Uitgerekende datum in zicht.....

Na een heerlijke vakantie weer terug in de realiteit.. ik dacht dat het heel goed ging maar nu de datum in zicht komt voel ik me verdrietig en blij te gelijk en weet ik niet wat ik met mezelf aan moet....blij omdat we besloten hebben om maar geen anticonceptie te gebruiken en verdrietig omdat ik alleen maar aan mijn meisjes denk... De ene kant vind ik het van mezelf zo snel maar andere kant zijn we bij beide zwangerschappen meer dan een jaar bezig geweest en nu willen we toch niet eerst een jaar wachten en dan kans hebben dat het nog een jaar duurt.... we zullen zien hoe het komt snel of niet...

volgende week begint school weer en moet ik mijn meisje gaan missen ze is in de vakantie zoooo super lief. op een paar buien na als ze te laat naar bed is geweest en tja daar zijn wij ouders dan eigelijk nog de schuldige in ;) Ze krijgt al gelijk de screening van logopedie en dat is dan weer jammer ze moet zich al zo aanpassen op school en de thuissituatie heeft de taal niet beter gemaakt... als ze niet goed in haar velletje zit lijkt het wel of ze vergeet hoe ze sommige woorden moet uitspreken.. Ik weet dat ze het kan maar ja die vrouw natuurlijk niet en ze weet niet wat ze meegemaakt heeft.. Nu in de vakantie is ze weer even van slag geweest (wij ook flink) precies drie maanden na Lise en Zoe is de vriendin van mijn neef overleden. 23 jaar oud pas. ze hadden nog zoveel toekomst plannen en nu is ze er niet meer, zo onwerkelijk. Ook omdat ze in spanje wonen en we ze natuurlijk niet veel zagen. maar toch je verdriet is er niet minder om.

volgende week is voor ons ook weer spannend dan mogen we op gesprek bij het umc om te kijken wat ze voor ons kunnen betekenen bij een volgende zwangerschap. Ik vind het zo spannend en ben beetje bang dat ze me een aansteller zullen vinden...omdat ik al 1 voldragen zwangerschap heb gehad en me lichaam dus wel weet hoe het moet. (aldus mijn eigen ziekenhuis) maar ik wil geen risico lopen voor een volgende keer ik wil er alles aan doen wat mogelijk is om dit niet nog eens mee te hoeven maken. ik weet dat ik er niets aan heb kunnen doen bij de tweeling maar soms denk ik WAAROM heb ik niet aan de bel getrokken en waarom niet zelf er om gevraagd of ze wilde kijken naar de baarmoederhals... Ik las het hier allemaal op de site dat het bij sommige wel gebeurde en trok niet aan de bel.... maar ik kan dat niet veranderen en al had ik het gezegd dan hadden ze misschien ook niet gekeken. omdat ze dat allemaal niet nodig vinden....

pfff tis weer een lkkr hak op de tak verhaal maar ik ben het iig kwijt ;) nu maar weer eens flink aan het water drinken want de huisarts belde net dat mijn blaasontsteking echt over was maar ik blijf toch voor mijn gevoel een geirriteerde blaas houden.............