Pff... Vroeger thuis veel meegemaakt...
Voor mijn moeder is dit zoveel geweest dat
ze er geestelijk heel hard op achteruit is gegaan...
Ze is erg labiel en begrijpt heel veel dingen niet doordat
er heel veel langs haar heen gaat.....
Het doet mij enorm verdriet dat zij zo is.. Vroeger was
ze wel een sterkte vrouw..
Nu heb ik al een paar keer haar hand gepakt zodat ze
de baby kan voelen bewegen, maar dan steekt ze maar 1 vinger
uit en die haalt ze er met een paar tellen weer af... Verder
komt het totaal niet in haar op om af en toe te vragen hoe het gaat..
De irritaties liepen bij mij zo op (speelt wel meer bij natuurlijk)
Dat ik even niet te bereiken was voor haar.. Nu had ze mijn
broer gevraagd waarom ze mij niet kan bereiken...
Ik dus met mijn broer gepraat, het leek hem beter om
eerlijk en duidelijk tegen mn moeder te zeggen wat er is..
Nu heb ik dat dus gedaan.... Ze is er zeg maar een beetje kapot van..
Snap het van haar dat ze er verdrietig om is, maar aan de andere
kant.... Ik moet nu echt aan mijzelf en de kleine denken...
Pff dr is niks ergers dan een dierbare te kwetsen.. Moest dit ff kwijt......
reacties (0)