Alleen

Echt veel vrienden heb ik nooit gehad. Meestal waren ze op 1 hand te tellen en dat vond ik ook wel fijn, zo was de vriendschap vaak ook hechter en "echter" en daar had ik meer dan genoeg aan. Echter van de "oude vrienden" is weinig meer over. Levens veranderen, paden kruisen, anderen gaan uit elkaar en zo is in de afgelopen 2 jaar mijn wereldje gekrompen.

Het einde van een relatie, veel leugens en bedrog, onwijs veel in moeten leveren en daarbij ook de laatste overgebleven vrienden. Op dat moment dacht ik, het maakt mij niet uit, als ze niet naar beide kanten willen en kunnen luisteren dan is dat iets waar ik mij ook niet druk om hoef te maken, het zegt uit eindelijk meer over hun dan over mij. Toch merk ik vooral de laatste tijd dat ik wat mis.

Ik voel me moe, alleen, rusteloos. Heb een onwijs fijne partner en ben dolgelukkig met onze kindjes (en baby onderweg) maar er is geen energie meer. Ik voel me vooral heel leeg, alsof alles afgevlakt is, het gevoel hebben dat ik wel dingen wil delen en contacten wil hebben maar het lukt niet. Ik weet niet waar ik moet beginnen, waar ik het moet zoeken. Het is mij ook wel bekend dat ik niet de meest standaard persoon ooit ben en dat mijn leven altijd al 1 grote rollercoaster is geweest dus echt het vertrouwen in mezelf dat ik "wel even nieuwe vrienden" maak is er ook niet.

Het zit me in de weg. Schrijven is een uitlaatklep maar het lijkt alsof dat niet genoeg is. Zodra ik klaar ben met schrijven of een huishoudelijk klusje of wat dan ook ben ik weer alleen. Aan het overpijnzen wat ik eraan kan en móet doen. Het wordt ook allemaal niet makkelijker op het moment. Mijn oudste zoon is chronisch ziek en door zelf extra hulpmiddelen te betalen is het voor hem veel beter vol te houden en ermee om te gaan. Dit doen we dus standaard elke maand, 100den euro's geven we hieraan uit (wordt niet vergoed door de verzekering). Nu heeft meneer ex besloten om ook geen alimentatie meer te betalen. Dit werd nu gebruikt voor die hulpmiddelen en die moeten wij nu zelf zien te financiëren met wat we hebben.

Ik weet dat hij dit niet vol kan houden, de advocaat maakt er werk van en vroeg of laat zal hij toch alles moeten betalen, echter, daar kunnen weken/maanden overheen gaan. Ik merk aan alles dat ik hier zo onrustig en gestresst van word. Hoe doen we het met het geld? Hoe houden we de maand weer vol? Waar kunnen we op bezuinigen? Wanneer is dit gedoe afgelopen? Het helpt niet echt bij het gevoel dat ik al had...

Ik wil helemaal niet klagen en probeer alles dan ook zo positief mogelijk te bekijken maar pfoew... ik moest even m'n hart luchten geloof ik...