Even voorstellen

Heey ik ben mama van een engeltje Ty 'shawn.

Na 8 jaren lang proberen ben ik via de mmm door het hormoon clomid in verwachting geraakt.
we zijn verschrikkek blij en kunnen onze geluk niet op blij maar toch ook onvoorstelbaar.
als je al die jaren zo graag wilt maar nu eindelijk een positieve test in handen hebt die alsmaar positiever word nou dat is niet te beshrijven. in week 6 na lief voor mekaar te zijn geweest verlies ik bloed.
na een echo te hebben gehad gaat het allemaal goed met onze inie minie.
de rest van de zwangerschap verloopt ook voorspoedig

Bij 25 wk en 1 lig ik in bed en krijg ik krampen in men buik en bij opstaat breken men vliezem.
na met de vk aan te komen in het zkh krijg ik te horen dat men vliezen zijn gebroken en ik al 3cm ontsluiting heb. ik ben verschrikkelijk bang het is nog veel ste vroeg.
ik word overgeplaats naar de amc omdat als de kleine geboren word hij daar de meeste overlevingskans heeft. danks de weeenremmers stoppen de weeen niet. de eerste nacht ben ik met een slaap pil goed door gekomen. de volgende dag bij het wakker worden komen de weeen weer regelmatig om de 5 min.
bij het controleren van de baby blijk ik al 7 cm ontsluiting te hebben bij het toucheren al 9 cent. er is geen ontkomen meer aan ik word met me gerend naar de O.K ik moest via een keizersnee bevallen men kleine lag in stuitligging met zen voetjes naar beneden dus een natuurlijke bavalling kon niet.
met 25 wk en 2 dgn word hij geboren.... hij maakt hij goed en ademd zlf met behulp van een maskertje. hij is zo mooi maar klein en teer. wij als ouders superr trots want onze kleine prins ademd zelf. de eerste week gaat het goed met kleine en soms grote accidente. de tweede week krijgt hij een darminfectie 2dgn ernaar ontdekken ze kleine bloedpropjes in zen hersentjes uiteindelijk is de hersenbloeding hem teveel geworden en hij geeft het op. hij heeft 12 dagen mogen leven.... we zijn hier toch blij mee want we hebben hem mogen zien in levende lijve en zen huiltje kunnen horen en van zijn lach mogen genieten..

lieve allereerste prinsje van mama en papa wij zijn super trots op jou onze mooi mannetje wij zullen jou nooit vergeten voor altijd in onze hart en gedachten. we will always love you rust zacht papa.

Mijn naam is Marinthe, 20jaar en nu ruim 3jaar samen met mijn vriend.
We wonen in Zutphen (dat is in Gelderland).. In 2008 werd ik zwanger van onze mooie Sylvana*.. alles verliep goed en mijn zwangerschap ging prima, altijd goede bloeddruk gehad, controles waren goed en ook de kleine meid deed het uitstekend, Ik was 08.01.2009 van haar uitgerekend.
We hebben een moeilijke start gehad omdat we nog maar net samen waren en allebei nog thuis woonde, Ook van de woningbouw kregen wij geen steun en dus geen huis. Ik ben toen bij mijn vriend en zijn moeder ingetrokken en hebben we hier een prachtig kinderkamertje gemaakt. Opeens op 5 december 2008 konden wij een huis huren en hebben als een gek alles klaar gemaakt voor de kleine, Ons eige plekkie!! we waren zo trots..

tot 30 decemver 2009,. ik begon stressen, dacht dat ik de kleine meid niet meer voelde. Even op de bank liggen en spelen met het wondertje in mijn buik, ze reageerde niet... de hele ochtend niet!! gelijk verloskundige gebelt en we mochten langs komen, onze nachtmerrie werd werkelijkheid, ons mooie meisje leefde niet meer.
Alles ging zo snel, van de verloskundige praktijk naar het ziekenhuis, weer een echo.. weer die verschrikkelijke woorden!! onze wereld storte in mekaar.. ik mocht kiezen, of me laten inleiden, of wachten tot de bevalling vanzelf begon.. Zoveel informatie, zoveel verdriet, ik wou op dat moment alleen nog maar naar huis, samen met mijn vriend, naar ons eige veilige plekje, ik wou nog helemaal geen afscheid nemen en dus ook nog niet nadenken over een bevalling.. die avond daarop was het oud&nieuw, wat verschrikkelijk!! nog bijna niemand wist het (afgezien van de fam.) en iedereen wensde ons dus ook gelukkig nieuwjaar en zeker met de kleine, wat pijnlijk, wat erg!! We konden het ze niet kwalijk nemen, maar toch blijft het pijnlijk.
Tot ik ziek werd, op vrijdag 2 januari, koorts, spugen, misselijk, flauwvallen.. men vriend heeft gelijk het ziekenhuis gebelt en ik werd opgenomen, maandag 05.01.2009 ben ik ingeleid om 10.00uur sóchtends en om 16.40uur is onze prinses levenloos geboren.. Ik moest nog 1 nachtje blijven maar 06.01.2009 mocht ik naar huis, we moesten onze engel achterlaten, wat was dat moeilijk!! die week eigenlijk niet kunnen rouwen, niet na kunnen denken aangezien we alles voor de begravenis moesten regelen, onze meid is 09.01.2009 begraven in Zutphen en ik kom er nog bijna elke week, even kijken hoe het met mn meisje is..

