De laatste loodjes?

Het is algemeen gekend. Tweelingzwangerschappen eindigen gewoonlijk vroeger dan 40 weken. Zelfs vaak vóór 37 weken. Tweelingen hebben een gemiddeld geboortegewicht van 2,5kg per kindje. En hier ben ik dan. 34 weken 1 dag ver....

Men zegt wel eens dat de laatste loodjes het zwaarste zijn. Nu mag ik hopen dat het de laatste loodjes zijn, want mijn lichaam is gewoon op. Nog niets is goed gelopen deze zwangerschap.
Alles begon met de heerlijke misselijkheid en vermoeidheid. Onze zetel is inmiddels al 'doorlegen' omdat ik er mee getrouwd lijk. Verder kreeg ik nog een maagontsteking tijdens de feestdagen, die tot op heden maar niet wilt genezen omdat er 2 ukjes steekt op trappen. Ik loop eigenlijk nog steeds constant misselijk. En door die maagbacterien, krijg ik ook vaak buikloop.
Nuja, als het dat maar is, toch?
Als ik mijn klaagzang mag verder zetten, kan ik nog vermelden dat ik er zwangerschapsdiabetes bovenop kreeg, en mezelf behoorlijk wat spuitjes per dag mag geven. Ik heb geen angst van naalden, maar het zélf doen, is wel een dingetje.
En alsof dat nog niet genoeg is, kan ik niet meer stappen. Althans bijna niet meer. Trappen doen is uit den boze, ik schreeuw het letterlijk uit. En ik ben niet kleinzerig, ookal klaag ik nu heel wat af. Maar dus... Mijn slaapplaats is de zetel geworden ja. Ik prijs mezelf gelukkig dat wij een badkamer beneden hebben. Mijn dagelijks traject bestaat enkel uit zetel-toilet-terug, zetel-badkamer-terug en zetel-tafel-terug. En ik voel me vreselijk afhankelijk. Nu met de Coronamaatregelen is mijn partner wel thuis van werk, en wat een geluk. Hij moet zowat alles op zich nemen, inclusief de verzorging van mij en mijn oudste zoon uit een vorige relatie. Ikzelf kom al wekenlang niet meer buiten, al van vóór de maatregelen, gewoon omdat ik het niet meer kan. Hooguit naar het ziekenhuis eens.
Nu heb ik zo hard zitten aftellen om enkele dagen terug naar het ziekenhuis te mogen, monitor doen. Want alle afspraken werden afgelast bij de gynaecoloog door de Coronamaatregelen, wegens 'niet hoogdringend'. Het verwondert me dat ik het haalde zonder rolstoel, maar ach, ik had geen keuze want de partner mag enkel nog mee naar de bevalling. Toch was het ergens het moment waar ik écht naar uitkeek. Ik zou mijn noodkreet er kunnen loslaten. Ik ben op!
Resultaat was, dat ik na aandringen uiteindelijk toch een echo kreeg van een andere gynaecoloog, om te controleren of de tweeling ok is en goed groeit. Ik maak me veel zorgen, omdat ik door een risicozwangerschap ga, door meerdere factoren (want nee, ik heb nog niet al mijn klachten vermeld hoor). Nuja, zowel zoon als dochter wegen nu 2,6kg elk. Een sterk gewicht dus, op (toen nog) 33 weken en 4 dagen. Dochterlief ligt wel volledig in stuit, zoals ze al altijd leuk vond. Maar het was dus wel duidelijk, dit wordt een keizersnede. Wanneer, vroeg ik? Willen ze me geen datum geven.
De temperatuurregulatie is nog niet volledig ontwikkeld en de longen ook niet. Ok daar kan ik inkomen, maar wanneer dan wel? Ik word er moedeloos van, ik wil echt aftellen.
Maar ik ging naar huis, strompelend door het ziekenhuis met mensen met mondmaskers die me enkel maar vreemd konden aanstaren. Niemand zou eens helpen in deze tijden, want afstand houden is de boodschap. Met in gedachten dat ik 2 kinderen draag die al over een gemiddeld geboortegewicht liggen, een compleet gesloten baarmoedermond nog, maar wel helse pijnen waar die vervangende gynaecoloog enkel op zei 'extreme bekkeninstabiliteit hè mevrouw' en een eenzame walk of pain/shame, hop, naar de auto.
Hier lig ik dan, dag in, dag uit, als een plantje. Mijn gezin heeft niets aan me, buiten extra werk.

Laat dit nou aub de laatste loodjes zijn, want ik kan dit eigenlijk al niet aan, maar heb geen keuze. Laat me er aub niet nog meer moeten bijnemen. Ik kan me niet eens inbeelden wat, maar telkens ik doorheen de zwangerschap dacht: 'nu heb ik alles wel gehad', kwam er nog wat bij.
Nog anderhalve week voor ik terug naar het ziekenhuis mag. Als de baby's dus waarschijnlijk meer dan 3kg elk zullen wegen. Als ik dat überhaupt wel haal... Ik zie me er nog belanden met weeën en een spoedkeizersnede onder narcose. Zodat we onze ukjes niet eens hun eerste huiltje zullen horen slaken.
Hadden ze me dan niet beter gewoon een datum gegeven voor een geplande keizersnede? Het voelt zo dubbel... Ik kan enkel maar zeggen: Ik ben het zo beu...