterste best doen en iedere maand weer komt die kut menstruatie (sorry voor mijn woordkeus). Ondertussen heb ik er echt een hekel aan. Vorige maand hield mijn lijf me ook weer zo voor de gek. Gewoon lekker 2 dagen later doorzetten die menstruatie. Alsof mijn lijf weet dat ik intussen angst heb om testen te doen. Zo enorm bang om weer een omo witte test te zien. Ik trek dat gewoon niet meer.

De cliche adviezen heb ik allemaal al gehoord.

- Je kan tenminste zwanger worden

- Je moet er niet zoveel mee bezig zijn, dan lukt het vanzelf

etc....

Ik reageer er maar niet meer op.

Zelfs als ik aan het reizen ben met bijvoorbeeld de trein en ik zie een ooievaar, dan denk ik, zou het een teken zijn deze maand wel raak? En daarna denk ik dan, ik ben ook hartstikke gek. Maar volgens mij als je zo graag wil, net als zoveel andere stellen met ons, dan grijp je ieder dingetje aan.

Het gaat allemaal om hoop en vertrouwen dat het ooit goed gaat komen. Maar wanneer ooit is......