Nu ben ik weer zwanger, 34weken en 1dag om precies tezijn, ben officieel 23december 2010 uitgerekend, rond de zelfde datum dus.. gelukkig word ik met 37weken ingeleid om eventuele risico's te vermijden.. de emotionele periode is nu aangebroken, moet om alles huilen en maak me overal zorgen om.. toch weet ik dat onze kleine meid een goeie grote zus zou zijn en dus wel zorgt dat haar Brusje goed en gezond op de wereld komt.
Veel mensen vragen of ik nu weer zwanger ben om mijn vorige zwangerschap te vervangen, maar onze Sylvana kan niet vervangen worden, nee ondanks dat zij een engeltje is, word zij grote zus van onze 2e wonder!!

hallo mijn naam is samantha.. ik ben 23jr . vorig jaar rond maart.. is ons zoontje.Lugano Geboren/Gestorven.op 08-03-2009..zal in het kort een beetje vertellen hoe dat allemaal is verlopen en Gegaan..
ik was net 6 weken inverwachting het was helemaal gepland!! ohh wat waren wij ontzettend gelukkig we verwachten een kindje!!! we kregen ook ons eerste echo.. waarop te zien was dat we er waarscheinlijk 2 kregen maar het andere zakje zat helaas niets in.. maar in het 2weede zakje wel en een moooi klopend hartje!!!de wekeen vlogen voorbij.. maar in die weken.. vloeide ik aleen maar het was net als of ik niet beter wist en het er bij hoorde.. het was soms zo erg dat ik het uit gilde.. maar toen kwamen elke xern de verloskundige naar me huis om het hartje te luisten dat was eigelijk altijd wel. als ik vloeide moest ik bellen en dat ging 14 weken zo door.. tot dat het ophield en ik er vrijwel heeel erg onrustig van werd want ja ik was het inmiddels wel gewent.. dat vloeien..maar ook op die echo allees mooi en ons zoontje was heerlijk aan het beweegen.. (( heerlijk Ventje)) en inmiddels waren we bij week 17en /5 dgn aan gekomen waarop ik welis is wilde weten wat we konde verwachten een zoontje of een dochter.. ik nam plaaats op de stoell.. waaarop ze zijden dat ik heellaas geen vruct water meer had!!! het was donker en ons mannetje leefde mnog hij vocht voor ze leventjes.. en wilde echt niet gaaan.. ik heb alleen maar zitten huilen huilen meer kon ik niet doen.. en me gevoel zij het all.. ik voelde het.. maar heb er nietss van gemerkt dat ik me vrucht water ben verloren is echt met hele kleine beetjes verdwenen... allemaal onderz0eken gehad wat de oorzaak was niets konde ze vinden ons zooontje is/was kerngezond geen afwijkinge of wat ook pure pech zijden ze.. nou zit je dan.. uit eindelijk hebben we de zwangerschap afmoeten breken en ons zoontje is op 08-03-2009 geboren wat zijn we trots op ons ventje en heel erg trots dat wij zijn ouders mogen zijn altijd ons mooiste sterretje... hou van jou(L).. na een onzekere maar toch mooie zwangerschap hebben we lugano* zusje Degani in ons armen mogen nemen.. op 17-03-2010 is ons mooie dochter geboren met een lenge van 54cm.. en bijna 8 pond.. met 39.3 weken is ze gehaald!!!!!!! we zijn trots op onze kidss dit was mijn verhaaal heeel veel sterkte alle mama's en papa 's met hun verlies van hun engeltje!!!!!!!!!veeel sterkte en kracht toegewenst!!! veel liefs mama Van lugano*

Hallo allemaal,

Mijn naam is Ann, ben 43 jaar en mama van Julie*, Jana*, Thomas en Yumiko*. Ik verloor m'n meisjes in een miskraam. Hoewel ik dolgelukkig ben met m'n zoontje ( die bijna 15 maanden is), mis ik m'n meisjes enorm, ze waren allemaal heel erg welkom. Heb vaak de reactie gekregen "Wees blij, dat je toch eentje hebt", maar wat er in me omgaat, begrijpen buitenstaanders meestal niet. Ik werd hier lid, omdat ik m'n meisjes niet alleen thuis, maar ook hier een plaatsje wil geven. Rust zacht lieve Julie, Jana en Yumiko, mama houdt van jullie. :'(

Lieve allemaal,

Ik ben lid geworden uit respect voor alle lieve engeltjes die er om welke reden dan ook niet meer zijn. Op deze manier hoop ik mijn steun te kunnen betuigen aan iedereen die het nodig heeft. Ik word mij nu nog meer bewust van de waarde van het leven. En hoe sterk je moet zijn om te overleven. Ons bestaan is een echt wonder.

