3 jaar geleden

In januari 2012 pleegde iemand wat ik kende zelfmoord. Zij kwam ook in het stamcafé waar wij ( mijn ex en ik kwamen) mijn ex had zelfs lang geleden nog iets met haar gehad maar dat was VER voor mij. We waren samen zwanger in 2007. Voor haar was het haar 2de kindje al. Ze had al een zoontje geboren in 2005. Ik heb nooit heel veel met haar gesproken maar haar dood kwam als een shock. Met de papa van haar kinderen was ze niet meer samen. Hij had het hoederecht van de kinderen. Ze had veel psychische problemen en had al een paar keer een zelfmoordpoging ondernomen. Toch was ik erg bedroefd. Ik ben naar haar crematie geweest. Ik voelde veel medelijden met haar 2 kindjes, een jongen en een meisje. Zij was in juni 2007 bevallen. Ik in september dat jaar. Ook voelde ik medelijden met haar ex en wilde voor hen een vriendin zijn. Ik ben hem dan beginnen brieven te schrijven. Ik wou hem niet forceren. We zijn toen na een tijd beginnen mailen/chatten. Op 18-5-2012 hadden we de 1ste keer afgesproken, samen met de kindjes zijn we iets gaan eten. Het voelde goed. Ik begreep ook dat hij nog niet toe was aan een relatie. Maar we spraken soms op de chat over intieme dingen en op een avond toen ik bij zijn thuis was en de kinderen sliepen, is HET dan gebeurd... Ik werd verliefd op hem. Hij is toen ook nog bij mijn thuis geweest erna. Ik was alleen thuis en toen is het een 2de keer gebeurd. Daarna heeft hij de boot wat afgehouden een tijdje hebben we elkaar toen niet gezien. In juli 2012 zocht hij toen terug toenadering en hebben we nog enkele uitstapjes met de kindjes gedaan. Tussen de kindjes klikte het wel goed. Maar hij was niet toe aan een relatie en het leeftijdsverschil tussen ons was veel: 18 jaar. Omdat ik het moeilijk kon verkroppen dat we alleen vrienden zouden zijn, heb ik stomme dingen tegen hem gezegd en hebben we via chat woorden gehad. Ik wou alles of niks. Ik kon nog moeilijk met hem omgaan, wetende dat ik nooit meer dan EEN vriendin voor hem zou zijn. Ik voelde me aan 1 kant ook gebruikt ( voor de seks dan) Ik heb toen nog een paar keer smsjes gestuurd waar hij niet meer op antwoordde. Het laatste wat ik aan hem vroeg was, waarom negeer je mij? Hij stuurde terug: ik negeer mensen die toch niet vinden dat ik goed ben. Dat moet ergens in november 2012 geweest zijn want toen had ik hem bij zijn 50ste verjaardag nog een smsje gestuurd. Ik ben altijd aan hun blijven denken, maar de angst om afgewezen te worden is gebleven en daarom ben ik het dan ook gaan opgeven om smsjes te sturen. Maar ze zijn nooit uit mijn gedachten geweest, de frequentie was wel minder. Tot een weekje geleden, ik terug in mijn dagboeken ben gaan lezen en zie dat het bijna 3 jaar geleden is dat we de 1ste keer afspraken. Ik ben terug op zijn facebook profiel gaan kijken en heb hem een kort berichtje gestuurd. Niet wetende of hij dat profiel nog bekijkt. Zijn gsm nr heb ik niet meer want ik heb een ander nr. en ik zou toch bang zijn als ik een smsje stuur dat hij dan niet zou reageren. Vorige donderdag heb ik iets gestuurd op facebook en nu zag ik vandaag dat hij het die avond nog gelezen heeft maar hij heeft niet geantwoord. Dan maar weer een berichtje en mijn excuses nogmaals. Ik weet nu ook waarom hij boos is want ik heb al onze gesprekken nog een keer nagelezen en de laatste waren niet zo fraai van mijn kant uit. Ik heb daar dus mijn excuses voor aangeboden en ik heb ook gezegd dat ik hun nog eens wil zien. Of dat we eerst gewoon chatten en dan wel zien hoe het loopt. Ik kan hem nu wel begrijpen ook waarom hij geen relatie wou. Ik wil dat ook niet meer. Ik mis de gesprekken tussen ons. De uitstapjes met de kinderen, het samen zijn. Af en toe een knuffel. Meer verlang ik niet. Ik hoop dat hij mij nog een kans geeft. Namiddag ben ik langs zijn thuis gereden en ik heb zijn auto zien staan. Dus hij woont er nog. Ik weet dus dat hij facebook nog bekijkt. Dat is al iets positief. Ik wil het deze keer zo rap niet opgeven. Ik hoop dat hij geen nieuwe relatie heeft want dan vrees ik dat ik hun nooit meer zal zien. Ik wil volgende week als ik alleen ben, nog eens naar zijn huis rijden en eventueel gaan aanbellen. Of zou ik hem daarmee overvallen? Misschien kan ik hem eerst verwittigen dat ik van plan ben eens langs te komen op het onverwachtte. Zou ik daarmee zijn aandacht kunnen trekken? Ik wou dat ik de tijd kon terugdraaien en dat ik die stomme dingen niet gezegd had. Maar ik was ontgoocheld, boos aan één kant. Ik was verliefd op hem en hij wilde me enkel als vriendin. Die 4-5 maanden dat we af en toe afspraken zijn achteraf bekeken hele fijne tijden geweest en ik zou die eigenlijk opnieuw willen beleven. De kindjes zijn nu ook 3 jaar ouder. Robbe herinnert zich er van toen ook niet veel meer van. Hij was toen amper 5 jaar en zijn dochtertje toen ook. 

Ik hoop dat ik hier een vervolg aan kan breien. Ik zou er alles voor willen doen opdat we elkaar opnieuw kunnen spreken ook al is het voorlopig maar in een chatgesprek.