Blog

Hoi dames,

Ik heb een eigen persoonlijke blog aangemaakt maar nu kan ik er zelf niet eens meer op, begrijp er niks van. Wou dat maken omdat hier mijn blogs meestal klaagblog's zijn en eigenlijk ook niks meer met zwangerschap te maken hebben. Maar ik wou het doen ook beetje voor mezelf en anderen om mijn pijn te kunnen omschrijven in een soort van dagboek. Dus nu ben ik wel weer terug hier. Ik hoop dat jullie het niet erg vinden. 't Gaat vandaag supergoed, pijn is altijd wel aanwezig maar de ene dag is die pijn beter te verdragen. Dat hangt ook van mijn gemoedstoestand af. 

Ik ben zover dus dat ik inzie dat ik geen kind meer van mijn eigen kan krijgen omdat mijn lichaam dat niet aankan. Ik heb nu al zoveel pijn en soms is het moeilijk om voor mijn zoon te kunnen zorgen, hij is wel al heel zelfstandig dat is goed. Maar een hulpeloze baby erbij nemen, dat gaat niet meer zelfs niet MET een partner. Vergeef me als ik zeg: erbij nemen. Je neemt niet zomaar een kind dat bedoel ik ook zo niet...maar ik vind nu de woorden niet juist. Mijn hart zegt heel hard JA maar mijn verstand zegt NEEN, dit kan ik niet meer aan. Ik heb mijn droom gekregen en dat was een ZOON. Een geschenk van GOD. Dus ik ben heel dankbaar. En ik zal voor mijn ZOON ook alles doen om hem een zo gelukkig mogelijk leven te geven. Ik stel mezelf op de 2de plaats voor hem. Hij is het ook zo gewoon nu om mama voor zijn eigen te hebben, dus waarom zou ik dan nog absoluut een 2de kindje willen? Dus 'willen' is beter gezegd dan 'nemen'. Ik snap mensen/koppels wel dat ze absoluut een 2de kindje willen, maar aan de andere kant er zijn zoveel koppels die nog geen 1 kind kunnen krijgen. Wat moet dat dan voor hun zijn? Mensen, wees dankbaar voor wat je krijgt en zijt aub niet egoïstisch. 2 kinderen dat was mijn droom ja, maar dat is nu niet zo door mijn ziekte, door mijn relaties, ben ik nu ongelukkig? Neen, helemaal niet. Ik ben BLIJ met wat ik heb. Ik zie in mijn omgeving mensen met 2-3 kinderen die het NU moeilijk hebben want er zijn relatieproblemen. De kinderen lijden onder de slechte relatie van hun ouders. Ze durven niet uit elkaar gaan omwille van de kinderen maar aan de andere kant de kinderen zien er ook vanaf als de ouders samen blijven want er zijn vaak spanningen in huis en mama en papa praten dagen niet met elkaar. Is dat dan WEL een oplossing? Samenblijven voor de kinderen?

Vanmorgen nog met een vriendin gepraat die dus dat nu aan de hand heeft. Dus ergens ben ik HEEL gelukkig dat ik 1 zoon heb, die gezond is en die ik ALLES kan geven. Oké, hij heeft geen broertje of zusje. Wel een halfbroertje bij papa. Maar wat is de garantie als je wel een volbloed zus of broer hebt? Ik heb een zus. Maar het contact is slecht, wat ben ik dan met een zus? Geef toe... Mijn mama heeft vroeger echt moet zagen bij mijn papa voor een 2de kind en dat was mijn ZUS uiteindelijk na 5 jaar is ze gekomen. En nu, ze is getrouwd en haar man slokt haar helemaal op. Haar man trekt haar bij haar familie vandaan want in zijn ogen is onze familie niks en is zijn familie ALLES en mijn zus die laat haar doen (vind ik) Ik hoor amper iets van haar. Ik heb vaak voorgesteld iets samen te gaan doen, maar ze wou het niet als een verplichting doen aanvoelen dus al die voorstellen werden in de grond geboord en dan achteraf nog het verwijt krijgen dat ik maanden niks van mij heb laten horen, terwijl ik smssen stuurde of belde op hun voicemail en pas 2 dagen later een antwoord kreeg wel dan houdt het ergens op hé. Mijn neefje die wordt 2 jaar. Ik ben alleen tante van hem. Ik heb nog geen 1 seconde op hem mogen letten, terwijl mijn zus (zelfs meter is) vaak op Robbe heeft mogen letten, Robbe daar is blijven slapen. Ik heb het genoeg voorgesteld aan mijn zus dat ik ook eens in nood op Lionel wou letten of gewoon eens als tante, want METER mocht ik niet zijn, neen zijn zus en een goede vriendin van mijn zus die mochten allebei METER zijn... 