Hoi allemaal,

Ik zal me eindelijk dan ook eens voorstellen. Ik ben Ilona de mamma van Luuk*. Op 8/7/08 werd ik door de huisarts ingestuurd op de spoedeisende hulp, ik bleek een zeer ernstige nierbekkenontsteking te hebben. Wat ook bleek: ik was zwanger! Na een hele moeilijke week, met hoge koorts en antibiotica die in eerste instantie niet aansloeg, was de nierbekkenontsteking eindelijk onder controle en kon ik weer naar huis. Daarna volgde een probleemloze zwangerschap, alle controles waren goed.
Tot week 31, toen de gyn vond dat ik toch wel erg veel vruchtwater had en voor de zekerheid dmv een uitgebreide echo toch wilde nakijken of er toch niet iets aan het kindje mankeerde. Het balletje dat toen ging rollen, stopte helaas niet meer... Onze jongen bleek een leeg maagje te hebben (duidt op slikproblemen), een hartafwijking en miste een nier. In week 34 is onze Luuk* geboren in het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Hij bleek nog meer te mankeren, maar het was in principe wel operabel. Aan de buitenkant was ons mannetje zo perfect, aan de binnenkant helaas niet..
na 17 spannende dagen, met operaties, genezing, hoop... moesten we ons dappere jongetje toch laten gaan... hij had complicaties gekregen die zijn kans op een menswaardig leven, te klein hadden gemaakt.

Op dit moment ben ik 16 weken zwanger van Luukjes broertje of zusje.. spannend.. maar ook heel leuk.
Zelf wijten we de afwijkingen die Luuk* had toch aan de hoge koorts die ik aan het begin van de zwangerschap had. De ene arts gaat daar wel in mee, de ander niet. Er lopen nog onderzoeken naar evt. genetische oorzaken, maar de kans is klein dat daar wat uitkomt.

liefs, ilona

Hallo allemaal,

Ik zal me ook even voorstellen, ik ben Elsa 26 jaar en mama van Lois*.

In oktober 2007 worden we na een jaar proberen zwanger dolgelukkig dat we zijn! De hele zwangerschap verloopt eigenlijk prima zonder vervelende kwaaltjes.
De 20 weken echo zag er prima uit en we kregen te horen dat we een meisje verwachten!
Met 23 weken moest ik op controle, alles was in orde alleen toen ze ging luisteren naar het hartje vond ze deze te snel. Ik heb even in de wachtkamer gewacht en mocht daarna weer terug komen om weer even te luisteren. Nog vond ze het iets te snel en ik moest tussen de middag eventjes terug komen. Het hartje was nog iets aan de snelle kant maar verder hoefde ik me geen zorgen te maken. Over 3 weken had ik weer gewoon controle inmiddels was ik 26 weken zwanger. Mijn vriend had lekker vrij genomen zodat we daarna nog lekker wat leuks konden doen die dag.

Helaas werd dit de zwartste dag uit ons leven....
Tijdens de controle vond de verloskundige dat mijn baarmoeder eigenlijk net zo groot was als de vorige keer, dit kon zei ze omdat ik de vorige keer door een andere verloskundige was geholpen. Toen ging ze luisteren naar het hartje, ze heeft gezocht en gezocht maar ze kon geen hartslag vinden...
Ik moest even rustig komen zitten en ze zei dat ze het niet vertrouwde. We moesten gelijk door naar het ziekenhuis. Onderweg zeiden we nog tegen elkaar of er is niks aan de hand en we hebben haar nog mooi even op een echo gezien, of ons hele leven staat zo op zijn kop...

Het laatste bleek waar, in het ziekenhuis werden we gelijk geholpen en tijdens de echo bleek dat ons kleine meisje was overleden. Wat een schok, de hele wereld werd onder onze voeten vandaan geveegd.
Het enige wat ik kon uitbrengen was hoe kan dit?!
Ik heb nooit geen pijn gehad, geen bloedverlies helemaal niks. Zo ontzettend onwerkelijk allemaal.

De rest ging allemaal op de automatische piloot, we mochten naar huis en moesten de volgende dag terugkomen dan zouden we voorlichting krijgen over hoe alles zou gaan. Ik kreeg een pilletje mee om de baarmoedermond te verweken en de dag erna op 27-3-2008 is ons kleine meisje Lois* geboren.
Ze was 29 cm en woog 415 gram. Ze was zo ontzettend mooi...
Op 2 april is Lois* gecremeert en ze is weer thuis gekomen op de uitgerekende datum 28-6-2008.

Uit alle onderzoeken die er zijn gedaan is niks gekomen, alles was goed met ons beiden. Het word gehouden op "domme pech".

Op dit moment ben ik 39 weken zwanger van ons tweede kindje, het bijzondere is dat ik op precies hetzelfde moment zwanger ben geraakt als met Lois*. Dit kindje heeft een echt beschermengeltje.
De zwangerschap is niet altijd even makkelijk geweest en vooral heel dubbel omdat ik met alles gelijk liep als met Lois* het jaar ervoor.

Ik wil iedereen veel sterkte wensen met het verlies van hun kindje,

Liefs van Elsa mama van Lois*

Hallo dames,

Ik zal mij ook even voorstellen.
Ik ben Margret en ben inmiddels alweer 33 jaar. Volgende maand is mijn zoontje Reno* alweer 2 jaar een engeltje.

