Whaah, wat wordt het toch allemaal echt nu!

Toch al 17 weken verder nu. Nog elf en we gaan met verlof. Ik sta voor 4 uur in de week ziek gemeld bij het UWV dus ik ga er maar vanuit dat ik de hele zes weken vooraf moet nemen. Denk niet dat ik tot het eind mn 38 uur kan werken. 

Elf weken en nog steeds mijn uren niet doorgenomen op werk die ik wil gaan werken na mijn verlof. Ik durf niet! Ik ben zo bang dat hij zegt dat het niet kan wat ik wil.. En dan sta je! En dan? En? En? En? Zoveel vragen. Zo onzeker.... En dat dat alleen over het werk. Ik ben bang voor de bevalling, ik ben bang voor de borstvoeding, de verantwoordelijkheid, alle soorten advies waar je niet op zit te wachten en mensen die hun mening aan me gaan opdringen van dat moet je zo doen! Grappig hoe je je zorgen kan maken alleen maar om de komst van een nieuw minimensje. Zoveel als zij teweeg brengt. 

Maar er gebeuren ook mooie dingen. Zo stug als Marcel voor mijn zwangerschap was, zo ontzettend lief en bezorgd kan hij nu zijn! Ik kan naar hem liggen staren en trots op hem zijn. Wat voor pappa hij gaat worden. Het praten tegen mn buik als we in bed liggen, het vasthouden en aaien van mijn buik als hij mij weer ziet. En gewoon niet kunnen wachten tot hij haar eindelijk voelt schoppen. Helaas de placenta aan de voorkant....

Het gaat vast allemaal op zijn plaats vallen als het zover is. Dankzij mijn zwangerschap durf ik al veel meer voor mezelf op te komen dan ervoor. En als moeder moet je voor je kind opkomen en een betere motivatie bestaat er niet! Kom je aan mijn dochter, dan kom je aan mij! 

Nog 17 weken genieten van het getrappel, nog 17 weken uitkijken naar jou... Nog 17 weken om te zorgen dat je kamertje in orde is! Zo lang, en toch ook zo kort! Kan niet wachten!