Gewijzigde plannen..

Zoals jullie in mijn eerdere blog (100ste blog) hebben kunnen lezen ben ik op een nieuw dilemma gestuit; een nog steeds bestaande kinderwens. Ik heb het hier enorm zwaar mee gehad na de geboorte van Lars en zelfs een enorm schuldcomplex jegens hem ontwikkeld. Alsof hij niet “genoeg” of “goed genoeg” is. Ik weet niet wat dat is met vrouwen en kinderen krijgen, maar soms lijkt het ons enige doel in het leven, haha. Tja misschien was dit ooit van origine ook wel. Ik vond zwanger zijn zo mooi en heb er ondanks alle kwalen en pijnen 9 maanden optimaal van genoten!

Waar ik veel moeite heb is om iedereen aan de “2e ronde” te zien starten. Dan komt weer iemand van.. ow weet je wie ook de 2e krijgt?? Of weet je wie ook weer zwanger is?? Ow gewoon het feit dat nog relatief nieuw babyspul de doos in kan of dat je maar veel dingen 2e hands koopt omdat het zich nieuw niet loont om dit voor 1 baby in huis te halen. Of dan zie ik de buurkindjes die zich 2 jaar schelen gezellig samen in de tuin spelen.. en knuffelen met elkaar op de bank. En dan zie ik vervolgens die van ons zitten: die zitten de hele dag naar een gsm of tv te staren. De oudste vind Lars helemaal geweldig, maar die zien we maar helaas 4 dagen per maand. En de jongste.. tja die bekijkt hem nauwelijks. Tegen de tijd dat hij echt kan spelen zit die ook de hele dag naar een gsm te staren. Eigenlijk voel ik me weer ongeveer zo als hoe ik me voelde voor Lars. Vreselijk!

Daar baal ik zo ontzettend van. Ik had graag Lars veel eerder willen krijgen, maar dit ging helaas niet. En nu heb ik toch het gevoel dat hij als enig kind zal opgroeien.

Ik weet dat ik niet mag klagen, maar toch voelt het voor mij gewoon niet af. En ik heb ontdekt dat van me afschrijven helpt in de verwerking. Dus helaas, jullie zijn weer even de pineut, sorryyyy!

Twee weken geleden had ik weer even een slecht momentje.. ik had Lars z’n kledingkast uitgezocht en alle babykleertjes gevouwen, gestreken en netjes in een doos gedaan. Ik liep rond met een betonblok in mn maag en de tranen waren aan het branden in mijn ogen. Ik kan dan zo boos worden op mezelf! Waarom doe ik dit toch??? Ik heb een prachtkind! Eentje uit een boekje! Eentje waar menige ouder een moord voor zou doen!! En toch krijg ik het niet uit mn hoofd. KAK!

’s Avonds hebben we een goed gesprek gehad. Hier is uitgekomen dat we, tegen alle verwachtingen in, toch nog voor een 2e kindje van ons samen willen gaan... Mijn man bleek er toch positiever in te staan dan ik zelf dacht en ik ben hier zeer verrast door. Mijn droom was altijd (zelf) 2 kinderen krijgen en indien de goden ons gunstig gezind zijn gaat deze droom nu dus uitkomen. En nee ik heb hem niet bedreigd of gedwongen. Hij wil dit zelf ook nog.. Denk dat ook wel meewerkt dat Lars een lieve rustige baby is en dat mijn man inmiddels anders tegen het ouderschap aankijkt dan 10 jaar geleden.

Ik ben met gepaste mate blij, want ik weet dat dit 2e kind ons veel geluk zal brengen, maar ook ons leven drastisch zal gaan veranderen en er eerst heel veel geregeld zal moeten worden (o.a. wederom een verbouwing) alvorens we daadwerkelijk “aan de slag” kunnen.

En dan heb je nog het psychische. Ondanks dat ik heel graag dit kindje wil, weet ik nu al dat ik wederom de medische molen in zal moeten om deze te kunnen krijgen. Mijn PCO klachten zijn eerder erger geworden dan minder door de zwangerschap. De vorige keer is me de MM niet zo goed bekomen.. dus ik ben benieuwd hoe me dit een 2e keer afgaat. Steeds weer die telleurstellingen, onderzoeken, hormonenbuien, opvliegers etc. etc. Het hakt er enorm in! Ook heb ik natuurlijk wel een klein beetje angst om weer BI te krijgen. Het geluk is wel dat ik nu dan begeleid zal worden door mijn bekkenfysio. Maar hoe dan ook, ik heb het er wederom voor over. Zeker nu ik weet wat ik er voor terugkrijg!

We gaan nu stuk voor stuk de praktische zaken inventariseren en oplossingen bedenken. Lichamelijk gezien heb ik uiteraard al overleg gehad met mijn bekkenfysio (gezien de verzakking en BI) en de gewone fysio om te achterhalen of het lichamelijk gezien wel verantwoord is. Ook moet ik me nog gaan omhoren hoe een 2e keer zwanger worden met PCO precies in z’n werk gaat. Wellicht zijn er dames die hier al ervaring mee hebben? Moet ik dan opnieuw eerst een tijd zelf proberen of kan ik nu gewoon meteen voor een verwijzing naar de huisarts en dan naar de gyn? Of kan ik meteen een afspraak maken bij de gyn?? Ik zal sowieso deze vraag even op het forum gooien. Dan weet ik waar ik aan toe ben en weet ik wanneer ik moet gaan starten met de voorbereiding.

Mijn doel is om nu te gaan starten met mijn lichaam fit te krijgen. Ik ben inmiddels met mijn therapie zover dat ik van de bekkenfysio groen licht heb gekregen om voorzichtig te gaan sporten. Heel fijn, want door mijn reuma ben ik erg stijf en dit is alleen maar erger geworden door het  niet sporten en bewegen. Hierdoor ervaar ik dagelijks erg veel pijn. Ook ben ik zo slap als een dweil. Mijn buikspieren zijn erg slap waardoor mijn rugklachten verergeren.

Met dit sporten krijg ik de kans om mn lijf fitter te maken, en tevens kan dit de bekkenfysiotherapie ondersteunen. Wellicht kan ik zelfs mijn blubberbuikje wat strakker krijgen want ik moet sowieso buikspieroefeningen gaan doen omdat deze niet symetrisch even sterk zijn sinds de bevalling. Hopelijk kan ik mijn gewicht een paar kilo omlaag krijgen zodat ik voor ik zwanger word ik op het zelfde gewicht zit als voor de vorige zwangerschap. Ook dit is belangrijk ivm rugklachten. Ik mag niet te zwaar worden. Hoe fitter mijn lijf, hoe minder kans op complicaties!

In januari wil ik gaan stoppen met de anticonceptie en gaan starten met de zwangerschapsvitamines en rond mei willen we dan actief gaan starten.

Sinds de kogel door de kerk is merk ik aan mezelf dat ik een stuk beter in mijn lijf zit. Ik ben rustiger.. Zo klopt het gewoon. Mijn lijf is niet langer in strijd, en heel veel ‘rare kwaaltjes’ zijn verdwenen als sneeuw voor de zon… idioot hoor.. hoe sterk een wens kan zijn!

Liefs,
Deez