Ik was gelukkig zwanger na een miskraam en kon mijn geluk niet op. Alleen het voelde anders als bij mijn dochtertje. Ik was niet helemaal in de wolken. Natuurlijk was ik blij, maar er klopte gewoon iets niet. Vanaf het begin keek ik dan ook voortdurend bij sites waar het mis was gegaan tijdens de zwangerschap. Ik kreeg hier iedere keer een brok van in mijn keel en dacht toen nog dat zou je maar mee maken.

Helaas werd dit voor ons ook werkelijkheid. Ik had me overal aan gehouden tijdens de zwangerschap, ik was bij de eerste al gestopt met roken dus dat hoefde al niet meer. Ik at en dronk niets wat niet mocht, maar toch mocht dit niet baten. Met de 20 weken echo kregen we te horen dat het niet goed was. Onze zoon zou blijkbaar het lijden aan lemon-sign. Er werd niet teveel over gezegd en ik moest maar gelijk de volgende dag naar Maastricht. Natuurlijk hoopte ik vurig dat ze het in Weert niet goed hadden gezien en dat er niks ernstigs aan de hand was. Helaas dit bleek niet het geval. Het was des te erger. Er werd meteen een kinderneuroloog bij gehaald om te laten vertellen hoe ernstig ziek onze zoon wel niet was. Ze raadde dan ook aan om de zwangerschap af te breken.

Met dit nieuws moesten we weer terug gaan naar Weert. Het leek wel een eeuwigheid voor dat we thuis waren. We hadden zoveel gesproken in de auto dat ik leeg was toen ik thuis kwam. Het was duidelijk voor ons onze zoon wilde we geen pijn laten lijden en hebben er voor gekozen om de zwangerschap af te breken.

Hij is uiteindelijk geboren op vrijdag 13 juli 2007 geboren. Het was nog ernstiger als wat ze hadden gezegd. Als ik de zwangerschap had voldragen dan was hij tijdens de bevalling overleden omdat zijn rug te ver open was en hierdoor een infectie zou hebben opgelopen.

We hebben hem laten cremeren zoals ik het wilde en heb dan ook alles zelf geregeld en alles zelf op maat laten maken.

Er gaat nog steeds geen dag voorbij zonder dat ik aan hem denk. Hij heeft wel een plaatsje gekregen, maar het blijft pijn doen. Vooral mensen die zeggen, hij heeft niet geleefd buiten de baarmoeder. Sorry, zeg dan niets als je niks fatsoenlijks kunt vertellen.

Liefs Margret

Ook ik zal me even voorstellen.
Ik ben Korina moeder van 4 prachtige kindjes,waarvan 1 heelaas een engeltje.
Liza-Melissa word na een zwangerschap van 34 weken geboren,met een gewicht van 1985 gram,en 40 cm klein.Melissa doet het hartstikke goed en mag na 4 coveuze dagen al in een echt bedje met een kruik,groeit erg goed,van de borstvoeding die ik afkolf,en door infuus naar binnen krijgt.na 6 dagen mage ze al uit flesje drinken,en na 10 dagen al mee naar huis,ze noemden haar een wonder baby.Thuis gaat het gewldig,zeer tevreden baby,huilt bijna nooit,heeft wel vaak van stuipjes en loopt geregeld blauw aan tijdens de fles toch wat ongerust,en meld dit op het consultatieburo,ook zij maakten zich zorgen,ik had toch noch een controle afspraak in het ziekenhuis en moest het maar aan de kinderarts melden.Op 22 okt moesten we naar het ziekenhuis en daar werd ze tot onze schrik gezond verklaard,die stuipjes hadden te vroeg geboren baby s wel vaker kon geen kwaad,de kinderarts deed er zelfs wat lacherig om omdat de consultatieburo arts haar wat zorgen maakte,we hoefden niet eens ,meer terug te komen,maar dat wou ik wel,en hebben toch nog een vervolg afspraak gemaakt.toch waren we blij dat we weer thuis waren de arts had haar gezond verklaard,onze dag kon niet meer stuk.S avonds werd Melissa wat onrustig dacht zal wel door de drukke ochtend komen,na veel gehuil valt ze uiteindelijk in slaap.Om 3 uur wordt ze huilend wakker ze wil niet drinken,ook wil ze haar wiegje niet meer in,dam maar bij mij in bed dat is het enigste wat ze wil,met haar 5 weken oud lacht ze vriendelijk naar mij en ik vergeet die pret oogjes die ze toen had nooit meer,uiteindelijk vallen we in slaap Melissa bij mij in de armen,mijn man die om 6 uur werken moest zou me wakker maken maar zag Melissa en zag dat er iets niet goed was,hij maakte mij wakker en hoe ik mijn bed uit ben gekomen weet ik nu nog niet.direct 112 bellen binnen de 5 min hadden we het hele huis vol met hulpverleners,die druk bezig waren ons lieve meisje te redden maar dat mocht helaas na 3 kwartier nog niet lukken.wat we toen voelden en nog steeds voelen is onbegrip angst waarom we kunnen het nog steeds niet geloven, we hebben Melissa begraven op de begraafplaats vlakbij ons huis.ik ben nu opnieuw zwanger en hoop dat het nu allem aal goed gaat
grt korina

