Ik zit er doorheen..

*klaagmomentje*

Ik zit er momenteel zó doorheen. T's lente en het lijkt wel alsof ie-de-reen zwanger om mij heen is. Zélfs bij ons in de wijk zijn de *welkom, hier is geboren* bordjes niet aan te slepen. Begrijp mij niet verkeerd, ik gun het iedereen maar mezelf toch wel een beetje meer.

A.s. juni kunnen wij "vieren" dat we al 2 jaar bezig zijn met zwanger worden en het begint steeds meer verdriet te doen. Ik doe bewust al geen ovulatietesten meer, ik let niet meer op eventuele symptomen. Al die stomme rot symptomen lijken ook op het ongesteld worden en is één grote mindf*ck.

Kan er ook met weinig tot niemand over praten en al helemaal niet met mijn eigen partner. Lijkt wel alsof hij het niet begrijpt, ik krijg alleen maar als reactie *je moet er niet teveel mee bezig zijn*. Dat ben ik ook niet vriend, maar ook jij verheugt je er op en vind het dan wederom kak als ik wéér ongesteld ben geworden. Als ik dan de teleurstelling in zijn ogen zie, breek ik van binnen. Terwijl ik er niets aan kan doen.

Het probleem van niet zwanger worden, ligt bij hem maar dat lijkt niet door te dringen of zo? Hij zelf heeft 3 kinderen en heeft er dus geen haast mee om een 4e in het gezin te verwelkomen (wat wel meer dan gewenst is hoor). Maar het doet mij ontzettend veel verdriet als ik hem dan met zijn jongste zoon bezig zie, dat ik soms de kamer uitloop. Want ik zou dat graag zien met ons kindje. (ik gun hun de tijd en liefde samen, maar onbewust doet het mij toch wat)

Gebeurt regelmatig dat wanneer ik alleen ben ik in tranen uitbarst, onder de douche, op de wc, in de auto. Ik wil er een ander niet mee belasten en met mijn partner kan ik niet praten.

Zelfs de seks, tja. Ik vind het niet meer leuk. Het lijkt wel een moetje. Ik ben zelf dol op seks en doe het dan ook graag. Liefst iedere dag! 😉 En normaal was er ook meer actie in de slaapkamer, maar het lijkt zich te beperken tot de vruchtbare week en daar baal ik van. Het moet leuk blijven, ook buiten die week.

De arts waar wij onder behandeling zijn, stelde al direct kunstmatige inseminatie voor, maar mijn partner wilde het eerst via de natuurlijke weg nog proberen. Ik ben daar toen in mee gegaan, maar kom nu toch wel op mijn beslissing terug. 't zal wel een mannendingetje zijn of zo? Dat ze gekrenkt worden in hun trots dat het niet op de "normale" manier lukt?

Nu nog maar eens zien of ik hem ook kan laten terugkomen op zijn beslissing.