Paniekaanval/angststoornis tijdens zwangerschap

Begin 2013 had ik na een heftige periode een zware paniekaanval gehad.
Hyperventileren, duizelig, tintelingen, intense angst, compleet over me toeren etc.
Het complete plaatje wat je van een paniekaanval mag verwachten dus.
Na de eerste aanval volgden er meer, want de angst dat ik het weer zou krijgen
bleef en ik stapte in een vicieuze cirkel. Na 6 maanden van dagelijks meerdere aanvallen
werd ik door de psycholoog gediagnosticeerd: gegeneraliseerde angststoornis.
Op een gegeven moment werd het bij mij zo erg dat ik het huis niet meer uit durfte zonder
een metgezel. Ik heb mijn studie en baan opgegeven hierdoor.

Na een jaar vanaf de eerste aanval heb ik 'de knop tussen mijn oren' omgeschakeld.
Zo wilde ik niet oud worden. Ik wilde weer genieten.
Langzaam heb ik alles wat ik voorheen deed stukje voor stukje opgepakt, eerst met het
zweet op mijn voorhoofd en na enige tijd fluitend.
6 maanden na de omschakeling vertelde mijn psycholoog met een grote glimlach
dat het ons laatste sessie was, ik was over mijn angsten heen, ze kon niets meer voor
mij betekenen!
Na uiteindelijk 1.5 jaar ellende ben ik weer mijn oude zelf en geniet ik weer volop!
Ookal was het ellende, ik ben er veel sterker uit gekomen!
Buitenom mijn partner en zusje heeft niemand ooit geweten van de paniek/angstaanvallen.
Na jaren schrijf ik het hier van mij af aan iedereen die het wil lezen, wat een persoonlijke
openbaring van mij!

Eens in de zoveel tijd, bij veel stress, steekt een aanval weleens de kop op maar die weet ik
dan met gemak te verslaan.
Nu ben ik 26 weken zwanger en de hormonen gieren natuurlijk, maar ik merk dat ik bij
lichte stress of soms ook zomaar paniekaanvallen voel opkomen. Doorbreken doen ze niet
maar ik ben hierdoor constant alert en gejaagd, alsof er ieder moment een bom kan ontploffen.

Zijn er dames die in een soortgelijke schuitje zitten/zaten? Hoe gaan jullie hiermee om?
Ervaringen/tips altijd fijn om te horen!

19409 x gelezen, 6

In Zwangerschap

reacties (0)


  • Candygirll

    Hallo lieverd, ik heb ook last van panirkaanvallen ben nu 34 weken zwanger van tweeling en het is zeker dat ik een keizersnede krijg dus die aanvallen komen regelmatig voor...maar 3 keer diep ademen helpt en positief blijven denken...de dag dat ik mijn kids te zien krijg en dat ik ze kan aanraken en kussen dat geeft mij opluchting en ben ik wat gerust gesteld... ik wens je veel sterkte

  • Cicik

    Hey meid, een mooie houvast van je om door de negatieve spiraal heen te komen en wat een rijkdom een tweeling! Ik hoop voor je dat het na de bevalling niet eens in je opkomt om zelfs maar aan paniek te denken met de 2 kleine van je waar je straks je handen aan vol gaat hebben

    Ook voor jou veel sterkte

  • -mango

    Erg herkenbaar, ik heb dit ook meegemaakt.

    Alleen heb ik de stempel emetofobie (extreme angst voor overgeven) en daardoor agorafobie (straatvrees) gekregen.

    Gelukkig is het nu al een paar jaar zo goed als ''onder controle''

    Ik werk weer en doe gewone dagelijkse dingen.

    Het enige wat ik echt niet meer durf is met de bus en de trein te gaan maar dat gaat prima zonder.

    Ik heb wel gemerkt toen ik stopte met anticonceptie dat ik meer angstig/paniekerig ben rondom mijn eisprong en menstruatie.

    Eigenlijk denk ik (bij mij dan tenminste) dat het puur de hormonen zijn die me lopen te zieken.

    Ik ben nu op dit moment 36 weken zwanger en heb ik er tot nu toe wel wat last van gehad.

    In de eerste weken wel wat paniekerig geweest door de misselijkheid en nu maar dat kan komen door Mn lage bloeddruk en ijzer dat ik me soms heel slap voel en als ik dan doorzet word ik ook heel duizelig/misselijk en daardoor weer paniekerig.

    Laat je niet leiden door de angst en je die negatieve spiraal in sleuren.

