Hormonen op hol

Van absolute schoonmaakrazernij naar bokchagrijnig naar een hysterische huilbui. Het was me het dagje wel om het zo maar te zeggen. Afgelopen maandag moest het hele huis er aan geloven. Alle gaatjes en kiertjes en plintjes en speelgoed en plankjes en oppervlakken heb ik gepoetst en geboend, tot ik echt niet meer kon. Nu kennen jullie mij natuurlijk niet persoonlijk, maar iedereen die mij wel kent, zal beamen dat dit zeker geen natuurlijk gedrag voor mij is. Ik heb een hekel aan huishouden en ik ben er heel slecht in (ja, schaam schaam). Uitgeput zakte ik na het avondeten op de bank onderuit, toen mijn vader aanklopte. Toen ik even bij hem aanstipte waarom ik mijn weekend zo vervelend en vermoeiend vond, begon hij meteen alles tegen te spreken en te zeggen dat het allemaal wel meeviel. Ongetwijfeld had hij gelijk, maar ik, als zwangere vermoeide vrouw, wilde gewoon mijn hart luchten en ik zat niet te wachten op commentaar. Onmiddelijk schoot ik uit mijn slof en heb hem snel de deur gewezen, alwaar hij al lachend door naar buiten liep. Toen hij vertrokken was begon ik hysterisch te huilen en ik kon niet meer stoppen (alleen om tussendoor nog even mijn avondeten er uit te gooien, ook dat nog :s). Manlief, die net Jona naar bed aan het brengen was, kwam snel naar beneden gelopen, samen met onze zoon en de mannen hebben me samen getroost. Het sloeg allemaal nergens op, maar wat kunnen die stomme hormonen je toch uit balans brengen!

Ik mocht dinsdag ook weer op controle bij de verloskundige. Mijn bloeddruk was keurig! Hoezee, hoezee! Maar in drie weken tijd ben ik helemaal niets aangekomen en is mijn baarmoeder ook niet gegroeid :(. Omdat ik anderhalve week geleden nog een groeiecho heb gehad waarop alles goed was, verzekerde de verloskundige me dat ik me geen zorgen hoefde te maken, maar dat ze de volgende keer natuurlijk wel graag ziet, dat de boel wel gegroeid is. O ja, en voordat jullie denken naar aanleiding van mijn vorige blog dat ik heb gelijnd of iets dergelijks, dat is zeker niet zo! Ik voelde me juist erg schuldig over al die ijsjes die ik heb gegeten de afgelopen tijd, om over die heerlijke holle paaseieren maar niet te spreken. Over drie weken mag ik weer op controle en dan zullen we zien wat er is gebeurd.

Met onze lieve Jonathan gaat het hartstikke goed. Hij is nu twee keer naar peutergym geweest en dat vindt hij heel erg leuk. De eerste keer moest hij hartverscheurend huilen toen ik wegging (ik mag er niet bij zijn, maar zit achter de deur koffie te drinken), dus ben ik de hele les er bij gebleven. De tweede keer heb ik alles uitvoerig met hem besproken, gezegd dat ik weg zou gaan en dat hij niet hoefde te huilen, omdat ik na de les gewoon op hem stond te wachten. Ik heb hem heel even in de les op weg geholpen en toen ik wegging had hij heel even een moeilijk momentje. Daarna was het over en ik heb hem overladen met complimenten. Nu zegt hij de hele tijd dat hij naar gym wil :). Waar ik ook erg vertederd over ben is, dat hij sinds kort liedjes zingt. Voorheen vulde hij nog wel eens het laatste woord aan als ik zong, maar nu zingt hij helemaal mee. Op de fiets en in bad hoor ik regelmatig 'Zullen we Witte zwanen, zwarte zwanen zingen? Zullen we liedje van de papegaai zingen? Zullen we Broodjes smeren (ik zag twee beren) zingen?' En dan zingen we het hele liedje samen, met dat schattige stemmetje van hem :wub. Met avondeten is het nog steeds een ramp. We hadden besloten om hem te chanteren met iets dat hem echt aan het hart gaat: televisie kijken. Geen groente = geen televisie kijken. Dit doen we nu al een week, maar ons koppige, eigenwijze mannetje geeft geen krimp. Hij vraagt een paar keer of hij televisie mag kijken. Op mijn wedervraag of hij weet waarom niet antwoord hij keurig: 'geen wortel gegeten' en vervolgens gaat hij gewoon met iets anders spelen. We houden het gewoon maar vol, maar ik heb er een hard hoofd in of het gaat werken. Hij eet nu al bijna een jaar nagenoeg geen groente. Om echt wanhopig van te worden, maar ik kan hem helaas niet dwingen. Bellenblazen is nog steeds zijn favoriete bezigheid en het is er weer heerlijk weer voor! Bellen groot en klein vliegen regelmatig door onze tuin en de flessen bellenblaassop vliegen er in noodtempo doorheen. Wat is het leuk om te kijken naar een bellenblazend mannetje dat daar zoveel plezier aan beleeft. Dat is hoe je kind moet zijn!

Tot blogs!!!