Stan zijn hartje klopte niet meer (16.5 weken)
Ik ben Denise, 24 jaar, getrouwd en hebben een gezonde dochter na een fijne zwangerschap, van bijna 4 jaar oud. Ze waren er wel achter gekomen dat ik een hartvormige baarmoeder heb ( Uterus Arcuatus ) , en moest daarom onder controle blijven bij de gynaecoloog in het ziekenhuis.
Twee weken geleden een prachtige pretecho gehad met 14.5 weken om te kijken of het een jongetje of een meisje was.....(Lekker belangrijk trouwens..................) Ons mannetje zag er goed uit , hebben de echo zelfs op dvd en kunnen het terugkijken.
Afgelopen donderdag 13 oktober een gewone controle bij de gynaecoloog met 16.5 weken. Vertelde dat ik maandag een beetje het gevoel had dat ik blaasontsteking had en meteen urine had ingeleverd bij de huisarts. Urine was goed, klachten namen ook af, dus ik dacht ;zal wel goed zijn. Verder vertelde ik dat ik de baby heb gevoeld met 15.1 weken, en daarna nog een enkele keer, verder niets meer. Maar ach dacht ik,je hoeft je kindje ook nog niet dagelijks te voelen natuurlijk. Ook had ik elke dag al harde buiken, en ook daarvan gingen er geen belletje rinkelen bij mij...... Toen ik dit vertelde aan de gynaecoloog, zei ze dat we eerst maar eens even op de echo gingen kijken. Helaas was het doodstil op de echo. Legde haar hand op mijn been, en vertelde dat zijn hartje helaas niet meer klopte. Wat een klap, dit hadden we niet verwacht.....Dit doet zo'n zeer.. We waren zo intens gelukkig, vol in de verbouwing voor de kamerwissel..Al lekker geshopt voor jongetjes kleertjes..Hadden het vorige week ook op FB bekend gemaakt dat het een jongetje zou zijn. Het was allemaal zo echt, en ineens in 1 klap is alles weg.. Je hebt een overleden zoontje in je buik. Je moet helaas ook meteen al bespreken over hoe nu verder? Begraven of cremeren? En je hoord dat je moet bevallen.... Wij hebben besloten zo snel mogelijk te willen bevallen. Dus de volgende ochtend (afgelopen vrijdag) om 9:00 werd ik opgenomen. De bevalling houdt ik voor mijzelf, het was verschrikkelijk zwaar, emotioneel vooral.. Heb veel steun gehad van mijn man, en van het geweldige personeel. We hebben de hele avond afscheid kunnen nemen van Stan. Hebben uren naar hem gekeken. Hebben 'mooie'foto's voor ons zelf. Heb een klein albumpje laten maken, voor als we er eens in willen kijken... Hebben voet en hand afdrukjes.. Nog 2 mooie echo foto'tjes.. Stan komt vandaag terug uit het Erasmus MC voor obductie , en wordt van de week gecremeerd , wij doen dit samen, en houden zijn as dichtbij ons thuis.... gaan een mooi plekje maken voor hem.
Wat ik slopend vind is , wat zou de oorzaak zijn? Is het mijn baarmoeder? Heb ik teveel gewerkt ? Was het kindje niet gezond ? Heb ik iets verkeerds gegeten? Hebben ze te weinig controles gedaan?
Ik weet wel ,dat als ze ergens achterkwamen, ietsje eerder.. Dat ze helemaal niets konden doen..... We hopen dat de natuur de juiste beslissing heeft genomen.... Het doet ontzettend zeer, je bent je zoon verloren. We gaan het proberen een plekje te geven (L)
Toch rust ik niet tot dat we weten wat de uitslag is, ze doen obductie, hebben uitstrijkje genomen, mijn bloed afgenomen, placenta wordt onderzocht.... hebben ook nog een vruchtwaterpunctie genomen. Zijn er vrouwen die een uitslag hebben gekregen? Zijn er vrouwen die geen uitslag hebben gekregen? 
reacties (0)