Hallo allemaal.
Ik zal me hier eindelijk ook eens gaan voorstellen.
Ik ben Wendy en de trotse moeder van Justin. Mijn zwangerschap verliep na de derde maand beter dan daarvoor want was heel veel ziek en had daar voor een week in het ziekenhuis gelegen. Maar met veel goede moed hadden we dat overwonnen. De rest van de zwangerschap ging alles goed Justin was een actief kindje wat me vaak staande hield vanwege mijn gekneusde ribben.
Met 36 weken en 5 dagen ( 13 jan. 2009) hadden we ’s ochtends om 8.45 controle bij de vk, controles waren allemaal goed dus vol verwachting naar de doptone waar we het hartje van ons mannetje weer te horen zouden krijgen, helaas bleef het stil…heel erg stil….de vk maakte daarop meteen een echo, maar ook daar stond alles stil, zo’n enge stilte snijdt door hart en ziel..het valt ook niet te beschrijven wat er dan door je heengaat. We werden meteen naar het ziekenhuis gestuurd.
Daar aangekomen werden we opgevangen door de gyn. Een echo bevestigde nogmaals dat ons klein ventje niet meer leefde…tja en dan gaan ze na een inwendig onderzoek vertellen dat je 2 dagen naar huis wordt gestuurd om vanalles te gaan regelen..Wat een ellende denk je dan..dus met je ziel onder je arm ga je naar huis waar je opgevangen wordt door je familie..na wat voor me uitgestaard te hebben…gehuild te hebben..en weet ik wat nog meer begon ik overal pijn te krijgen..dus ziekenhuis gebeld en mochten weer terugkomen..wat bleek Justin vond het tijd om te komen.
Na een ruggenprik en veel ziek zijn gingen we de nacht in met 1 cm ontsluiting…schoot dus niet op,maar we hoefden in ieder geval niet meer te wachten tot donderdag..Woensdag (14 jan. 2009) begonnen ze met gel inbrengen… tot 2 keer toe…toen braken rond 16.30 mijn vliezen en moesten we naar de verloskamer…door de ruggenprik voelde ik gelukkig niet de heftige weeën die werden weergegeven door de ctg…Al die tijd wisten we nog niet waarom ons mannetje niet meer leefde totdat zijn hoofdje naar buiten kwam…zijn navelstreng zat zo strak om zijn nekje dat de bevalling niet verder kon gaan, eerst moest die doorgeknipt worden…toen wisten we dus ook waardoor ons mannetje het niet gered had….toen dat opgelost was bleef hij met zijn schouder achter mijn schaambeen hangen waardoor ze met heel veel moeite hem moesten draaien, door wat hulp van de verpleegkundige en vk kwam Justin na 36 weken en 6 dagen om 22.33 dan toch op de wereld…wat een stilte heerst er dan…
Justin bleek al zo’n dag of 3 overleden te zijn…sommige voorgevoelens die ik had kregen op dat moment een plaats…
Justin is begraven op een totaal nieuw kerkhof en heeft daar een heel mooi grafje, ik weet dat ie samen met mijn broertje op ons neerkijkt…met een lach op zijn mond..
Dag lieve Justin tot achter de zon…

