Wat krijgen we nu?

Afgelopen zaterdag was het dan zo ver... mijn eerste mental breakdown. Ik werd vrijdag op zaterdag ineens midden in de nacht wakker en heb het op een huilen gezet. Ik zag het in 1x niet meer zitten met de hele verbouwing. Was eventjes mijn relativeringsvermogen kwijt. En bedankt hormonen! Manlief was heel lief voor me en heeft met een engelengeduld nogmaals met mij de planning doorgelopen en mij verzekerd van een af huis volgend weekend. De schat. Verder een heel leuk weekend gehad. We hebben onze verjaardagen gevierd. (Zijn met zn drieeen binnen 1 week jarig) het was gezellig en ik voelde me goed.

Gisteren begon het gezeik weer. Ineens MOEST ik met het hele gezin buikfotos maken en MOEST en zou ik een buikschildering maken(zie foto). Gisteravond MOEST het koffer van zolder en heb ik een lijst gemaakt van spullen die ik vandaag zou gaan kopen en doen.

Vannacht werd ik ineens wakker met pijn in mijn buik. Het was net of de kleine een accuute groeispurt had gehad en ineens niet meer in mn buik paste. Gaande weg de nacht werd dit erger. Op een gegeven moment kon ik absoluut niet meer op mn rug liggen. Heb felle pijn in n bovenbuik en een benauwd gevoel. 2x wezen plassen en krijg de hele tijd harde buiken. Vanmorgen toch eventjes in slaap gevallen en toen werd ik weer wakker van de pijn. Inmiddels ook hoofdpijn kloppende dove handen. Verder algehele malaise. Ook kan ik niet rechtop zitten, te pijnlijk! Dus ik heb net toch maar eens de verloskundige gebeld om te vragen of dit normaal is de laatste weken. Zij wil voor de zekerheid dat ik vanmiddag langskom op de praktijk om even bloeddruk te meten en urine te controleren op eiwit.

Inmiddels ben ik maar begonnen met het maken van mijn vluchtkoffer en heb ik de babywas in de wasmachine gedaan. Dit was ik sowieso van plan vandaag.

Ben eens benieuwd naar de bloeddruk vanmiddag. Inmiddels staat mn hoofd op ploffen.

Drama om niets of heeft mn moederinstinct iets voelen aankomen..?

To be continued...

Liefs,
Deez