Na de eerste miskraam

Vandaag 3 dagen geleden kreeg ik te horen dat na ongeveer 6 weken zwangerschap er nu niks meer is en ik moet wachten op een miskraam (ik had 3 dagen terug bloedverlies bij de urine, daarop contact gezocht met de kliniek die me adviseerde om langs te komen).

Ik was zo blij toen ik eindelijk zwanger bleek te zijn (2 jaar in totaal mee bezig geweest waarvan we een half jaar bij de vruchtbaarheidskliniek iui trajecten hebben ondergaan) dat maakt het verdriet ondraaglijk.

Ik ben boos op alles en iedereen, ik hoor en lees overal over zwangere vrouwen en ik krijg een hekel aan de comentaar zoals: ” het is de natuur.” “volgende keer beter”. “je was maar 6 weken.”… Ik weet dat ik nog heel vroeg zwanger was, maar vanaf het moment dat je weet dat je eindelijk na lang proberen een kindje mag verwelkomen zit je op een roze wolk en kan ik aan niets anders denken dan aan het kindje dat groeit in mijn buik.

Iedere ochtend stond ik vrolijk op al was het 4 uur in de ochtend, nam mijn vitamines en deed er alles aan om dit zo gezond en goed mogelijk te laten verlopen.

Ik ben niet de enige, ook mijn partner was zo blij dat hij papa ging worden. Dat dit allemaal verdwijnt in een paar tellen wanneer ze je in de kliniek vertellen dat er niks meer is, op het beeld van de echo zie je een zwarte plek, 'hier hoort het vruchtje te zitten maar, ik zie niks'.

De tranen rollen over je wangen, je voelt je leeg, je bent boos op jezelf en haat je lichaam… Ongeloof is groot en het verdriet intens… Wanneer stopt het? Ik wist niet dat dit zo'n grote impact op me zou hebben, dat ik zo van slag kon raken, dat ik nog zo weinig vertrouwen in een toekomst met baby'tje kan hebben.

Dacht dat in de periode van proberen om zwanger te raken mijn vertrouwen soms weg was, maar dat is niks vergeleken met hoe ik me nu voel, ik voel me klote, leeg en zo intens verdrietig. Ik vertrouw mijn eigen lichaam niet meer....
Ze zeggen dat dit over gaat, ze zeggen dat ik ooit weer zwanger word, ze zeggen me vanalles maar ik geloof er niks van!

Na de echo moest ik een zwangerschapstest doen omdat er alleen maar bloed in mijn baarmoeder was te zien en dus geen vruchtje, dit was slecht nieuws vooral toen de test positief testte (waar je normaal op hoopt) dit betekent dat het vruchtje nog 'ergens' in je lichaam zit, dat kon duiden op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.
Na het bloedprikken en uitslagen besproken te hebben met de arts hoef ik me daar geen zorgen over te maken en is het afwachten tot mijn lichaam erkent niet meer zwanger te zijn en zelf op gaat ruimen...

Het voelt voor mij als een ware hel!!