Hallo allemaal,

Ook ik kan me 'helaas' toevoegen aan deze site... Ik heb me hier toegevoegd omdat ik het toch wel fijn vindt om evt. in contact te komen met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Ik ben samen met mijn vriend (we gaan bijna trouwen!, 20 mei 2009) ons kindje verloren door een vroeggeboorte. We raakte onverwacht zwanger, maar het kindje was meteen al meer dan welkom. De zwangerschap verliep heel voorspoedig, ik had nergens last van, niet misselijk, niet moe, geen kwaaltjes, ik merkte amper dát ik zwanger was. Tot de 20 weken... Ik kreeg een bloeding en ging direct naar het ziekenhuis. Ik liep al onder controle bij een gynaecoloog om de reden dat mijn vriend vroeger ziek is geweest (er werd vroeger tegen hem gezegd dat er een kans bestond dat hij geen kinderen kon krijngen, bleek dus niet het geval te zijn :-) ). Na wat controles en vragen mocht ik weer naar huis, er was geen reden gevonden voor de bloeding. Een week later kreeg ik weer een bloeding en werd opgenomen ter observatie in het ziekenhuis voor een paar dagen. Weer mocht ik naar huis want er was weer geen reden of oorzaak gevonden. Wij waren toen ook midden in de verbouwing van ons nieuwe huis.
Een week later, op een zondag, waren we dus bezig met klussen en ik had die dag 1 hele lange muur dicht staan smeren. Al de hele dag had ik pijn in mijn rug en was ook niet zo lekker, als ik ging zitten wist ik niet hoe ik moest zitten. Ik vond het maar vreemd... en besloot om naar huis te gaan en wat te gaan slapen. Ik zal me wel aanstellen dacht ik nog... Op een gegeven moment werd ik wakker gemaakt door mijn vriend om te gaan eten. Ik voelde me nog steeds niet beter en besloot na het eten maar meteen weer te gaan slapen. Rond 01:00 's nachts was de pijn ondraagelijk en zei mijn vriend dat ik dan echt moest bellen naar het ziekenhuis en dat deed ik. We moesten meteen komen. Ze ging wat voelen en kijken en... ik was aan het bevallen zei ze... Wij schrokken vreselijk! Hoe kan dat nou? Ik ben pas 23 weken en 6 dagen...?! Ik had al 2cm ontsluiting en kreeg meteen weeënremmers en de prikjes voor longrijping van de baby. Omdat de zwangerschap nog in een vroeg stadium was voor een geboorte moest ik worden overgeplaatst naar het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Met loeiende sirenes en écht hoge snelheid werd ik vervoerd in de ambulnace naar het Sophia. Daar aangekomen werd er op ons ingapraat dat áls de bevalling ging doorzetten het kindje het waarschijnlijk niet zou redden, dat ze ook niks mochten doen omdat ik nog geen 24 weken ben. WAT?! 1 dag verschil, wat maakt dat uit, vroegen wij ons af. Ze legden ons in no-time uit dat er veel gevaar was voor het kindje, de ademhaling, infecties, hersenbloedingen....We moesten er maar niet op rekenen dat hij het zou redden... Op 28 april 2008 om 07:15 werd hij geboren; Jaylin Brokken. 645 gram en... helemaal af! Alleen niet sterk genoeg, hij had last van een infectie die zich blijkbaar in mijn baarmoeder bevond. Hij leefde nog wel en heeft even op mijn buik gelegen. Niemand deed wat.... Na tien minuten heb ik hem aan papa gegeven, hij stierf na vijf minuutjes in de armen van zijn vader....
Mijn placenta was met de bevalling gescheurd en ik moest gecurreteerd worden in de OK. Ik werd weggereden en onder narcose gebracht. Ik weet nog dat ik dacht Ow wat fijn die narcose, ik kan eindelijk slapen... Ik was zó moe... Toen ik bijkwam lag ik in een kamertje en mijn vriend was er. Ik zag lijkwit en was 3liter bloed verloren, ik kreeg bloed toegediend via een infuus. Ik moest nog 1 nacht blijven en mijn virend mocht bij me blijven. We konden Jaylin bij ons krijgen wanneer we maar wilden. Eerst gingen we hem aankleden samen met de zuster, we wilden perse dat hij kleertjes aan kreeg. We hebben zoveel naar hem gekeken en hem vastgehouden, hij was echt mooi, ook al leefde hij niet meer. Zelfs de zuster zei dat ook, ook zij kon haar tranen niet bedwingen en huilde even met ons mee.... We hebben veel gepraat samen daar in het ziekenhuis en wanneer ik weer zo'n vreselijke huilbui had was hij sterk voor mij en wanneer hij even instortte, was ik sterk voor hem. Uiteindelijk mochten we naar huis, zonder kind, met een vreselijk leegte....

Nu verwachten wij op 15 april 2009, ons tweede kindje en zal Jaylin vanaf een sterretje waken over zijn zusje. Ook deze zwangerschap verliep niet helemaal zonder zorgen en heb veel controles gehad maar we zijn nu aan het aftellen, nog 9 dagen vandaag! Jaylin heeft een plekje in ons hart en we zullen hem nooit vergeten... Wat voor ons ook heel bijzonder is, toen ik ontdekte dat ik weer zwanger was en zelf ging berekenen wanneer de uitgerekende datum zou zijn kwam ik op... 28 april ??!! Later volgens de echo's en de berekening van het ziekenhuis bleek dat 15 april te zijn maar voor mijn gevoel is het nog steeds 28 april, heel bijzonder....
Om te lezen hoe het deze zwangerschap is verlopen, dit kun je lezen op mijn profiel.

Liefs Kim

Hallo allemaal,
In juni 2008 besloten we terug voor een kindje te gaan. 2 maanden later was ik al zwanger, nog voor ik de test deed wist ik het gewoon, ik ben zwanger
Bij de eerste echo bleek het een tweeling te zijn, een twee-eiïge. Mijn geluk kon niet op! Het zit in mijn familie en ik had er wel rekening mee gehouden dat het kon gebeuren.
De triple-test gaf een afwijking (gebeurt vaak bij een tweeling) en de gyn wilde een vruchtwaterpunctie. Die heb ik gekregen op vrijdag 14 november 2008. Deed geen pijn (ook niet achteraf) en de eerste uitslag een week later gaf aan dat alles goed was en dat het twee jongens waren. Ik erg gelukkig, ik heb al een dochtertje en vond het erg leuk dat ze twee broertjes zou krijgen.
Op woensdag 3 december 2008 verloor ik vruchtwater. En best wel veel. Snel naar het ziekenhuis en jawel, het linkerkindje had minder vruchtwater. Ik moest opgenomen worden en ik kreeg strikte bedrust! Ik was toen nog geen 20 weken.
Ik bleef maar vruchtwater verliezen en het zag er steeds slechter uit voor het linkerkindje, hij had na 2 weken nog maar een dunne schil vruchtwater rond zich. De gyn kwam toen met het slechte nieuws dat er nog maar 2 kansen op 10 waren dat we beide jongens zouden kunnen houden en dat de kans op extreem prematuur (24 weken) heel erg hoog was.
Wij hebben samen overlegd, alle opties die de gyn gaf overwogen, en toen besloten om de zwangerschap stop te zetten.
Ik ben ingeleid geworden en zo'n 12 uur later zijn onze jongens dan geboren. Op 19 december 2008, op geen 22 weken. We hebben ze laten cremeren en samen, onder ons tweetjes, uitgestrooid.
Bij de controle bij de gyn, wist hij me te vertellen dat de oorzaak lag bij de vruchtwaterpunctie, erg spijtig, maar gelukkig ligt het niet aan mijn lichaam ofzo, dus geen probleem voor een volgende zwangerschap. Ik moest van de gyn 3 maanden wachten om opnieuw te beginnen en we zijn nu in ronde 1. Ik hoop snel weer zwanger te zijn en zou het leuk vinden als het terug een tweeling zou zijn.
Liefs, Kamlio.

