Frustratie na ziekenhuisbezoek

Eerste ziekenhuisbezoek gehad. Heel zenuwachtig was ik er niet eens voor.
Bij het 1e bezoek word je door een fertiliteitsverpleegkundige gezien. Zij neemt een vragenlijst met je door en maakt een echo van baarmoeder en eierstokken.
Op het eerste oog een aardige vrouw.
Klein irritatiepuntje...Ze praat veel. En vooral over hoe het bij anderen gaat, hoe die reageren, waar ze soms verbaast van is enzovoorts.
Ik zit daar voor mezelf en om over mijn situatie te hebben, maar zo zag zij het blijkbaar niet.


Uit de vragenlijst blijkt dat ik een normale cyclus heb, mooi gemiddelde van ongeveer 28 dagen. Daar ligt het dus niet aan.
Daarna werd er een echo gemaakt. Inwendig, want anders zie je het natuurlijk niet goed. Dus legging en onderbroek uit en hup de benen in de onvrouwelijke beensteunen.
Ook m'n baarmoeder en eierstokken zagen er goed uit. Positief dus!


Terug in de spreekkamer legt ze dus ook uit dat manlief z'n zaad moet inleveren en dat ik nog wat extra bloedonderzoek moet laten doen. Naar hormonen en chlamydia. Beetje raar om op een soa te laten testen als je man de enige is waar je ooit seks mee hebt gehad, maar tis een standaard procedure. Bij chlamydia kan je verklevingen krijgen nl.
En bij mijn volgende menstruatie moet ik op dag 3 ook nog weer bloed laten prikken voor oa mn schildklier.


Als alles binnen is worden we in het fertiliteitsteam besproken. En dan hebben we met een 4 weken een afspraak bij de gynaecoloog zelf. Daar wordt besproken wat er uit gekomen is en wat de eventuele volgende stappen zullen zijn.


Toen ze dat allemaal verteld had, liet ze nog een tabel zien. Daar het er eigenlijk op neer dat, als alles goed is, we NOG een jaar zelf moeten proberen.
Uiteraard schrok ik daar van. Wat...nog een jaar...Dat trek ik niet... Dat was wat er door m'n hoofd ging.
Ik laat iets merken aan de verpleegkundige en die reageerde niet zoals ik verwacht had dat iemand zou reageren die op zo'n afdeling werkt.


Het kwam er op neer dat ik nog veel te veel met de miskraam bezig ben en dat ik daar nog kwaad over ben. Maar dat dat niet betekend dat zij wat voor mij kunnen betekenen. Als ik geen miskraam had gehad dan had ik behandelingen gehad. Maar nu...


Ik was inderdaad kwaad. Maar niet om mijn miskraam. Ik was boos dat zij niet begreep dat ik voor mijn gevoel al 2 jaar bezig ben zonder resultaat, en dat ik mijn miskraam niet zie als een 'geslaagde poging'. Ook zij zei, je bent toch al een keer zwanger geweest. Ow ja, en ze heeft me een tijdschrift meegegeven met verhalen van lotgenoten, zodat ik het misschien wat beter los kan laten. Want je moet er ook niet te veel mee bezig zijn.....


Woest was ik, de tranen achter m'n ogen kon ik met moeite bedwingen. Het kostte me de grootste moeite om enigszins vriendelijk te blijven.


En nu zit ik dus thuis, met constant het consult en dat stomme mens zonder ook maar enig empatisch vermogen in m'n hoofd.
Ben ik dan echt zo geobsedeerd door het hele gebeuren? Ben ik dan echt zo naief om te denken dat ik nu toch onderhand wel wat hulp zou gaan krijgen? Ben ik dan echt nog niet over de miskraam heen?
Ik voel het niet zo. Tuurlijk gaat het zwanger worden nog wel door m'n hoofd. Helemaal als ik een zwangere vrouw met zo'n mooie bolle buik zie of een papa trots achter de kinderwagen. Volgens mij is dat na 2 jaar ook niet zo heel raar. Maar ik ben helemaal niet zo bezig met de miskraam. Dat is ook al weer bijna een jaar geleden.
Misschien ben ik dan te dik, zou dat het dan zijn....Alsof ik niet al onzeker genoeg ben over mezelf, kan die gedachte er ook nog wel bij.
Ja ik ben 10 kilo te zwaar en ik weet ook wel dat het niet gezond is. Maar dat doet stress met me. Dus die 10 kilo gaan er voorlopig ook niet af.

Misschien had ik toch maar niet de stap moeten zetten. Misschien had m'n man gelijk. Dat 1 consult al zoveel teweeg kan brengen. Ik weet niet of ik dat er qua stress nog wel bij kan hebben als de uiteindelijke conclusie zal zijn dat we nog een jaar moeten aanmodderen. Anders dan dat kan ik het haast niet noemen.


