Mijn hellse bevalling.

Hey allemaal,

In mijn vorige blog, waarin ik de geboorte van onze dochter aankondigde gaf ik al aan dat wij een bijzonder zware bevalling hebben gehad en dat het verhaal nog zou komen.
Nu heb ik het verhaal uitgetypt dus ik het tijd om deze te plaatsen.
Ik geef wel even een paar waarschuwingen..
1. Het was(zeker voor mij, mijn man en moeder) een traumatische bevalling. Als je zelf nog moet bevallen en bent gevoeling voor dit soort verhalen zou ik nu lekker weg klikken.
2. Het is een laaaaang verhaal!
3. Het bevat vele sarcastische opmerkingen :P

 

Dinsdag 29 mei.
Rond half 7 in de ochtend. Tjeu, mijn man, gaat naar zijn werk en daar word ik, zoals altijd, wakker van.
Wil graag nog verder slapen maar voel zo af en toe een krampachtig gevoel.
Ga uit bed en nestel me op de bank. Ergens hoop ik dat de bevalling nog niet gaat beginnen vandaag aangezien het vandaag mijn (overleden) vader zijn verjaardag is.
De hele dag eigenlijk wel wat kramp gehad, maar totaal geen regelmaat. Kon ook nog gewoon er doorheen tukken zo af en toe op de bank en ook door het huis hobbelen lukte wel. Had dus ook niet direct het idee dat er écht iets aan de hand was.
We gingen naar bed en zo rond 23.00 uur werden de krampen voor mijn gevoel toch wel wat serieuzer. Een timerapp opgezocht en ben wat gaan timen. Uiteindelijk kwamen ze toch vrij regelmatig en hielden ze ook best lang aan.
Rond 01.00 waren ze regelmatig en besloot ik om toch maar even de verloskundige te bellen. Die zou direct even langskomen om een kijkje te nemen.
Tjeu dus even wakker gemaakt. Rond half 2 was de verloskundige er en die ging me toucheren en toen had ik bearly 1 cm ontsluiting.
Helaas nog niet echt iets aan de hand, maar flink wat voorwerk. Het advies was om toch te proberen te slapen want ze verwachtte wel dat er de volgende dag wel wat meer ging gebeuren. Dat maar gedaan, maar echt slapen doe je dan toch niet meer.
Aan het einde van de nacht, zo tegen half zeven schrok ik wakker van een kramp en ik wist meteen; Ahhhhh dít was een wee. Hmmmm great. Toch blij, want ik was mijn zwangerschap inmiddels meer dan zat. Vooral ook omdat het de al 2 weken af en aan om en nabij de 30 graden was.
De weeën weer gaan timen en die kwamen toch erg regelmatig en waren erg krachtig. De verloskundige gebeld, maar die was op dat moment in het ziekenhuis bij een bevalling. Nu moest ik ook bevallen in het ziekenhuis in dus moesten we maar gewoon daarheen komen, want ze hoorde aan de telefoon dat de weeën nu wel echt serieus waren.

Nougoed, ik ging nog even naar de toilet, ik loop naar de logeerkamer om een jurkje te pakken om aan te trekken. Ik voel een wee aankomen en staand lukt het me niet om die op te vangen, dus ik duik op het bed dat daar staat om ‘m liggend op mijn zij op te vangen. Dat lukte. De wee was weg, dus ik zei tegen mijn man; ‘hijs me overeind, ik heb 4 minuten om me aan te kleden, de trap af te komen en de auto in te gaan’. Dus hij helpt me mee overeind, en dan voel ik nattigheid. Jaja, vliezen gebroken. Ehhh tja. Ik hobbel naar de wc, om daar maar een kraamverband in te doen. En toen naar beneden en de auto in.
Wat een ellende met die weeën in de auto. Vooral die rotondes. Mijn god zeg.

Aangekomen bij het ziekenhuis zo rond 08.00 weer getoucheerd en ik bleek al 3cm ontsluiting te hebben. Dat gaat de goede kant op, dacht ik nog.
Ik moest daar weer naar de wc en daar zagen we dat de baby in het vruchtwater had gepoept.
Ik ben toen aan de CTG gelegd maar dat was niet helemaal duidelijk. Ik lag het beste om mijn zij om de weeën op te vangen maar dat was lastig met de CTG dus uiteindelijk hebben ze zo’n plakkertje op Layla’s hoofdje geplaatst voor de hartslag.  Daaruit bleek dat bij elke week haar hartslag dipte.