    Tuurlijk is het prima om een keer een dagje rustiger aan te doen maar ga zeker geen dingen vermijden.

    geef het ook aan bij je vk en je angst geschiedenis ook.

    Sterkte

  • Cicik

    Hey meid, jij ook heel veel sterkte. Lijkt mijn vreselijk vooral in het begin van de zwangerschap met alle misselijkheid!

    Ik lees dat het voor jou de laatste loodjes zijn, nog heel even en dan mag je je kleine in de armen sluiten!

    De angst en paniek rondom de eisprong en menstruate is bij mij ook herkenbaar, het is alleen veel minder geworden nadat ik het aan elkaar had gelinkt.

    Ook de lage bloeddruk en ijzer is herkenbaar. Kan mij soms zo slap en naar voelen... en ja dan speelt weleens de paniek weer op..

    Ook voor jou, nogmaals sterke!

  • -mango

    Dankjewel!

    Ja nog even kan niet meer wachten hihi!

    Bij mij is dat ook een vaak als ik er dan last van had dacht ik ooo zal wel weer rond Mn eisprong zitten of bijna ongesteld moeten worden.

    Dat maakte t wel iets dragelijker.

    Hormonen... blijven toch gekke dingen hè!

    Hopelijk kan jij ondanks de paniek nog wel wat genieten van je zwangerschap.

    Mocht er ooit iets zijn, mag je me Altijd een berichtje sturen.

    Liefs

  • Ciiii

    Ik heb exact hetzelfde meegemaakt, maar dan in 2010/2011. Ook een korte periode tijdens mijn zwangerschap waarin ik pas de knop omgeschakeld kreeg in mijn hoofd. Ik wilde namelijk niet verder leven op die manier. De angst dat er iets met de baby in mijn buik zou gebeuren door de medicatie ed woog zwaarder. Een half jaar na de bevalling kwam het weer aanzetten en werd het behoorlijk heftig waarbij ik zelfs op het punt stond zelfmoord te plegen. Begon toen weer aan de medicatie en na een poos hield het (ook na een bezoek aan een islam geleerde) gelukkig op. Ik weet niet of je gelovig bent, maar helaas bleek er een soort zwart magie (büyü) op me te rusten wat we samen met mijn man hebben overwonnen. Hadden we het maar eerder geweten. Het is nu allemaal verleden tijd en ik ben veel meer bezig mezelf te beschermen tegen het kwade. Heb eindelijk rust nadat ik me meer richtte op mijn geloof. Misschien een idee ook voor jou mocht je zoiets voelen opkomen? Ik heb geen gekke ritueeltjes gedaan trouwens, het zijn de basis dingetjes zoals altijd (maar dan ook altijd) op de gusl te letten (nagellak was een boosdoener bij mij..) en echt in god te geloven, de soera oplezen dagelijks die je beschermen. Een poos heb ik ook non stop als een gek continu zitten bidden. Nu ik een moeizame zwangerschap heb gaat dat moeilijk, maar ik zal dat hopelijk weer oppakken. Ik hoop dat je (of iemand anders) iets hebt aan mijn verhaal. Groetjes en veel succes en sterkte met je zwangerschap!

  • Mamavannaomi-rico

    O meid wat vreselijk helaas heb ik het onlangs ook meegemaakt bij mijn man begin in september en eerste diagnose was ook angstoornis met pleinvrees hij is een maand lang biet buiten geweest en zichzelf in slaapkamer opgesloten ik was toen 7 weken zwanger uit eindelijke is bij hem een andere diagnose gesteld een burn-out daar zijn de symptomen ook paniekaanvallen helaas hij heeft echt een aantal keren bij de hap gezeten omdat ie dacht dat ie dood ging . Na medicatie gaat het nu aan de betere hand maar jeetje wat moet dat voor jou zwaar zijn omdat er zo weinig mensen vanaf weten .en ja die hormonen spelen hoog op in een zwangerschap praat er echt over voordat het weer heftig terug kan komen.Heel veel sterkte

  • Cicik

    Wat moet het ook zwaar voor jullie zijn geweest, vooral de heftigste periode. Ook heel veel sterkte voor jullie! Ik ben gelukkig wel over de angstoornis heen, alleen af en toe komt de paniek opzetten maar die weet ik dan te verslaan voordat die doorzet. Nu met de zwangerschap gaat het moeizamer maar hiervoor geef ik de hormonen de schuld