Nog geen twee, maar...

JA! Ik kan met grote eerlijkheid nu echt stellen dat wij een echte peuterpuber in da house hebben. Met alle drama vandien. Op de grond liggen, keihard huilen, niet dit willen maar dat, nee toch dit, nee toch dat, NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!!!!

Haha, ik kan er wel om lachen. Mede doordat ik weet (hoop?!) dat dit weer  over  gaat. Maar mijn man heeft er iets meer moeite mee. Die wordt er echt heel chagrijnig van. Wat ik dan weer heel kinderachtig vind, want kom op, dat kind doet het echt niet express, maar ja.

Ze hoeft in ieder voorlopig even niet meer mee boodschappen doen, want dat duurt echt te lang met zo'n krijsend kind in je karretje. En hoewel iedereen het een keer doormaakt: ik begon me na een kwartier toch lichtelijk te generen voor het monstertje in mijn wagentje. Zo lief, knuffelig en schattig als ze thuis is, zo wreed, gemeen en gillend is ze in de supermarkt. Dus: ze hoeft even niet meer mee naar de supermarkt. Ik wacht wel tot ze het weer leuk vindt.

En eten, wat een drama. Zelfs met de lekkerste dingen schopt ze een hele hoop stennis. En op zich heb ik altijd een instelling gehad 'dat ze zelf wel regelt hoeveel ze moet eten', wat ik nog steeds heilig geloof, maar soms is ze zo nukkig dat ze helemaal niks eet en dan denk ik weer 'tja, om nou met niks in je buik naar bed te gaan...' .. Niet echt met niks natuurlijk, ze drinkt nog  lekker melk voor ze naar bed gaat. Maar mijn productie wordt rap minder met de nieuwe baby op komst, dus soms vind ik het wel vervelend als ze niks eet. Anyway, ze is er nog nooit wakker van geworden.

En zoals aan alles, komt aan deze fase ook ooit een eind. Ik zal er dus nu maar van genieten... (huh?!).