Eerste ziekenhuisbezoek gehad. Heel zenuwachtig was ik er niet eens voor.
Bij het 1e bezoek word je door een fertiliteitsverpleegkundige gezien. Zij neemt een vragenlijst met je door en maakt een echo van baarmoeder en eierstokken.
Op het eerste oog een aardige vrouw.
Klein irritatiepuntje...Ze praat veel. En vooral over hoe het bij anderen gaat, hoe die reageren, waar ze soms verbaast van is enzovoorts.
Ik zit daar voor mezelf en om over mijn situatie te hebben, maar zo zag zij het blijkbaar niet.
Uit de vragenlijst blijkt dat ik een normale cyclus heb, mooi gemiddelde van ongeveer 28 dagen. Daar ligt het dus niet aan.
Daarna werd er een echo gemaakt. Inwendig, want anders zie je het natuurlijk niet goed. Dus legging en onderbroek uit en hup de benen in de onvrouwelijke beensteunen.
Ook m'n baarmoeder en eierstokken zagen er goed uit. Positief dus!
Terug in de spreekkamer legt ze dus ook uit dat manlief z'n zaad moet inleveren en dat ik nog wat extra bloedonderzoek moet laten doen. Naar hormonen en chlamydia. Beetje raar om op een soa te laten testen als je man de enige is waar je ooit seks mee hebt gehad, maar tis een standaard procedure. Bij chlamydia kan je verklevingen krijgen nl.
En bij mijn volgende menstruatie moet ik op dag 3 ook nog weer bloed laten prikken voor oa mn schildklier.
Als alles binnen is worden we in het fertiliteitsteam besproken. En dan hebben we met een 4 weken een afspraak bij de gynaecoloog zelf. Daar wordt besproken wat er uit gekomen is en wat de eventuele volgende stappen zullen zijn.
Toen ze dat allemaal verteld had, liet ze nog een tabel zien. Daar het er eigenlijk op neer dat, als alles goed is, we NOG een jaar zelf moeten proberen.
Uiteraard schrok ik daar van. Wat...nog een jaar...Dat trek ik niet... Dat was wat er door m'n hoofd ging.
Ik laat iets merken aan de verpleegkundige en die reageerde niet zoals ik verwacht had dat iemand zou reageren die op zo'n afdeling werkt.
Het kwam er op neer dat ik nog veel te veel met de miskraam bezig ben en dat ik daar nog kwaad over ben. Maar dat dat niet betekend dat zij wat voor mij kunnen betekenen. Als ik geen miskraam had gehad dan had ik behandelingen gehad. Maar nu...
Ik was inderdaad kwaad. Maar niet om mijn miskraam. Ik was boos dat zij niet begreep dat ik voor mijn gevoel al 2 jaar bezig ben zonder resultaat, en dat ik mijn miskraam niet zie als een 'geslaagde poging'. Ook zij zei, je bent toch al een keer zwanger geweest. Ow ja, en ze heeft me een tijdschrift meegegeven met verhalen van lotgenoten, zodat ik het misschien wat beter los kan laten. Want je moet er ook niet te veel mee bezig zijn.....
Woest was ik, de tranen achter m'n ogen kon ik met moeite bedwingen. Het kostte me de grootste moeite om enigszins vriendelijk te blijven.
En nu zit ik dus thuis, met constant het consult en dat stomme mens zonder ook maar enig empatisch vermogen in m'n hoofd.
Ben ik dan echt zo geobsedeerd door het hele gebeuren? Ben ik dan echt zo naief om te denken dat ik nu toch onderhand wel wat hulp zou gaan krijgen? Ben ik dan echt nog niet over de miskraam heen?
Ik voel het niet zo. Tuurlijk gaat het zwanger worden nog wel door m'n hoofd. Helemaal als ik een zwangere vrouw met zo'n mooie bolle buik zie of een papa trots achter de kinderwagen. Volgens mij is dat na 2 jaar ook niet zo heel raar. Maar ik ben helemaal niet zo bezig met de miskraam. Dat is ook al weer bijna een jaar geleden.
Misschien ben ik dan te dik, zou dat het dan zijn....Alsof ik niet al onzeker genoeg ben over mezelf, kan die gedachte er ook nog wel bij.
Ja ik ben 10 kilo te zwaar en ik weet ook wel dat het niet gezond is. Maar dat doet stress met me. Dus die 10 kilo gaan er voorlopig ook niet af.
Misschien had ik toch maar niet de stap moeten zetten. Misschien had m'n man gelijk. Dat 1 consult al zoveel teweeg kan brengen. Ik weet niet of ik dat er qua stress nog wel bij kan hebben als de uiteindelijke conclusie zal zijn dat we nog een jaar moeten aanmodderen. Anders dan dat kan ik het haast niet noemen.
Maar het is mooi weer, de zon laat zich eindelijk niet, nog een paar weekjes en dan gaan we lekker 3 weken uitrusten op de camping in frankrijk. En wie weet vinden we daar weer nieuwe moed.
Lieve meiden tot de volgende keer.
Liefs Dromer
reacties (0)