Verplicht thuis

Hallo allemaal,

Tja, wat zal ik zeggen. Ik had al een tijdje het gevoel dat het allemaal even teveel werd. Ik voelde mij erg moe, maar dat vond ik geen reden om mij ziek te melden (achteraf misschien niet zo slim...). De laatste 2 weken had ik af en toe een echte down-dag. Meestal ben ik wel aanwezig op het lab, met de radio meezingen enzo. Als er wat aan de hand is, dan houd ik mij op de vlakte en hoor je mij niet meer. Gisteren was dus ook weer zo'n dag en zo erg had ik het nog niet gehad. Er waren al een paar collega's geweest die vroegen of het wel ging, maar ja, wat zeg je daarop..... Ik ben wat dat betreft echt een doos en ben slecht in het voor mijzelf opkomen. Tegen het einde van de middag vroeg de hoofdanalist of het wel ging en toen was het dus klaar. Even een lekker potje zitten huilen. Ze heeft mijn agenda gepakt ene gekeken wat er op de planning stond voor de volgende dag: niets wat ook volgende week wel kon. Ze heeft een streep door die dag gezet en gezegd dat ik er de volgende dag niet inkwam. Daarna nog even zitten kletsen en de boel voor die dag afgerond. 's Avonds bijtijds naar bed en vanochtend geholpen met Dylan aankleden en tas inpakken en ontbijten. Tom heeft hem toen naar de opvang gebracht en ik ben terug mijn bed ingdoken.

Om 10.30 uur er weer eens uitgekomen en lekker lopen tutten in de badkamer. Dat was wel erg lekker. Daarna gelunchd en nu heb ik koppijn en lig op de bank. Zometeen maar weer even lekker mijn bed induiken denk ik. Ik heb in ieder geval een lang weekend voor de boeg. Maandag moet ik namelijk naar het consultatiebureau voor een herkansing van de ogentest van Dylan. Morgen komen ze de laminaatvloer op zolder leggen, dus dan kunnen we de kamer van Dylan afmaken en kan hij naar zolder en kunnen we aan de babykamer beginnen. Maar, 1 ding tegelijk en we zien wel hoe het loopt.

groetjes Danielle