Loslaten...

Meer en meer besef ik dat ik mijn wens voor het krijgen van een derde kindje moet loslaten... en dat doet pijn, echt pijn.

Waarom toch nog steeds dat verlangen, het gevoel nog steeds niet 'klaar' te zijn met het krijgen van kinderen? Is het dat je beseft dat het krijgen van kinderen het allergrootste geschenk van boven is wat je in je leven kunt beleven, is het de verslaving aan die intense liefde die je voelt voor je kind, is het de verzorgende rol die je als moeder vervult..? Geen idee, maar het is er gewoon.

En ja, ik weet dat ik al zo bevoorrecht ben om twee gezonde kinderen te mogen krijgen, dat ik de leeftijd heb dat de 'omakriebels' al op zouden moeten spelen, dat ik moet genieten van alle praktische voordelen die het hebben van maar één klein humpie met zich meebrengt , enz. enz.. Maar niets van dit alles vermindert dat gevoel, en dat maakt me onrustig.

Want alle 'verstandige' argumenten om geen kinderen meer te willen krijgen, heb ik al 100x doorgenomen. Je wil niet weten wat ik allemaal al bedacht heb... dus bespaar jezelf de moeite deze mij te vertellen.

Dan ineens is daar het bericht van diva Patricia die, mocht ze een partner vinden, nog voor een baby wil gaan. Echt waar??? Jeeeezus en zij is 60 jaar!! Ineens voel ik die lichte paniek. Ben ik over 15 jaar nog dat gevecht aan het voeren met mezelf, te worstelen tegen die kinderwens? Nee toch?? Waar ligt die grens?

Oke, zeg ik in mezelf met een grote knipoog naar boven 'doe me nu dan nog maar één baby en dan ben ik echt klaar... echt klaar, echt waar'!