Ben er even helemaal klaar mee!

ik ben het niet helemaal eens met mammadee. tuurlijk moet je respect en begrip hebben voor elkaars gevoelens, maar dat werkt 2 kanten op. jij niet alleen voor hem, maar hij ook voor jou. Hij kan de bio-vader worden van jullie kinderen als hij de tese ondergaat, en dan nog heb je geen garanties. Als hij de tese niet wil doen om wat voorreden dan ook en dan ook geen donor wil, tja wat moet jij dan nog? houd jij zoveel van hem dat jij kinderloos door het leven wil als hij niet wil? dat is de vraag die je jezelf moet stellen. Want hoeveel je ook van elkaar houd, een kinderwens die niet vervuld wordt kan tot veel verdriet leiden. En uiteindelijk dat je het hem misschien wel kwalijk gaat nemen. En wat is nou een vader eigenlijk. dat is toch degene die het kind opvoed? die ervoor zorgt? die kusjes geeft als het auw doet? waar het kwakje vandaan komt is niet zo belangrijk. ik zou als ik jou was niet meer wachten tot je vriend er zelf mee komt. vertel hem dat je een kind wil, dat dat voor jou heel belangrijk is. vraag hem of hij de tese wil doen, en zo nee waarom niet. bang zijn ervoor of dat het pijn doet zijn geen antwoord, dat staat in geen verhouding tot wat het alternatief is voor jou: geen kindje. en als hij wel tese wil: bespreek dan vooraf de scenarios, wel of geen zaad en bij geen zaad wat dan? en het is natuurlijk makkelijk gepraat door een buitenstaander, maar ik heb voor een soortgelijk probleem gestaan: ik wilde ook al heel lang kinderen en mn vriend wilde niet naar de dokter toen het niet lukte. het heeft tot een breuk in de relatie geleid. we zijn toen bijna een jaar uit elkaar geweest. Toen we weer bij elkaar kwamen wilde hij weer niet, eerste weer een stabiele relatie, etc etc...inmiddels waren wij al 8 jaar verder en ik was al 37. Ik heb hem voor de keus gesteld: of we doen het samen of ik doe het alleen met een donor. Ik kon niet leven met de geachte dat ik nooit moeder zou worden, en geloof me ik heb het echt geprobeerd. Maar ik was niet sterk genoeg om afscheid te nemen van mij wens. en als ik jouw blogs lees, ben ik bang dat jij dat ook niet kunt. veel sterkte met het praten, maar meid, een beetje egoisme als het om jouw geluk gaat is niet verkeerd. want als jij al geen rekening houd met jouw geluk, waarom zou een ander dat dan wel doen?