Borstvoeding: is dit het je waard?

Gisteren was Ruby al weer 1 maand oud. Wat gaat de tijd toch snel, haha! Nou, even serieus, ik heb het gevoel dat ik uit een twee maanden durende achtbaan ben gestapt sinds Ruby thuis is. Eerst zelf in het ziekenhuis, daarna Ruby dagelijks twee keer bezoeken (twee uur reistijd per dag...) en zelf weer het ziekenhuis in (om in te roomen). Tel daarbij op alle tegenstrijdigheden die je in het ziekenhuis tegenkomt. Op het moment zelf had ik het niet echt in de gaten, maar nu ik thuis helemaal tot rust kom besef ik me pas hoe verschrikkelijk onzeker ik werd van anderen. Alle verpleegkundigen/artsen/e.d. vertellen je iets anders, soms leuk, soms waar, soms niet waar, soms vervelend: om gek van te worden!

Vooral over die verrekte borstvoeding heb ik nachtenlang wakker gelegen. Ja, ik ben dus zo'n type die koste wat kost borstvoeding wil geven: no matter what! Zodra ik wist dat Ruby te vroeg en te klein geboren zou worden, heb ik een consult met een lactatiekundige aangevraagd en HEEL veel boeken/tijdschriften/artikelen gelezen om op de hoogte te zijn van wat mij (en Ruby) te wachten zou staan in ons borstvoedingsavontuur. Één ding was vrij snel duidelijk: het zou een lange, moeizame weg worden waarin ik vooral heel erg geduldig moest zijn.

En moeilijk was het. Of niet? Dat hele kolven vond ik zo erg niet, ik was eigenlijk erg trots dat ik zo mijn productie goed 'aan' wist te zetten. Maar ik vond het zo verschrikkelijk moeilijk om te zien dat Ruby nog niets kon met die melk. Ja, via een sonde werd het in haar maag gebracht, maar verder associeerde zij die melk nog niet met een fijn contact met mij. Iedere dag heb ik haar aangelegd. Ik baalde zo als ze sliep, want dan zou het sowieso niets worden (toen ze nog piepklein was, was ze erg weinig wakker) en als ze wakker was gebeurde er 9 van de 10 keer nog niets! Wanneer er wel iets gebeurde, als ze bijvoorbeeld 5 ml dronk, was ik euforisch! Ik vertelde het aan iedereen die het maar wilde horen (en ook aan iedereen die het niet wilde horen, hihi). Maar een stap vooruit betekende meestal ook weer een stapje terug. En dat vond ik echt heel moeilijk om te geloven. Iedere keer dacht ik dan dat het nooit meer zou lukken. En het erge was: sommige verpleegkundigen zeiden ook letterlijk 'Ja, dan maar niet. Ze drinkt in ieder geval de flesjes leeg.'

Toen ze groter werd, moest ze zelf leren drinken. In het ziekenhuis vonden ze dat dit met de fles moest, ik mocht de borst wel geven, maar het was niet de bedoeling dat ik dat bij elke voeding zou doen. Het lukte ook nog helemaal niet, maar ik werd helemaal kriegelig van binnen omdat het vrij bekend is dat baby'tjes moeite kunnen hebben met uit de borst drinken als ze eerst uit een fles hebben leren drinken. Soms wilde Ruby zo 3 dagen niets uit mijn borst drinken en lurkte ze die flesjes met borstvoeding zo leeg. Daar werd ik dan weer heel onzeker van, dus zat ik 3 dagen huilend Ruby aan te leggen (tevergeefs, dat begrijp je wel).

Toen we thuiskwamen dacht ik 'zo, nu zijn we thuis. Dan gaat het vast lukken'. Ik vergat weer om geduld te hebben, Ruby dronk eerst wel uit mijn borst, dan weer een paar dagen niets (van schrik? Haha, of ze moest even wennen aan 'thuis'), ik huilde weer een paar dagen bij iedere voeding, bleef ondertussen maar kolven en vreesde dat ik dit een hele lange tijd moest blijven doen. Maar toen... Gebeurde er iets speciaals. Ruby heeft het licht gezien. Sinds gisterochtend (05:00 uur, haha) drinkt Ruby ALLES uit mijn borst. Het hele ziekenhuisschema kan de pot op: 8 voedingen? Ruby komt wel 10-12 keer! En eigenlijk moest ik nog zakjes BMF (Breast Milk Fortifier) erbij geven, maar dit wilde ik niet meer. Mijn man wilde dat ik dat wel zou doen, omdat het ziekenhuis gezegd had dat het moest. Maar ja, ze zeiden daar wel meer...  En ik ben bang dat als ik 1 fles geef, Ruby weer weigert uit mijn borst te drinken! We hadden afgesproken haar te wegen, 24 uur alleen BV te geven (zonder BMF) en dan weer te wegen. Als ze goed gegroeid was, 'mocht' ik van hem stoppen met die zakjes (echt stout, niet luisteren naar de dokters!!). Vanochtend bleek ze 50 gram zwaarder. Van alleen mijn melk, dus: ik heb gewonnen. Geen zakjes BMF meer! Ze is trouwens sowieso deze week al meer gegroeid dan ooit in 1 week in het ziekenhuis.

Ik heb HEEL veel hulp gevraagd aan anderen, ben blij verrast met La Leche Leage die via e-mail contact tips, trucs en informatie met me deelden. Ik heb erg veel gehad aan de adviezen van BVMAMADAANTJE, heel erg bedankt daarvoor!

Één keer na wéér een weigering aan de borst zat te huilen, vroeg mijn man 'Is dit het je wel allemaal waard? Je wordt er zo verdrietig van...'. Nu, drinkt Ruby alles uit mijn borst en kan ik zeggen: het is me dubbel en dwars waard! Ik zou het zo weer doen! Nog wel tien keer! Het is oprecht een van de mooiste ervaringen uit mijn leven en ik ben niet zo'n emotioneel iemand, maar ik zit soms met tranen in mijn ogen van geluk (of zijn dat nog de hormonen?).

In ieder geval: ik denk dat een klote hoofdstuk af kan sluiten en mooi, nieuw hoofdstuk ga beginnen. Ik bereid me alvast voor op alle tegenstrijdige adviezen die ik ga krijgen van het CB (morgen komt de wijkverpleegkundige, AAAAHHH!), maar ik lust ze rauw! Hihi.

Tot snel weer!!