Bevallen!!

Zo een maandje te laat, maar ik wil toch graag mijn verhaal kwijt over mijn bevalling.

34 weken en 4 dagen zwanger --- zo rond kwrta voor 11 's ochtends, kreeg ik ineens harde buiken, die erg pijn deden. Dit had ik al vaker dus dacht het zal wel... Maar ze bleven maar komen. Mijn man zat naast me en mijn schoonbroer was op visite. Mijn man maakte een grapje van "je zal toch niet aan het bevallen zijn". maar de harde buiken bleven maar komen en ze leken wel regelmatig. Dus ik een klok erbij gepakt en ik was het bij gaan houden, en jah ze kwamen om de 3 minuten en duurde elke keer anderhalve minuut.

Jah wat moets ik doen, ik even o internet gekeken en zag dat et toch wel echt weeen waren, maar ik wilde toch even afwachten. Totdat ik dacht dat het niet slim is om steed ste gaan wachten. Ik bellen en moest meteen komen. Ik denk dat ik rond 1 uur richting het ziekenhuis.

Daar aangekomen bleken het wel degelij weeen te zijn, mijn baarmoedermond was al bijna helemaal vertsreken en er was een kleine halve centimeter ontsluiting. Ik moets naar de bevalkamer en daar wcahten. De weeen bleven maar aanhouden en ze zijden dat ik er vanuit kon gaan dat ons kindje vandaag zou komen. Naar een ik denk 5 uur had ik 1 centimeter ontsluiting en was de baarmodermond helemaal weg. Maar ze dachten dat het toch nog even ging duren, ik had nog steeds weeen. Ik mocht naar boven naar de zwangeren afdeling. Daar heb ik 's nachts een spuit gekregen om te slapen en ik werd de volgende dag met weeen wakker. Die gingen de hele dag nog door. Die avond heb ik pilletje sgekregen om te slapen en die dag erna werd ik gelukkig zonder weeen wakker. Anderhalve dag met weeen elke 3 minuten. De ontsluiting was ook niet verder gegaan.

Ik moest een paar dagen blijven omdat mijn bloeddruk boven de 100 was gekomen en deeiwitten in mijn urine waren verhoogt, dus kans op zwangerschapsvergiftiging.

Mijn bloeddruk zakte naar een aantal dagen weer naar de 90/95, dus wel hoog maar niet gevaarlijk. Ik mocht naar huis met thuismonitoring, mijn opname werd dus naar thuis verplaatst.

Naar 1 dag thuis slapen, kon ik weer terug, ik had erge hoofpijn klachten en voelde me erg bererd, de verpleegkundige die die ochtend langs kwam zij dat als het bleef aanhouden ik weer naar het ziekenhuis terug moest. dus dat heb ik maar gedaan, en mijn bloeddruk was weer boven de 100. Tijdens de ctg scan daalde het hartslagje van mijn zoontje naar de 62, dit was erg schrikken, maar het kwam weer goed. Ik moest weer blijven. Nu met medicijnen. Na een paar dagen daalde mijn bloeddruk na de 90 dus prima. Ik mocht weer na huis met thuismonitoring. Ik zou rond de 37 weken zwangerschap ingeleid worden. Hier had ik de woensdag een afspraak voor.

Nu komt het....

Na 2 nachten (36 weken en 1 dag zwanger, op zondag 3 oktober) werd ik 's ochtends wakker en voelde iets lopen, ik dach dat meneer tegen m'n blaas had getrapt, maar het bleef maar lopen. Ik eruit, maar ik hoorde het gewoon als een openstaandse kraan op de grond vallen. Mijn man werd er gewoon wakker van. Hij vroeg of m'n vliezen waren gebroken, ik dacht ook dat het zo was. Toen deed ik de lamp aan (we hebben rolluiken dus het is pik donker op onze kamer) en zag dat het allemaal bloed was. Op bed een plek van een doorsnee van ik denk 30 cm, knalrood en helemaal doorgedrukt, op de grond een plas van nog eens 30 cm doorsnee, m'n maandverbandje was helemaal doorweekt er lag gewoon een plas op, mijn boxertje ook helemaal knal rood. Ook verloor ik toen 2 grote slijnproppen met nog eens een lading bloed, mijn man gaf me snel handdoeken m het bloed een beetje op te vangen. (dat kraamverband is in zo'n geval ook erg handig om rode vlekken in je auto te voorkomen)

Echt ik stond te trillen, niet normaal. Ik was zo geschrokken. Ondertussen de moeder van het dochtertje van mijn man gebeld (7.20 uur) of we haar konden brengen, was geen probleem.