Ik heb maar 1 zus en ik vind het doodjammer dat ik geen goede band heb met haar. Ik weet niet wat ik haar ooit misdaan heb? Als kind maakten we wel eens ruzie maar we konden ook zo fijn samenspelen. Aan wie ligt dat nu? Ik kreeg het verwijt van mijn papa dat het dus aan mij lag. En toen ben ik beginnen wenen en achteraf zei ik dat dan dat hij dat gezegd had en dan zei hij : dat heb ik niet gezegd... maar hij had het wel gezegd daar ben ik 1000 procent zeker van... anders had ik toch niet gehuild.

Ik ben niet jaloers op mijn zus, dat ze getrouwd is en een huis heeft en een kindje. Neen, dat heeft ze me ooit ook verweten. Zo een leven als wat zij heeft WIL ik niet. Ik wil niet getrouwd zijn. Ik wil niet gebonden zijn aan een man. Ik wil vrijheid. Ik trek mijn eigen plan. Soms is het financieël moelijk ja maar ik sla me erdoor. Ik wil geen verantwoordingen doen. Ik wil mijn eigen baas zijn. Ik wil geen bemoeienissen van schoonfamilie. In de opvoeding van mijn kind ben ik de baas. Ik geef liefde en ik ontvang liefde van MIJN kind. De kussen, de knuffels, die zijn voor mij alleen. Robbe is nu 8 jaar en is een zelfstandige, pientere jongen. En dat alles daar heb ik een hele grote rol in gespeeld want bij zijn papa gaat hij maar 2 dagen, 1 overnachting in de 14 dagen. Het naar school brengen, naar de pianolessen, notenleer, revalidatie komt allemaal op mijn schouders terecht en ik doe dat ook HEEL graag echt. Maar soms gaat het me een dagje minder en toch breng ik hem met een glimlach. Ik hou van mijn leven. Ik hou van mijn zoon.

Dus ik jaloers op mijn zus? Waar haalt ze het? Enfin, ik wil maar zeggen kijk een zus of broer hebben is fijn maar het moet klikken en zoals ze zeggen op FB: familie worden vreemden en vreemden worden familie, wel dat is in mijn geval echt wel zo want nu heb ik sinds een weekje een BROER en een schoonzus erbij. Ja, een vriend en zijn vriendin die ik beschouw als mijn eigen familie. Zij beschouwen mij ook als familie. Is dat niet mooi? 

Mijn eigen familie ziet me niet staan en tonen geen respect voor mijn ziekte. Maar die ooit wildvreemden waren die staan dag en nacht paraat voor mij moest het zijn. Mijn neven, nichten, tantes, nonkels daar heb ik praktisch GEEN contact meer mee. Enkels mijn ouders nog appart want ze zijn gescheiden 5 jaar geleden. Sorry, maar ik heb geen zin om met nieuwjaar schijnheilig te gaan doen want dan zijn we uitgenodigd bij mijn tante en nonkel, omdat het elk jaar nu ergens anders doorgaat. Mijn mama heeft 4 zussen en mijn oma is te oud, ze kan het niet meer door laten gaan bij haar thuis. Nu is het dit jaar dus bij de tante waar ik nog het minste contact mee heb. En haar kinderen waar ik totaal geen band meer mee heb. Waar ik thans wel moeite voor heb gedaan om het contact in stand te houden. Neen, ik ga niet. Ik vier kerstmis en nieuwjaar wel met de mensen die nog met me inzitten, met mijn ouders en met mijn 'nieuwe' familie. 

Dit is wat ik kwijt wou. Even mijn hart opluchten. Beter dan het op te kroppen. Ik kijk uit naar de feestdagen. Ook al is de familie niet groot nu, het is zoals je 'echte' vrienden die kan je op 1 hand tellen. Zo is het ook met familie. Die kan je ook op 1 hand tellen, de echte dan... De anderen zijn NEP.

Maar het zal me niet meer aan mijn hart komen. Ik trek al zoveel jaren mijn plan. Ik ben sterk en oké af en toe val ik ook wel eens maar dan sta ik weer op en ben sterker dan ervoor.