Mijn bevalling

Maandag 07-03-2011

20.00 De verloskundige stript mij aangezien ik een dag overtijd ben. Er gebeurt helemaal niets door het strippen. Ik vind het alleen een hele nare ervaring. :(

Woensdag 09-03-2011

6.10 De wekker van mijn vriend gaat en we worden wakker. Hij staat op en ik blijf lekker liggen, als ik opeens een enorme steek in mijn buik krijg. Ik spring uit bed en waarschuw mijn vriend dat hij moet zorgen dat ik hem gemakkelijk kan bereiken.

11.00 Om de 20 a 30 minuten voel ik het wat rommelen in mijn buik. Mijn vriend word naar huis gestuurd aangezien hij zich totaal niet kan concentreren op zijn werk.

15.00 Nog even snel naar de supermarkt en de bouwmarkt, wel vreemd dat je gewoon met weeen in een winkel rondloopt. De weeen komen nu sneller maar houden niet lang aan en doen geen pijn ofzo.

19.00 De verloskundige belt want ze zou naar mijn huis komen om nog een keer te strippen. Dit gaat niet door omdat ze het te druk had. Ik vertel dat het strippen niet nodig zal zijn omdat het aan het rommelen is.

22.00 de verloskundige komt langs huis om te zien hoever ik ben en geeft een pilletje zodat ik 's nachts wat zou kunnen slapen. Ik heb wat slijmerig bloed verloren wat vermoedelijk de slijmprop kan zijn.

00.00 Ik kan dus echt niet slapen van de zenuwen, het pilletje doet ook vrij weinig. De weeen worden iets heftiger en houden ook wat langer aan, maar echt pijnlijk is het nog steeds niet.

Donderdag 10-03-2011

03.00 Ik ga naar het toilet en zie dat ik wat bloed verlies. Ik vind het nog niet nodig om de verloskundige te bellen aangezien de weeen niet heftig zijn en niet om de 5 min komen en daarbij had ze de vorige nacht weinig tot geen slaap gehad..

05.30 Het bloedverlies wordt nu toch wel erger dus ik zal echt moeten bellen. Toch voel ik me er schuldig over en loop ik nog een uur met de telefoon rond voordat ik om 6.00 toch maar bel en mijn vriend maar wakker ga maken.

07.15 De verloskundige komt aan en staat ervan te kijken dat ik zelf de deur open doe en gastvrouw wil spelen. Ik moet op bed gaan liggen en ze gaat kijken of er al wat ontsluiting is. Het blijkt dat ik al 9,5 cm ontsluiting heb!!!!!!

09.00 Omdat ik geen ontsluitingsweeen heb gehad en ook geen persweeen krijg moet ik op eigen kracht maar beginnen met persen.

10.00 Na een uur aanmodderen wordt besloten dat we naar het ziekenhuis gaan.

10.30 In het ziekenhuis aangekomen heb ik volledig ontsluiting maar weeen komen nog steeds niet. Ik wandel wat in de kamer en wordt onder de douche gezet.

11.30 Na een uur wachten op weeen mag ik weer op eigen kracht persen.

12.30 De verloskundige merkt dat het niet opschiet en ik word overgedragen aan het ziekenhuis.

12.45 Ik krijg een infuus met weeen opwekkers (die ze twee keer moeten zetten omdat het de 1e keer mis ging) en er word een apparaat aangesloten om de hartslag van mijn kleine mannetje in de gaten te houden. Dit apparaat begint na vijf minuten als een gek te piepen en te loeien. Na 5 minuten komt een zuster even heel droog vertellen dat het papier niet goed zit maar er verder niets aan de hand is. :( Grrrr

13.00 De weeen opwekkers doen hun werk heel goed, ik krijg een weeen storm. Eerst geen persdrang en nu kan ik niets anders als persen. De gynaecoloog en verloskundige zijn in de kamer naast mij even met een andere bevalling bezig maar er bleef een zuster bij ons. Zij had ook wel eerder een bevalling meegemaakt en wist er ook wel wat vanaf, werd ons heel droog medegedeeld....

13.30 De gynaecoloog komt even kijken en verteld dat ik ondertussen wel mag beginnen met persen.. (Dat was ik nog maar een half uur aan het doen maar goed.)

14.00 De vrouw naast mij is ondertussen bevallen dus de verloskundige komt helpen. Tegen mij wordt gezegt dat het ontzettend goed gaat en dat ik goed bezig ben, maar tussen de weeen kijken ze elkaar hoofdschuddend aan. (Maar goed dat ik dit niet gezien heb.)

14.45 De gynaecoloog komt kijken hoe het gaat en besluit de vacuumpomp erbij te halen. Zonder iets te zeggen kijkt hij even hoe mijn ventje met zijn hoofdje ligt. Vervolgens zet hij zonder waarschuwing de verdoving voor de pomp. (Heb hier verder geen woorden voor, kan niet omschrijven wat ik dacht, voelde en deed. Maar had ik de kans gehad zou ik die man graag eenzelfde injectie willen geven op zo'n zelfde manier!)

15.10 Na een hoop getrek, geduw en gesjor krijgt de gynaecoloog in de gaten dat er geen beweging in zit en komt de verlossing: het wordt een spoedkeizersnede. Alles wat volgt gaat in zo'n snel tempo. Ik wordt uitgekleed en krijg een schortje voor. Dan wordt ik naar de ok gereden, waar mijn vriend op dat moment is? Geen idee. Op de ok krijg ik waar ik altijd doodsbang voor ben geweest, een ruggeprik. Zodra de naald erin gaat komt er een enorme heftige wee. Ik mag niet bewegen en moet hem weg zien te puffen. Als de ruggeprik eenmaal zit, voel ik de spanning, vermoeidheid en pijn weg ebben. Wat een heerlijk gevoel is dat!!!

15.45 Eindelijk wordt onze zoon geboren. Ik lig achter een schortje en hoor hem alleen huilen. Ze nemen hem meteen mee naar een behandeltafel om hem na te kijken. Ik kan van een afstandje kijken terwijl mijn vriend de navelstreng doorknipt. Als hij nagekeken is mag ik hem een kus geven en nemen ze hem mee. De verpleegster zegt dat ze hem pas zullen aankleden als ik op de kamer ben.

16.30 Eindelijk is mijn buik helemaal dichtgemaakt en mag ik naar de kamer. Ja de uitslaapkamer wel te verstaan! :(

17.00 Na lang wachten wordt ik eindelijk naar mijn kleintje gebracht, die intussen gelukkig aangekleed is en heerlijk in zijn bedje ligt.

Deze hele situatie samen met de behandeling van het ziekenhuispersoneel na de bevalling hebben ervoor gezorgd dat ik de bevalling als een verschrikkelijke ervaring heb ervaren. Ik heb altijd veel kinderen gewilt maar ben nu al bang voor een volgende zwangerschap en bevalling. Daarbij heerst er nog steeds ongeloof als ik naar mijn mannetje kijk, ik kan gewoon niet geloven dat hij echt van mij is. Ik heb niet het gevoel dat hij in mij heeft gezeten en in mij gegroeid is.