De bevalling

 Maandagmorgen 29 november, half acht. 37 weken zwanger.  

We melden ons in het ziekenhuis en ik word aan de CTG gelegd. Onze dame heeft tot vorige week in stuit gelegen en de verpleegkundige voelt aan mijn buik en trekt een bedenkelijk gezicht…ze kan er geen kaas van maken zegt ze.

Om half negen gaat de CTG af en komt de assistent gynaecoloog bij ons kijken. Ook zij kan niet voelen hoe de kleine ligt, dus wordt er een echo gemaakt. Toch nog hoofdligging, de inleiding kan doorgaan.

Ik word getoucheerd en helaas, geen ontsluiting. Ik ben ook pas 37 weken zwanger en de kleine is nog niet ingedaald, dus ik had het ook wel verwacht. Ik moet er rekening mee houden dat de inleiding wel twee of drie dagen kan duren. Ik hoop het niet, het idee alleen al!

Er wordt gel ingebracht en ik moet weer een uur aan de CTG liggen. Om drie uur word ik getoucheerd en mag ik eventueel nog 1 keer gel wordt ons verteld. Verder is het afwachten vandaag.

Om een uur of 11 begint het wat te rommelen en worden we naar onze kamer gebracht. Vanwege onze geschiedenis krijg ik een eigen kamer en mag mijn vriend ook blijven slapen.  Om een uur of 1 begint het toch echt ergens op te lijken en ga ik even lekker douchen.

Om 2 uur word ik weer aan de CTG gelegd en zien we toch echt activiteit! De weeën zitten in mijn rug en zijn vrij onregelmatig en goed te doen.

Drie uur: ik word getoucheerd. Ik blijk tegen alle verwachting in 3 cm te hebben! Ik ben helemaal blij en hoop dat ik naar de verloskamer mag. Helaas, de gynaecoloog ziet het niet zitten om mijn vliezen te breken i.v.m een eventuele weeënstorm en wil de natuur zijn gang laten gaan. Een teleurstelling.

Om vijf uur komt er een ander gynaecoloog binnen wandelen, zij heeft toevallig ook de bevalling gedaan van Sam* . Ik geef aan dat ik het heel fijn zou vinden als ze deze bevalling ook zou doen.

Eén probleem: ze heeft maar dienst tot acht uur, dat is jammer!  Ze besluit mij toch te toucheren en ik heb een krappe 4 cm. Ze snapt dat ik niet nog een hele avond en nacht zo wil liggen en besluit meteen om mij toch naar de verloskamer te rijden en mijn vliezen te breken!

Mijn vliezen worden gebroken en dan begint het pas echt! Mijn hemel, dit is het echte werk, wat doet dit zeer. Dit is zo heftig, dit houd ik geen uren vol!! De gynaecoloog spoort mij aan een ruggenprik te nemen, ik ga gelijk naar de O.K.

De eerste ruggenprik doet helaas helemaal niets, dus er word na drie kwartier besloten een nieuwe te zetten. Drie man houden me nogmaals vast, want ik mag niet bewegen en dat valt niet mee.

Ik voel tijdens het zetten een enorme druk aan mijn onderkant en de anesthesist laat gelijk mijn gynaecoloog komen. Zij toucheert en we kunnen gelijk terug naar de verloskamer. Die ruggenprik is niet meer nodig, ik heb namelijk al 8 cm!!

Inmiddels is het acht uur. Ik mag nog niet persen en dat valt niet mee…ik denk dat ik gek word en dan ineens mag ik persen. Ik heb niet echt persweeën en raak in paniek. Zo bang om ook dit kindje kwijt te raken!

Mijn moeder roept ineens dat ze het hoofdje al ziet en dan gaat er een knop om: ze moet er uit en wel nu!!

Nog 4 keer persen en 15 minuten later ligt ze dan op mijn buik: Isa Sara. (vernoemd naar haar grote broer) Geboren om 20.25 uur, 50 cm lang en 3095 gram zwaar. Apgarscore van 9 en 10. Ze huilt, ze leeft!!

De bevalling is gedaan door dezelfde gynaecoloog als bij Sam* en tijdens de gehele bevalling is er een verpleegkundige aanwezig die bij Sam* ook bij was. Toeval, maar wel heel speciaal voor ons.

Ik ben totaal in shock, kan het niet bevatten. Na al die maanden spanning is het dan ineens zo ver, onze dochter is er! en wat is ze mooi!