Maar het is mooi weer, de zon laat zich eindelijk niet, nog een paar weekjes en dan gaan we lekker 3 weken uitrusten op de camping in frankrijk. En wie weet vinden we daar weer nieuwe moed.


Lieve meiden tot de volgende keer.
Liefs Dromer 
 


377 x gelezen, 1

reacties (0)


  • Pluisje19

    Bah wat naar! Wat vervelend dat je zo benaderd werd! Inderdaad, ik zou een ander vragen voor de volgende keer!

  • rossi86

    Nou zeg wat een rare reactie heb je daar gekregen! Wat naar dat je zo behandeld wordt. Kun je voor de volgende afspraak niet om een ander vragen? Want hier ga je je niet beter van voelen.

  • nathaljaaaa

    Pffff jeetje!! Hoelang moet het duren wanneer ze je serieus nemen? Dit geeft mij niet veel moed. Ik mag als deze poging mislukt is ook naar de gynaecoloog. Maar als ik dit zo lees geeft me dat niet veel hoop. In jou verhaal herken ik mezelf heel erg. Wat ontzettend naar meid. Wat is de wereld toch oneerlijk verdeelt

  • si78

    De mmm is gewoon een hel, hoe je het ook wendt of keert. Je gaat op en neer in je gevoel en emotie en dan krijg je ook nog eens te maken met mensen die gewoon maar wat lullen zoals die fertiliteitsgriet. Wat kun je ermee? Proberen los te laten. Ja ik zeg het, het gevreesde woord ' loslaten' maar het werkt wel zo. Wij zijn in totaal 6,5 jaar bezig geweest, ben helemaal binnenste buiten gekeerd, heb iedereen wel een keer gesproken die er verstand van zou moeten hebben. Veel verdriet en frustratie gekend. En toen ik dacht, ik laat de teugels effe wat vieren, ben ik spontaan zwanger geworden. Luister er is niets mis met jullie. Dat blijkt wel uit de voorlopige onderzoeken en ga daar dan ook vanuit. Ga lekker op vakantie, geniet van elkaar en van het leven en bepaal daar tussen de andere vakantiegangers de koers die jullie boor nu willen gaan volgen. Geen druk, geen stress en dan gaan deuren open waarvan je niet eens wist dat ze bestonden! Nog effe volhouden en dan heerlijk op vakantie, enjoy!!!!

  • lady-nies

    die vrouwen van de artsen die begrijpen niet waar jij mee zit. ik ben er 3 jaar mee bezig geweest. De gynaecoloog die begrijpt je wel. Maar als ze idd niks ziet op de echo ik weet niet of ze ook heeft gekeken of je eitjes had? nou goed je kan idd nog bezig zijn met je miskraam onbewust bdn je toch steeds aan het denken off waarom ik pff waarom lukt het nu niet. teleurstellingen maar ze maken je ook sterker. zowel mentaal als geestelijk. maar dat is het zelfde met vrouwen zoals vriendinnen of zo die zeggen ook ah niet aan denken en moet je zien dan ben je ineens zwanger. dat is zoooo frustrerend om te horen terwijl je weet dat het niet zomaar gaat. ik heb ook aan moeten dringen he op onderzoeken ze zijn tege woordig heel moelijk dat heeft 2 jaar. tege mij zijde ze je moet minimaal al 1 jaar bezig geweest zijn helpen we je pas en jij bent nu ook al 2 jaar bezig dus ze moeten je helpen. je kan vragen of je progesteron kan prikken op dag 21 of 25 van je cyclus dan kun je zien of je eitjes überhaupt springen mischien doen ze dat niet. en je frustratie gewoon bellen dat je niet goed geholpen bent doordien vrouw en dat ze jou dit gevoel heeft gegeven.

  • ilseesje

    Pffff niet leuk zeg. Hou de moed erin geniet van je vakantie

  • elija

    Ja de reactie van die vrouw kan echt niet vind ik,in eerste instantie is het al niet gemakkelijk en dan nog zo negatief erover staan bah ik zou een ander zieken huis kiezen als ik jouw was je moet je vooral zelf goed voelen in de dokters enz

  • lien89

    Wat vreemd zeg, vind dat ze er nog al gemakkelijk over doen... Geniet lekker van jullie vakantie!

  • 2de-wondertje-op-komst

    Ik weet niet waar je woont, maar misschien moet je overwegen om het in België te laten doen? Daar staat geen termijn op hoelang je al bezig bent, daar nemen ze je altijd serieus. Sorry maar ik was niet blijven zitten, ik had haar uitgescholden en was mooi opgestaan. Dit is niet hoe je met mensen in jou situatie omgaat. Ik heb het zelf meegemaakt, weet echt wel waarover ik spreek. Lieve groetjes