Hallo allemaal,

Mijn naam is Miriam en ben 33 jaar. Ik ben alwwer bijna 3 jaar getrouwd met Werner.
Op 25 juni 2007 ben ik bevallen van een dochter. Ze heet Ise.
Waarom ik op deze pagina erbij sta is het volgende:
Op 19 aug 2008 spiraaltje laten verwijderen. We gaan voor een broertje of een zusje voor Ise. Tot onze verbazing was het meteen al raak. Wauw geweldig!
De zwangerschap verliep volgens het boekje. Wel wat meer misselijk dan de eerste zwangerschap, maar ja dat hoort erbij.
20 weken echo was alles perfect in orde.
Op 16 februari 2009 besefte ik dat ik wat minder leven had gevoeld in het weekend. Dus maar even de VK gebeld en gevraagd of ik langs mocht komen. Geen probleem. Toen ze gingen luisteren hoorden we het hartje kloppen. Wat een opluchting!.
Maar op 1 of andere manier zat het me niet lekker en heb ik dinsdag nog eens gebeld. Ik mocht woensdag langs komen en dan zouden we doorgaan naar het ziekenhuis voor een echo.
18 februari 2009 zal ik nooit meer vergeten. We konden het hartje niet meer vinden, dus met spoed naar het ziekenhuis. En inderdaad daar werd bevestigd (met een echo) dat "Emmi" in mijn buik overleden was. Ik was op dat moment 26 weken zwanger. Drama!!!!!
Dit sloeg in als een bom. Alles was volgens het boekje verlopen. Ongelofelijk.
Op 20 februari 2009 ben ik 's morgens ingeleid en ik ben 's middags om 16.16u bevallen van Emmi.
Ze woog 720gram en was 33 cm groot.
Er was verder niets te vinden, wat de oorzaak zou kunnen zijn.
We hebben Emmi gecremeerd. En het was een hele mooi en erg druk bezochte dienst.

Op dit moment is de oorzaak bekend. Het was de placenta die klein en slecht was.
Ze gaan nu onderzoeken hoe dit heeft kunnen gebeuren. Slechte plek in de baarmoeder of toch misschien stollingsproblemen. Eind april bloed af laten nemen. Kan nu nog niet ivm de hormonen die nog in mijn lijf zitten.
Op 18 mei 2009 krijg ik daar weer de uitslag van.
Hopelijk komt daar niets uit, want dan blijft het risico op nog een keer zoiets maar 1%.
Ise heeft ruim 42 weken in mijn buik gezeten en heeft op een prima placenta kunnen teren. Ze was ruim 3700gram bij de geboorte, dus zo kan het ook, dat weet ik, maar de onzekerheid neemt vaa de overhand op dit moment.

Het is allemaal nog erg vers voor me op dit moment en ik zit vol ongeloof.
Ik zit nu midden in mijn bevallingsverlof wat ook erg dubbel is. Ja je hebt gewoon een bevalling gehad met alles erop en eraan, maar ik had liever voor mijn 2e kindje willen zorgen .... Nu moet ik haar een plekje geven ........

Mochten jullie nog vragen hebben dan kunnen en mogen jullie die altijd stellen.
Hopelijk hebben we veel aan elkaar hier op deze site.

Groetjes Miriam

Hoi ,

ik ben Kathleen, 27 jaar en ben 3 jaar samen met mijn ventje. Vorig jaar besloten we dat we samen een kindje wilden. In september, was het dan eindelijk zover... een positieve zwangerschapstest... we waren allebei in de wolken :o) Onze ouders waren ook superblij, het zou langs de twee kanten het eerste kleinkind worden, dus hun geluk kon ook niet op :o) Ik moest op mijn werk direct stoppen met werken omdat ik als opvoedster bij mensen met een mentale handicap werk en dit schadelijk zou kunnen zijn voor het babytje in mijn buik. Dus van de eerste dag dat ik wist dat we zwanger waren heb ik thuis gezeten. Alles heel rustig gedaan. De weken gingen voorbij en ik had gewoon wat last van zwangerschapskwaaltjes, maar verder ging alles heel goed. Ik was heel fier op mijn buikje dat na 16 weken toch al wel zichtbaar begon te worden. Op 16 weken voelde ik ook voor de eerste keer ons kindje bewegen in mijn buik... wonderbaarlijk was dat... heel fijn gevoel... In week 20 kon ook mijn ventje ons babytje al zien bewegen, heel mooi was dat om samen te kunnen genieten van dit wondertje...
Toen ik 20 weken ver was in mijn zwangerschap, kreeg ik opeens heel harde krampen in mijn onderbuik en maakte me toch wel ongerust omdat het een pijn was die ik daarvoor nog nooit gevoeld had. We zijn naar het ziekenhuis gereden en daar aangekomen had ik al bloedverlies... de gynaecoloog stelde vast dat ik al bijna 3 cm opening had en dat de bevalling eigenlijk al begonnen was... dan ineens staat heel je wereld stil... ons kindje was veel te klein om te overleven... na een tijdje is dan ook mijn water gebroken en is ons dochtertje geboren... maar we hebben ook direct weer afscheid moeten nemen van haar...je zit daar met z'n tweetjes alleen in een kamertje... heel de wereld staat stil op dat moment... maar je moet verder, treuren helpt niet, je kan de klok niet terugdraaien...Nu zijn we een paar weekjes verder en hebben heel veel steun gehad aan elkaar en aan familie en vrienden... we praten er veel over en dit helpt wel om het te verwerken... vergeten zullen we haar nooit, maar ze zal een plaatsje krijgen in ons leven en in ons hart... en ze zal als een engeltje over ons waken... We hopen dat het geluk in de toekomst met ons mag zijn en dat onze kinderwens ooit nog mag uitkomen... Zo dit was ons verhaaltje... liefs Kathleen

