Hihihi, dank je! Maar ik denk ook aan jullie hoor!
En ik weet als geen ander hoe het leven is met een gillend kind. Je wordt gek, probeert alles wat in je opkomt en kan alleen nog maar denken dat het allemaal door jezelf komt.
Noa had daar ook een handje van. Bij haar kwam het ook daadwerkelijk veel door ons. Maar ja. Je word ook gewoon onzeker, zeker als je alles al gedaan hebt. En in het ziekenhuis reageren ze altijd anders. Heel irritant. Maar een andere omgeving, andere mensen en vooral mensen die geen emotionele band hebben en na 8 uur werk gewoon weer naar huis gaan. Daar waar jij er 24/7 mee zit en alleen maar meer gefrustreerd word.
Hoe dan ook, het gaat gewoon beter. Dat moet! Voor jullie, voor hem en natuurlijk voor zijn grote broer, die daar ook het nodige van mee krijgt natuurlijk.
Ik wens jullie een fantastich en veel rustiger 2011 toe!
wow, wat een verhaal!! Respect meid, echt waar! Moet enorm zwaar voor je zijn! Hopelijk knapt Dane snel op en kunnen jullie eindelijk in alle rust kunnen genieten... groetjes, Elien
reacties (0)