Mijn man het ziekenhuis gebeld en ik moest meteen komen. In het ziekenhuis aangekomen werd ik meteen naar een beval kamer gebracht. Het bloeden was gelukkig gestopt. Ik had weer weeen gekregen en mijn ontsluiting ging vorderen. Het ging nu echt gebeuren.

Het bloedverlis konden 4 dingen zijn. 2 dingen hadden ze uitgesloten. Het kon het loslaten van de placenta en nog iets zijn. dus was even afwachten of het bloedresultaat. Ik was de weeen weer aan het weg puffen, gezellig haha. Ze konden in de kamer waar ze zaten zien hoe het ging met m'n zoontje.

Toen daalde zijn hartslag weer. Ze kwamen met 10 man binnen rennen en mijn man moets het fototoestel gaan halen en de kleertjes voor ons prulleke. Ja zijden ze het word een spoedkezersnee.....

Dat was best heftig. Ik werd door de ene uit gekleed, de ander gaf me een catheter, weer een ander een infuus, wat niet wilde lukken en ik werd een beetje voorbereid.

Toen mijn man terug was werd ik naar de ok gebracht. een reis door de witte gangen van het ziekenhuis. Onderweg kwam ik de gyneacoloog tegen die kwam vertellen dat hij de keizersnee ging uit voeren. Dr Berger een hele leuke man! Daar was ik heel blij mee. Hij liep in zijn gewonen kleren. Iedereen had verwacht dat ik gewoon zou gaan bevallen.

Ik lag trillend op bed en wist even niet wat me overkwam. Toen die ruggenprik, waar ik toch een beetj enagstig voor was, ze steken tcoh een naald naast je ruggenwervel. Maar werd eerst verdoofd en toen de ruggenprik. Deze werd tussen de weeen doorgezet, die ik nog aan het weg persen was. Toen zijden ze dat mijn benen warm zouden worden en dat werden ze...

Toen liet ik alles over me heen komen....

Ongeveer een kwartier nadat ze binnen kwamen rennen om 10.10 uur werd onze gezonde zoon Levi Dean geboren. Heel heftig, maar toch geweldig. De tranen rolde over mijn wangen toen ze mijn zoon boven het doek hielden.

Mijn man keek nog even net op het verkeerde moment over het doek, toen ze aan mijn buik trokken en de gyneacoloog Levi eruit haalde. Die werd dus even niet goed en moest gaan zitten.

Onze zoon werd onderzocht en ik werd gehecht. Toen mocht mijn zoontje even bij me komen. 1 hand werd losgemaakt zodat ik hem kon aanraken. Mijn man kwam er ook bij kroelen. Dit was echt heerlijk. Mijn kleine man zo dicht bij me en zo in leven...

Toen werd ik naar een kamer gereden daar werd ik gewassen en gecontroleerd. Na onegeveer een uur werd ik naar mijn kamer gebracht waar mijn man met onze zoon was.

Echt wat was ik gelukkig....

Ik kreeg een spuit in mijn been tegen de pijn en wat medicijnen, voor als de ruggenprik ging uitwerken.

Onze zoon was 45 cm en woog 2690 gram. Hij moets even een paar uur in een  een bed met kruiken blijven liggen, maar toen mocht hij bij mama komen liggen en voor het eerst eten (flesvoeding)

Hij viel af tot de 2440 gram en mocht weer na huis als hij wat aan kwam.

Woensdag lekker thuis met onze zoon.

Helemaal gelukkig!!!

De pijn?? Jah was wel erg en ik onderschatte het, maar elke keer als ik mijn mannetje zie dan word ik zo gelukkig! Het is het allemaal waard. Jammer dat ik het niet zelf heb kunnen doen, maar alles voor een gezond kindje! Het is echt een wonder! Wij hebben echt geluk dat wij zo'n wondertje hebben mogen krijgen!

Je neemt geen kindje maar die krijg je! En wij hebben dat geluk gehad! En we zijn zo blij en zo trots!