Wachten tot je een ons weegt

Potverdorie wat duurt dat lang zeg dat wachten. 

Normaliter vliegen de uren, dagen en weken me voorbij. Kijk ik naar de kalender, hoppa is het alweer juni. Maar de laatste maand gaat tergend langzaam. Ik val in de catagorie als-ik-iets-wil-wil-ik-het-nu mevrouw. Prima als het over een paar pumps of die énige kleur nagellak gaat, maar bij een zwangerschap werkt het natuurlijk volkomen anders. 

Vriendlief ligt in een deuk als hij weer een zwangerschapsstrip met pies vind in de prullenbak. "Mens doe toch eens rustig, het komt wanneer het komt!'. Ja hé hé dat begrijp ik ook wel. Maar het is zo welkom.. De zwangere buiken vliegen me om mijn oren, op het werk, in mijn vriendinnengroep en zelfs gewoon op straat. Het lijkt wel een plaag. Ik kan er ontzettend vrolijk van worden, al die schuddende bolle buiken op straat. Prachtig vind ik dat. Het lijkt wel of de rompertjes naar me lonken, met hun witte broderierandjes en zachte streepjes, de speentjes knipogen en lórd hoe schattig is dat zusje van één van mijn leerlingen. Nee joh, ik ben er helemaal niet mee bezig. 

Vrijdag is mijn NOD en ik beloof mezelf dat ik zaterdag, na het wegblijven van mijn menstruatie pas weer ga testen. Ik ben gek op wit, maar op zo'n zwangerschapstest zie ik toch liever een leuk bretons streepje. Ik heb elke zwangerschapstest-test al gelezen, mijn wannabe 'symptomen' al twaalf keer langs Google gehaald en de collectie van Asos Maternity ken ik ondertussen uit mijn hoofd. Gelukkig ben ik er niet zo mee bezig. Terwijl ik Elsa héél hard door mijn hoofd hoor galmen met haar : "Let it go, LET IT GOOO"  Ga ik toch maar eerst de dingen doen die mijn aandacht wél nodig hebben. Goed, hormonen, laat mij even lekker met rust. Dan kan ik weer verder aan mijn thesis. Veel leuker ook natuurlijk. 

p.s. Nog maar vijf dagen wachten, dan mag het weer. 

p.p.s. EN NU WEER VERDER MET JE SCRIPTIE