In dubio! Weet niet meer wat nu de beste keuze is!

Lieve meiden,


Ik zit echt met een dilemma!

Sinds 2 maanden ben ik begonnen aan mijn nieuwe baan!

Tijdens mijn sollicitatie procedure, heb ik na drukkelijk verteld dat ik een kinderwens heb.
En ja ben gewoon open geweest vertelt van mijn partner*kanker* iedere 3 maanden een dag vrij ivm ziekenhuis bezoeken.
Na mijn eerste gesprek was er een wederzijdse klik, en mocht ik op 2 de gesprek komen.
Na mijn 2 de gesprek weer nadrukkelijk verteld dat we een kinderwens hebben.

Dit alles was geen probleem, ook aan mijn manager verteld, dat we dat doormiddel van icsi moeten doen.

Ze toonde haar begrip, heeft zelf ook problemen met zwanger raken ze is 6 jaar ouder dan ik.

Wij hadden alleen niet verwacht zo snel groen licht voor de start van de procedure zouden krijgen.

Doordat ik een half jaar en 3 dagen contract heb (ze mogen je bij die duur proeftijd geven anders niet)

Op de dag voor mijn proeftijd afliep kwam mijn manager bij mij.
En uit zich zorgen, omdat ze bang waren dat mijn kinder wens mijn werk in de weg zou gaan staan.
Ik was verbaasd,teleurgesteld, verdrietig, kwaad!
Alles ging er Door me heen, wat moest ik?
Net nu ik het naar me zin hen, mijn plek gevonden heb.

Krijg je dit, natuurlijk vind ik mijn vaan belangrijk! Wat heb ik ons kindje te bieden als ik geen inkomen heb.

Maar dit stote me tegen het been.
Dan ben je eerlijk, ze hebben de kans gehad me niet aan te nemen.

Door al deze stress die het met zich mee brengt ben ik na 3 jaar voor het eerst niet op tijd ongesteld geworden.
Ik ken mijn lichaam en stress js funest!
Dan loopt alles in het honderdt.

Alleen nu kan het niet lang meer op zich laten wachten.

De medicijnen zijn al in huis, het schema ligt klaar.

Alles staat in paraatheid om van start te gaan.

Alleen doordat ik in een opwelling, ik riep doordat ik bang was mijn nieuwe leuke baan te verliezen.

' de vraag was of wij niet beter konden wachten tot dat ik een vast contract zou hebben' duurt 2 jaar.

Ik heb geantwoord Door emoties, ' we hebben het er over gehad en willen het uitstellen, tot volgend jaar'

DAT WILLEN WE HELEMAAL NIET!
WE WILLEN ONZE WENS VERWEZENLIJKEN, AL 5 BIJNA 6 JAAR WACHTEN WE HIER OP.

Nu dit zo dicht bij komt, en ik de dagen tel dat mijn menstruatie komt.
Ben ik bang, als ik er aan denk heb ik het gevoel alsof iemand het me verbied.
Alsof het niet mag, onze droom, wens.

Ik weet niet meer waar ik het zoeken moet, ik slaap slecht, zit al weken niet lkkr in me vel.

Ik ben echt in dubio, moeten we wachten of moeten we gewoon onze droom volgen?

Kijk mensen, mijn vriend heeft kanker gehad, en loopt daar voor onder controle zijn wens zoals hij zelf zegt het zou me niet uit maken als de kanker terug zou komen, als ik ooit maar gezegd kan hebben dat ik vader ben.
Hij is bijna 37 en zijn wens is soms nog wel eens groter als die van mij.

In dubio......