Even stortte mijn wereld in...

Succes met het lezen van mijn verhaal. 

Al een week had ik steken links onder in mijn buik.. De steken die ik ook heb als ik ongesteld moet worden.
Ik weet dat het bij ons in de familie zit dat ze last hebben van vleesbomen.
Een beetje ging ik er vanuit dat dat het misschien was. Het kon geen aankomende menstruatie zijn
want, die moest nog 2 weken wachten.
Na wat gedruk en geklop op mijn buik kon de dokter daar nog niks op uit maken. Het kon vanalles zijn.
Om te beginnen wilde ze een algemene urine test doen. 
Direct de volgende dag heb ik urine ingeleverd bij de huisarts. Ik kon 's middags tussen 13.00 en 16.00uur bellen.

In de middag ging ik een bakkie (koffie) doen bij mn tante (mijn grootste steun).
Rond 13.00uur bel ik mijn huisarts op voor de uitslagen........
'Er is geen blaasonsteking bij u.' 
'Oh, dat ik mooi. Wat gaan we nu doen?'  Zeg ik rustig.
'Nou, uw zwangerschap is wel positief.'
Op dat moment val ik stil.  'Dat heeft u vast verkeerd. Dat kan helemaal niet.' 
De tranen branden op dat moment in mijn ogen.
De huisarts zegt mij dat ik 10 voor 2 langs kan komen om te praten.
Gelukkig staat mijn tante mij bij.Wel spookt er direct door mijn hoofd
hoe ik dit in godsnaam tegen mijn vriend moet vertellen. Hij zou gaan flippen!
Op advies van mijn tante bel ik hem toch maar meteen op. 
Met tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel vertel ik het mijn vriend.
Een hoop gevloek aan de andere kant van de lijn. Nu slaat ook bij mij de paniek
echt toe.

Hoe kan dit? Ik slik altijd trouw mijn pil. De laatste tijd ben ik ook zeker weten
niet ziek of iets geweest. 
Met veel tegenzin rij ik naar mijn huisarts toe. Gelukkig hoef ik niet lang te wachten.
Ze legt mij het één en ander uit en zegt dat ik goed na moet denken wat ik wil.
Met een afspraak voor de gyneacoloog rij ik weer naar mijn tante toe.
Ik durf mijn vriend nog niet onder ogen te zien. Ik blijf een half uurtje bij mijn tante
zitten en dan rij ik toch maar naar huis toe.
De tranen branden weer in mijn ogen en mijn hartslag voel ik in mijn keel.
Met lood in mijn schoenen loop ik naar binnen. Gek genoeg is mijn vriend
gewoon rustig. Hij pakt mij vast en vraagt mij waarom ik tranen heb.
'Wat moeten wij in godsnaam met een kind????' is mijn vraag.
We hebben nooit een kinderwens gehad. Mijn vriend heeft al twee kinderen
uit een vorige relatie. (ook door de pil heen.)
Ik vond kinderen geweldig. Ik vond het vooral geweldig dat het niet van mij was,
dan had ik alleen de leuke dingen en de ouders de lasten. 
Ik moest er niet aan denken......

De volgende ochtend konden we al terecht voor een echo.
Super misselijk zat ik dan te wachten samen met mijn vriend
in de wachtkamer. 
Wanneer we bij het kamertje binnen zitten word er vanalles gevraagd. (Geen idee meer wat..)
Zodra ze die staaf bij mij naar binnen brengt zie ik in een flits al een compleet mensje.

Ik draai mijn gezicht weg en de tranen rollen weer over mijn wangen.
Ik hoor de arts nog zeggen; 'Als je het hartje wil zien bewegen, moet je nu kijken.'
Toch kijk ik even. Vooral voor de bevestiging voor mijzelf dat het leeft.
'Het is al 11 weken en 6 dagen' 
Geschrokken kijk ik mijn vriend aan. HOE?
Waarom voel ik niks? Waarom merk ik niks? Waarom......?

Onderweg naar huis werd er niet veel meer gezegd.
De dag daarna zijn we bij onze ouders langs gegaan.

Het was voor mij duidelijk dat ik het kindje niet weg zou laten halen!
Voor mijn vriend bleef dit een tijdje moeilijk te accepteren.

Er was nog geen moment geweest dat ik er gelukkig mee kon zijn.
Tot wij vorige week maandag een geslachtsbepaling (pretecho)
hebben laten doen. Toen bleek dat wij in verwachting zijn van een 
gezonde dochter! Dat was voor ons samen het eerste momentje van geluk.

Ik ben nu 18w 6d zwanger en kan dat nu eindelijk accepteren.
Wel hou ik nu constant in mijn hoofd hoe oneerlijk het is dat sommige mensen
vreselijk veel moeite hebben met zwanger worden of geen kinderen kunnen krijgen...
Tja en dan mijn verhaal......