Netelroos in plaats van de 6de ziekte.

Even het vervolg over de ziekte van Droema.
Donderdag 17-01-13 ben ik naar de HA geweest met Droema omdat ik vlekjes op haar lichaam zag. Ze was een weekje ervoor ingeent voor de DKTP. Sindsdien verkouden en koorts gehad. En nu vlekken. De vlekken op haar lichaam bleek meer en meer te gaan jeuken nadat de dokter de 6de ziekte had geconstateerd. Dit vonden we erg typisch. We hadden namelijk gelezen dat de huiduitslag niet zou jeuken. Maar ze werd gek van de kriebel. Dat was duidelijk te zien. Trappelen, huilen, krabbelen, krijsen enz. Ik heb toen dus de volgende dag even gebelt naar de HA. Telefonisch verteld hoe de vlekken zijn veranderd en hoe veel last ze had. Netelroos was de volgende diagnose. We konden haar druppeltjes geven voor weerstand en calendulan smeren voor de jeuk. Maar wat een horror weekeinde hebben we gehad! Het huilen, scheeuwen en krijsen hielt niet op, vooral snachts heeft ze alles bij elkaar gekrijst. Ze kon niet slapen van de jeuk en de pijn. En dus wij ook niet. Ik heb spierpijn nu van het dragen en wiegen. Ahhh... Zo met haar te doen. Vrijdagavond had ik op internet gelezen dat er wel mediceinen zijn die kunnen zorgen dat ze acuut van de pijn en kriebel af zou zijn. Toen heb ik dus even afgezien van mijn princiepes. Ik heb de huisartsenpost gebelt en gevraagt om de medicatie. Ze konden wel een soort van verdovende zalf geven. Mijn mannetje dus naar die apotheek fietsen, maar ze wilden het niet meegeven omdat Droema onder de 12 maanden is. Grrr.... We hebben dus gewiegt, vertroetelt en calendulan gesmeert en we hebben haar zelfs in een bad met kamillethee gezet (hihi... Je moet wat he.) en ik heb uiteindelijk ook mentolpoeder gesmeerd. Dit mocht eigelijk ook pas vanaf 12 maanden, maar ze was zo zielig! En ag, die 2 maantjes. Vannacht heeft ze eindelijk weer normaal geslapen en ik heb de vlekjes weer zien verdwijnen. Vandaag was ze weer de vrolijke baby zoals we haar kennen. Welliswaar wat oververmoeit, maar dat is begrijpelijk na zo'n weekeinde van niet slapen en de hele straat bij elkaar schreeuwen.
Vandaag dacht ik dus, ik ga even met haar naar de stad om wat boodschapjes te doen. In de kinderwagen vond ik haar te veel hobbelen en schudden door de sneeuw. Dus deed ik haar in de draagdoek. Oh... Ik heb spijt! Ik ben uitgegleden en met haar gevallen. Ze moest even huilen en kwam gauw weer bij van de schrik. Maar ik heb pijn! In mijn linkerlies iets verdraait ofzo. En mijn rechterbeen voelt beurs aan. Oh, ik voel me zo schuldig naar Droema toe. Ik had haar gewoon in de wagen moeten zetten. Ik zei nog zo tegen mijn mannetje, als ik maar niet uitglij...