Mijn verhaal

Mijn verhaal begint prachtig en hopelijk krijgt het ook een happy end maar vooralsnog blijven wij nog wat reizen in onze stoomtrein... Het begon allemaal eind december 2010... We besloten voor een kindje te gaan dus de spiraal mocht er na 7 jaar uit! Wat een feest... Continue spotting gehad en in maart pas de eerste echte ronde. Eind mei had ik al een vet positieve test in handen na amper 3 rondes en wat waren we fier, blij en wat dan ook toen in februari 2012 onze prachtige zoon ter wereld kwam. Wat een heerlijke baby was ie toch en na 6 maanden besloten we reeds voor een 2de te gaan, met goedkeuring van de gyn omdat Janneman via KS ter wereld was gekomen.

Maanden gingen voorbij maar ik maakte er niet echt een groot spel van, alles kwam wel gelijk het moest komen tot in juli (ronde 10) mijn menstruatie uitbleef. Spannend maar helaas omowitte testen... Afspraak met de gyn gemaakt (kan in België gelukkig rechtstreeks) om dit probleempje even te bespreken. Eens daar had ik na meer dan 50 dagen wel mijn menstuatie gehad maar besloot hij even een bloedname te doen ter controle van mijn hormonen. De uitslag was dat mijn progesteron met een waarde van 7.6 veel te laag zat. Zo begon ik in ronde 15 met Clomid 50. Helaas geen resultaat, niet in ZS maar ook niet in progesteron en niet met folikkels. Ronde 16 werd dus gestart met Clomid 100 maar ook weer idem verloop als ronde 15. Zodoende kreeg ik in ronde 17 Clomid 150. Deze sloeg gelukkig wel aan maar een zwangerschap bleef uit.
Nu is net ronde 21 ten einde en is mijn progesterongehalte inmiddels gestegen naa 68.4! Helemaal te gek maar de tijd tikt en mijn buik blijft leeg. Omdat deze gyn aan een algemeen ziekenhuis verbonden is werder we al verder gestuurd naar een fertiliteitskliniek. Het intake gesprek is achter de rug, bepaalde bloednames zijn gebeurd en morgen mag ML zijn potje binnen brengen. Ik ben zoooo benieuwd naar het resultaat!
Nooit gedacht dat ik zover zou gaan, nooit vermoed dat ik ook nog maar over IVF zou nadenken, laat staan erop hopen en hier zijn we dan. IUI is misschien ook nog een optie maar helaas door de job van ML praktisch gezien niet haalbaar. Al weet ik nog niet in hoeverre de nieuwe gyn deze stap wil overslaan. Wachten wachten wachten, het eeuwige gevecht met de tijd. Soms kan ik het er goed mee vinden en soms is ie mijn aardsvijand. Maar ieder negatief puntje heeft zijn voordeel dus daaraan trekken we ons op. En aan zoonlief die er reeds wel is; Ook al beseft hij het niet; Hij is mijn grootste drijfveer, mijn grootste steun. Iedere dag bedank ik hem in gedachten terwijl ik hem knuffel. Wat moet de MMM nog zwaarder vallen als je kinderloos bent. Gemakkelijker lijkt het me niet qua gevoel en verlangen maar ik geef toe dat ik meer afleiding heb. Maar ik dwaal af... Ik heb besloten hier blogjes te schrijven over het hele verdere MMM verloop vanaf nu.
Ooit print ik ze af en bundel ik ze. Hopelijk hebben anderen iets aan mijn ellende. Tot ik kan zeggen dat het een happy end krijgt ga ik jullie er nu mee lastig vallen :-)