Gevallen met mn schatje in mn armen
Vandaag was een enerverende dag. Meneertje J was erg huilerig en hangerig en wilde helemaal niks. Hij wilde niet spelen in de box, niet op het kleed, hij wilde wel op schoot, maar ook niet te lang en slapen wilde hij al helemaal niet. 's Middags lag hij weer in zijn box te gillen, omdat hij het zat was, dus ik dacht ik haal hem er uit. Ik pakte hem op en liep langs de salontafel naar de bank, alleen zag ik het wippertje over het hoofd. Ik stapte er boven op en gleed onderuit. Ik viel tussen de salontafel en de bank in. Terwijl ik aan het vallen was, dacht ik maar een ding: "mn kind, mn kind!" Ik hield hem omhoog en in slow motion zag ik de tafelpunt en de bankleuning dichterbij komen en ik wenste vurig dat de kleine J geen van twee zou raken. Ik hield hem zo hoog mogelijk terwijl ik viel. Mijn man zag het voor zijn ogen gebeuren, maar kon niets doen. Eenmaal geland sloeg de paniek toe en ik begon hard te huilen, waardoor de kleine man natuurlijk heel erg schrok en ook begon te huilen. Grote man maande mij tot kalmte. Volgens hem had Jonathan helemaal niets geraakt. Het mannetje was ook alweer gestopt met huilen en keek een beetje beduusd naar mij terwijl ik nog een beetje nasnikte. Hij mankeerde idd ook helemaal niets. Ik daarentegen heb de punt van de salontafel vol in mijn ribben gekregen, maar honderd keer liever dat, dan dat mijn schatje gewond raakt. O wat voelde ik me een slechte moeder!
Gelukkig is het allemaal goed afgelopen!
reacties (0)