De weeën werden alsmaar heftiger en heb uiteindelijk gevraagd om mijn moeder. Wat ik eigenlijk niet wilde. Zij was er ongeveer om 10 uur.
Ze hebben toen ook mijn ontsluiting gemeten en die was nog steeds 3cm. My god. Hoe dan?!
Om 11 uur kwamen ze weer kijken en toen had ik nog steeds nog maar 3cm. Ik deed het rekensommetje. 1 cm per uur. My lord, dat ga ik niet trekken zonder pijnstilling. Ik zat er nu al haast doorheen. Maarja pijnstilling is er niet voor niks dus ik besloot om dan maar overstag te gaan. Pijnstilling it is.
Gevraagd om petadine, maar dat hadden ze niet.  Ze adviseerden mij een ruggenprik maar die wilde ik eigenlijk niet. Dan remifentanyl. Dat is een morfine-achtige stof die je met een pompje jezelf toedient. Was volgens hen ook geen optie aangezien je dat ‘maar’2 uur mag gebruiken en daar ging de bevalling te langzaam voor. Er werd namelijk niet aangenomen dat de baby er binnen 2 uur was.
Nouja, dan die ruggenprik maar, want ik trek het echt niet meer.
De anesthesist was bezig en kon was over 1/1,5 uur. Remifentanyl dan maar in de tussentijd werd me geadviseerd.
Dat werd allemaal aangesloten en kreeg de eerste paar shots en het leek wel te werken. Op een gegeven moment was ik zo gedrogeerd dat ik eigenlijk half verlamd was, zo sloom en slap dat ik vergat op het knopje van dat ding te duwen. Ik voelde alle pijn, maar was zo vreselijk van de wereld dat ik niet meer wist hoe ik moest ademen volgens de pilates, niet meer wist hoe ik moest puffen. Niks lukte me nog. Ik werd er zoooo stoned van. Ook hadden ze me inmiddels weeënopwekkers gegeven omdat de ontsluiting zo langzaam ging.

Na een uur werd ik helemaal gek. Zoveel pijn, maar ook zo duizelig en woesj. Compleet van de wereld en licht in paniek. Ik werd gehaald voor de ruggenprik. Mijn moeder ging mee.
Mijn bed reden ze achteruit. Geen goed idee. Ik word snel wagenziek en kotste echt de hele teringzooi onder. Ik liet alles lopen. Het was zo naar. Als ik braak stromen de tranen over mijn wangen en laat ik al mijn urine lopen omdat er bij mij zo’n kracht achter zit. Ik heb mezelf wel 10 keer onder geplast. Ik voelde me zo rot. Ga je een rondje door het ziekenhuis terwijl je ligt te kotsen en te zeiken. Oh the joy. En ondertussen was ik nog steeds zo stoned als een garnaal. Nog meer joy. Ze gaven me weeënremmers om me op adem te laten komen. Die werkten niet..

Omdat ik zo lag te kotsen en te zeiken was er ook geen mogelijkheid om me te prikken. Pas na een kwartier ging dat lukken, maar wilden ze eerst even inwendig voelen omdat ik kennelijk met heel mijn lijf druk zet als ik braak. Toen had ik 4cm. Ruggenprik gezet. De weeënremmers werkten nog steeds niet. Catheter erin. Ook al zo fijn. Nogmaals weeënremmers.
Om 13.15 was ik weer terug in de verloskamer. Met nog steeds weeën. Echt fantastisch dat medicijnen bij mij altijd zo lekker werken.

Weeën opwekkers werden toegediend op stand 6(ipv 1 wat ze bij normale mensen doen). Er vanuit gaande dat de ruggenprik heel snel zou gaan werken. Maarja, dat deed ie dus niet. Ik werd helemaal gek. HOE DAN?! Ik had inmiddels wel al 6 cm ontsluiting. Maar zoveel pijn. Nog steeds half van de wereld van de remifentanyl, maar ik kreeg alles mee. Ofja, eigenlijk alleen de pijn. Want mensen om me heen deden of zeggen kreeg ik maar nauwelijks wat mee. Als ze zeiden’ oh maar je doet het zo goed’. Kon ik alleen maar denken;’Ach mens houd je bek’. Ik was nog wel aardig genoeg om het alleen maar te denken.

Om 13.45 begon ik steeds meer druk van beneden te voelen, kon het ook echt niet tegenhouden dus mocht voorzichtig wat mee drukken omdat dat voor mij dan minder pijn deed. Het werd na elke wee erger dus ze gingen maar weer even kijken en bleek ik 8 cm te hebben. Ik verging van de pijn,omdat die kut ruggenprik het niet deed en begon langzaam in paniek te raken omdat ik nog steeds half stoned was van die remidinges. Nog meer weeënopwekkers leek de dokter een goed idee.
Tja. Weerwoord had ik inmiddels niet meer. Ik kon niks meer.

