Face your fears

De positieve invloed die het moederschap op
mij heeft, begon al een paar maanden voor we überhaupt waren begonnen met het
proberen om zwanger te worden. Ik rookte ongeveer anderhalf pakje (in het
weekend zelfs meer) Marlboro per dag. Onder mijn vrienden stond ik bekend als
een hardnekkige, verstokte roker. Groot was dan ook iedereens verbazing toen
het mij gelukt was om er mee te stoppen. Het was voor mij een verschrikkelijke
lijdensweg, het stoppen. Ik heb gescholden, geschreeuw, gejankt en ik heb zelfs
kalmerende tabletten voorgeschreven gekregen van de huisarts. Maar het is me
gelukt. Alles om mijn toekomstige kind een zo gezond mogelijke start mee te
geven.

Toen zoonlief eenmaal geboren was, groeide het
gevoel om hem te beschermen tegen kwade invloeden alleen maar. Er is
bijvoorbeeld geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om het roken weer op te
pakken, maar daar gaat deze blog niet over. Deze blog gaat over angst. Tijdens
mijn vele wandelingetjes met zoonlief, kwam er weer een kant van mezelf naar
boven die ik jarenlang gewoon genegeerd had. Waarvan ik er de moed niet voor
had om het op te pakken en er iets aan te doen. Maar goed, ik kwam mezelf dus
tegen tijdens onze wandelingen. Blokjes om werden grote blokken om, omdat
ik  in de verte een (al dan niet
aangelijnde) hond zag lopen, bezoekjes aan het hertenkamp werden op het laatste
moment afgebroken, omdat ik iemand met een hond in de buurt van het
hertenkampje had gespot. Korte loopjes naar het winkelcentrum werden lange
loopjes, omdat ik een omweg moest nemen vanwege honden die ik onderweg
tegenkwam.

Begrijp me niet verkeerd, dit deed ik altijd
al, maar voordat ik Jonathan had vermeed ik honden routinematig, zonder er bij
na te denken. Bossen, parken en stranden vermeed ik , maar met kind zijn dat
juist de aangewezen plekken om te wandelen. Elke onverwachte ontmoeting met een
hond leidt tot een paniekaanval. Bij mensen die een hond hebben kom ik nooit op
visite, of ik bel van tevoren zodat ze de hond weg kunnen houden bij me als ik
aanbel, maar wat voor voorbeeld ben ik voor mijn zoon? Ik heb nooit iets
traumatisch meegemaakt waardoor ik bang ben geworden. Ik denk dat ik het van
mijn moeder heb. Zij is gewoon bangig voor honden. Ik heb het denk ik
overgenomen en de angst geperfectioneerd tot een fobie. Wat nou als mijn zoon
het van mij overneemt? Met zo’n beperking wil ik hem niet opzadelen. De druppel
was toen ik een barbecue af heb gezegd omdat ze een hond hebben. Mijn man zou
dan alleen gaan. Te gek voor woorden, want ik had er eigenlijk wel zin in
gehad.

Ik ben gisteren bij de huisarts geweest. Een
hele grote stap voor me. Ze heeft mij een verwijzing gegeven voor EMDR:

(Wikipedia)

“Eye movement desensitization
and reprocessing (afgekort EMDR) is therapeutische
interventietechniek die voornamelijk wordt toegepast bij mensen met een posttraumatische stressstoornis
(PTSS).^[1]
Deze therapie is ontwikkeld door Francine
Shapiro en bestaat sinds eind jaren '80.Een essentieel element is het
telkens ompolen van de aandacht van links naar rechts naar links enzovoort. Dat
kan met oogbewegingen (de therapeut gaat met zijn of haar vingers zo'n 25 cm
voor het gezicht van de cliënt heen en weer) of met geluiden (een koptelefoon
met een geluid met een links-rechts effect erin) of de therapeut duwt of klopt
zachtjes op bijvoorbeeld de linkerknie - rechterknie - linkerknie.”

Ik zie het eigenlijk niet zo zitten, maar ik
geef het een kans. Ik kan altijd nog terug gaan voor een verwijzing naar
reguliere therapie.Ik vind het doodeng, maar voor mijn kind ben ik bereid om
mijn grootste angsten onder ogen te zien.

Liefde is sterker dan angst.