Druk druk druk en bewoog mijn buik nou net?

Ik gevalletje ADHD, beetje (soms erg) chaotisch én control freak, wilt altijd alles het liefst zelf doen. Ik vind het moeilijk om maar iets uit handen te geven. Ik heb immers een idee in mijn hoofd en zo moet het dan ook. Dit weekend was ook weer zo weekend. 

Project babykamer is aan de gang. Muurschildering? Check! Ledikantje? Check! Kast? Check! Voedingsstoel? Check! En ga zo maar door. Dit heb ik allemaal zelf in elkaar gezet. Oh en niet te vergeten de kamer van mijn jongste bonuskamer in elkaar gezet, in gedeeld en gezellig gemaakt. Nu? Nu moest alleen nog de commode in elkaar gezet worden. Mijn trots op zij gezet en gevraagd of mijn vriend dit wilde doen. Geen probleem natuurlijk, maar voor mij best een dingetje (Want ik geef de controle uit handen).

Na heel wat geklaag via de app over het in elkaar zetten, want meneer heeft iets minder geduld als ik (haha) Kwamen hij en zijn oudste zoon tot de conclusie dat er 9 meubelschroeven te weinig waren geleverd. Op dat moment veranderde ik al lichtelijk in een soort momzilla. 9 schroeven te weinig? Hoe halen ze het in hun hoofd! Heel mijn plan over het indelen van de commode viel in duigen. Maar ik ben ik niet, als ik dan tóch de auto in spring en zo de jacht naar de meubelschroeven begon. Na ongeveer 3 winkels, was daar het.. HALLELUJA moment... Ik had ze gevonden.

Ondertussen zat mijn oudste bonuzoon "Waar maak je je druk om? Hij is toch nog niet geboren". Op dat moment voelde ik de hormomen wederom door mijn lijf heen gieren "Als ik die commode in elkaar wil, dan gaat dat ding gewoon in elkaar". Ik schrok er een beetje van, hoe rot dat uit mijn mond kwam en excuseerde me ook. Gelukkig konden we er wel om lachen. 

Inmiddels staat de commode in elkaar en heb ik deze in kunnen delen, al is dat in dit weekend alweer 3 keer verandert. Zaterdag was ook weer zo drukke dag overdag en dan in de avond nog verkleed over straat tijdens een halloween tocht. Ik voelde me toch wel heel schuldig, de kindjes die van mij schrokken en zelfs de ouders. 

Zondag was ook weer zo drukke dag, maar tóen begon ik het te voelen. Mijn rug... mijn buik op volle spanning. Ik kon geen boe of bah en eigenlijk moest ik naar een verjaardag. Ik trok het gewoon niet, dus dan maar een paar uurtje lang uit op de bank. Toen de mannen thuis kwamen van het voetbal kijken, lag ik nog steeds plat op de bank en lag ik mijn buik te bekijken. Ik voelde namelijk heel wat bedrijvigheid. Opeens zag ik het... MIJN BUIK BEWOOG! Ik zei het direct tegen mijn vriend.. hij geloofde het niet en keek niet op. WÉÉR bewoog mijn buik. Mijn vriend zijn handen op mijn buik gelegd en onze knul was stil. Zo is dit nog een half uur doorgegaan haha. Zodra mijn vriend zijn handen op mijn buik legde was ons vriendje stil.

Ik merkte dat de baby wat drukker was, misschien wel een stille hint "Mam, doe nou eens wat rustiger!". Ik heb maar geluisterd en ben om 20:00 uur al lekker op bed gaan liggen. Nu? Nu ben ik moe, maar heb geen pijn in m'n rug meer of buik. Ik ga wat liever voor mezelf zijn.