Om 14.15 raakte ik in paniek. Ik voelde zoveel pijn en zoveel druk. Ik kreeg langzaamaan stuipen. Ik kon mijn lijf niet meer in bedwang houden. Ik had 9 cm. Omdat ik zoveel pijn had en in paniek raakte en het niet goed meer ging met zowel mij als met baby besloten ze dat we ‘voor de echtes’ mochten gaan persen. Dus benen in de beugels en gaan. Ik probeerde vanalles maar was zo van de kaart dat het me niet lukte. Bij elke perswee raakte ik weer in paniek en klapte ik in elkaar van de pijn en kreeg ik stuipen. Ik perste me een ongeluk, maar behalve dan dat ik het gevoel had dat ik dood ging gebeurde er niks.
Zuignap erbij, het ging niet goed met Layla. Ze moesten gaan ingrijpen. Ze moest er écht uit.
Zuignap geplaatst, bij de volgende wee persen met alles wat je nog in je hebt.
Ik voelde weer een wee aankomen, we zetten ons allemaal schap, dokter trekken aan die zuignap.
PERSEN POTVERDOMME.
PATS! Zuignap kapot. Ik geloof niet dat ik ooit in mijn leven zo hard geschreeuwd heb. De gynaecoloog had dit nog nooit meegemaakt. Zuignap brak af. What the fuck. Baby geen centimeter verplaatst. En toen was er paniek in de tent. Terwijl ik nog steeds stuipen had van de weeën, in totale paniek was werd de beslissing gemaakt om meteen een spoedkeizersnede te doen. Onder algehele narcose gezien de ruggenprik niet werkte. Ze gaven me een shitload aan weeënremmers.
Ik werd gelijk met een rotgang de kamer uitgereden naar de OK.

In de OK aangekomen, nog steeds met weeën en stuipen en paniek. Begonnen ze aan de voorbereiding. Mijn buik schoonmaken e.d. Het ging zo slecht met mij, ik was zo in paniek dat ik ze smeekte om me vast onder narcose te brengen, die 5 minuten eerder maakte ook niet uit, maar ik wilde geen pijn meer.
Geen gehoor.
Ze begonnen me vast te gespen op dat bed. Je benen plat op bed vast, en je armen uit elkaar, als jezus aan het kruis genageld.
Ik had zoveel pijn, ik was zo in paniek. Ik kon me niet meer bewegen, geen mogelijkheid meer om ook maar te proberen die stuip weeën dingen op te vangen. Ik dacht echt dat ik daar dood lag te gaan. Nog meer paniek, nog meer smeken. Geen gehoor.
Ik hoorde de gynaecoloog binnen komen en die schrok, verhief zijn stem en riep zo half: WAAROM IS MEVROUW NOG NIET ONDER?! BRENG HAAR ONDER!
Gelijk kreeg ik een kapje op en was ik weg. Halleluja.

Een poosje later voelde ik gepor aan mijn schouder. Boos was ik. ´Mevrouw? Word u wakker?’.
‘Nee rot op, ik slaap’. Ik was zo moe, ik wist het allemaal niet meer, ik wilde slapen.
Weer een poosje later (of misschien ook niet, weet ik veel). ‘Mevrouw, u moet echt wakker worden hoor. Denise! Word eens wakker, doe je ogen eens open!’.
‘Neeeeheee, ik slaap, ga weg, ik ben moe’.
Even later weer hoor.
‘Nee, laat me nou eens met rust, ik zeg toch dat ik slaap, jezus mens.’
‘Mevrouw, ik wil alleen maar even weten hoe je baby heet.’
‘Ik heb geen baby, ik slaap doei’.
‘U had net daarnet een keizersnede, ik geloof echt dat u een baby heeft.’
Toen dacht; 'goh ja, das waar ook.' En probeerde mijn ogen te openen, maar ik was nog zo suf. En toen kreeg ik ineens Layla in mijn armen gelegd. Tranen daar was mijn moeder ook. Samnen met tuiten, mijn man erbij. Ik mocht naar de kraamkamer en flink wat af gehuild. Ik was zoooo moe. En zo geschrokken van de hele toestand.

Layla haar eerste apgar score was 1, even later was ie 3 en de dag erop 5. 
Ze woog 2740 gram, terwijl ze met 40 weken en 3 dagen geboren is.
De eerste nacht was heel erg heftig.
De hele nacht had ik wakker gelegen, elke keer als ik in slaap viel, voelde ik de totale paniek die ik tijdens het einde van mijn bevalling voelde. En dan schrok ik weer wakker.
Een beetje dat gevoel als je bijna slaapt en je droomt dat je valt en je schrikt met zo'n stuip wakker. Maar dan 10 keer erger.

Gelukkig waren daar hele lieve verpleegsters die me die dagen heel goed hebben geholpen en mijn kraamhulp was echt een toppertje.

Inmiddels zijn we 3,5 week verder en kan ik zeggen dat het best goed gaat. Layla heeft wat last gehad van krampjes door het overstappen van borst naar flesvoeding maar dat is de laatste dagen ook stukken minder, dus dat is fijn voor haar. Ook is Layla in behandeling bij een osteopaat omdat zij erg onrustig is, ze kon zo uren aan een stuk huilen. Nu blijkt dat ze erg veel last heeft van haar hoofd, nek en rug. Maarja, dat is met zo'n bevalling niet zo gek natuurlijk.

Ik zal snel weer een blogje schrijven.
Liefs Denise

p.s. Binnenkort krijg ik trouwens hulp voor de verwerking van mijn bevalling.