Ik ben Liesje, 27 jaar en afkomstig uit Belgie.
Op 26 april 2008 doe ik zwangerschapstest en wat blijkt ik ga voor het eerst mama worden!! Ik was zo blij en gelukkig. De eerste 12 weken zijn (zoals dit voor elke moeder is waarschijnlijk) heel beangstigend, maar Kaan* groeit en groeit en hij doet het prima!!!
De 12 - weken echo was super! De nekplooimeting was in orde en alle organen zijn aangelegd!

Ik geniet van mijn groeiend buikje en ga met een vrij gerust gemoed naar de 20 - weken echo. Matr daar zal de wereld voor mij even stil staan. Op de echo zien ze nl. dat de kleine hersenhelften niet zijn gegroeid en ook de verbindingsbrug tussen deze hersenhelften is niet aangelegd. We laten verschillende testen, scans en een vruchtwaterpunctie doen, maar het verdict blijft hetzelfde. Kaan* zal buiten de baarmoeder slechts een geringe overlevingskans hebben en indien hij het overleeft zal hij leven als een plantje. De dokters adviseren een zwangerschapsonderbreking. Het is de moeilijkste beslissing die ik ooit in mijn leven heb moeten maken, ook al wist ik wat de beste oplossing was voor hem.
Ik ben van Kaan* bevallen na een zwangerschap van 22 weken. Ik heb hem slechts even in mijn armen kunnen houden, maar hij zit voor altijd in mijn hart.

Ik ben Anja en al 16 jaar samen met René.
We hebben twee dochters.
Nina, die is bijna 5 en Teuntje die helaas is overleden met 34 weken zwangerschap.

Het bloedvat tussen mijn maag en milt is geklapt. Een slagaderlijke bloeding.
Ik heb in totaal 12 liter bloed gehad.
Doordat ik bijna ben doodgebloed heeft mijn Teuntje geen zuurstof meer gekregen waardoor het heel slecht met haar ging.

Omdat ik ben beademd leef ik nog maar voor Teuntje konden ze dat niet doen, zij zat nog in mijn buik.
Een keizersnee zou nog een bloeding hebben veroorzaakt waardoor ik het zeker niet zou hebben overleefd.

Eerst moesten ze mij stabiel krijgen en daarna hebben ze Teuntje gehaald. Ze hebben moeten kiezen tussen moeder en kind en hebben voor mij gekozen.

Teuntje is naar het Sophia gebracht. Ze lag aan allemaal apparaten.
Ik mocht niet naar haar toe want ik mocht nog niet worden vervoerd. Ik was niet stabiel genoeg.

Die dinsdag hebben ze een grote bespreking over Teuntje. Teuntje heeft geen kans. Haar hersentjes doen het niet. Ze heeft geen enkele reflexen en leeft alleen omdat er apparaten zijn.

Woensdag komt Teuntje vanaf Rotterdam naar mij toe in Breda. Ik zie haar voor het eerst. Met dat ze door de deur komt van de Intesive Care wordt ze voor mij geboren. Wat een mooi meisje. Ze is helemaal gaaf en weegt 6 pond. Een hele gezonde baby om te zien maar in haar hoofdje is het stil.

Ze wordt bij mij neergelegt en samen met René geniet ik van haar. Ik hou van haar. Ik ben weer moeder van een hele mooie dochter. Ik ben trots.

Alle infusen, draden, plakkertjes worden van haar afgehaald. Ze ademt niet zelfstandig en sterft heel vredig in onze armen. Mijn dochter, mijn Teuntje

Mijn dochter Nina komt snel naar de IC toe en ziet haar zusje voor het eerst.
Samen met oma gaat ze Teuntje wassen, lekker insmeren met lotion, mooi aankleden en heerlijk instoppen in het wiegje. Zij is de grote zus en ze had zich er zo op verheugd. Dit kunnen we haar nog geven ook al is het maar voor heel even.

Nu een half jaar later denken we aan een derde kindje.
We hopen dat we snel zwanger mogen worden.

Anja