Gevoelens overhoop...

Ik was altijd iemand die geen blad voor haar mond nam. Wel met een gezonde dosis respect naar iedereen toe maar als ik ergens een mening over had dan kon ik die prima onder woorden brengen.

Zo heb ik een poosje een blog gehad. Die ging eigenlijk over van alles; mijn hobbies/passies maar ook het dagelijks leven met de kids, de ziekte van mijn oudste én toen heel de wereld op zijn kop kwam te staan was het ook een fijne uitlaatklep over mijn scheiding.

Maar de laatste maanden is er iets veranderd. Ik heb nooit namen genoemd in mijn schrijven. Ook niet met vingers gewezen. Alles schreef ik vanuit mijzelf en met mijn eigen mening. En die kreeg ik steeds vaker terug gegooid. Mensen die er zelf een draai aan wilden geven en mij daarop aanvielen. Mensen die mijn blog veelvuldig in de belangstelling bleven zetten om negatieve reacties uit te lokken. Mensen die mij lieten vallen door alle commotie eromheen. Ik durfde mijn gevoel niet meer te delen, het voelde niet langer veilig maar des te meer alsof ik onder een vergrootglas lag en alles wat ik deed of zei was slecht.

Hierop ben ik gestopt met mijn blog. Mijn passie liet ik varen, het was zoveel negativiteit, ik kon er niet mee omgaan. Ik merkte echter al vrij snel dat ik iets miste. Ik kon mijn ei niet kwijt, voelde mij gevangen met mijn eigen gevoelens en gedachtes. Zoveel was ik al kwijtgeraakt en nu dat laatste stukje waar ik wél iets mee kon had ik ook niet meer. Het was tijd om na te denken. Waar haal ik plezier uit? Waar wordt ik gelukkig van? En voor ik het wist was mijn eigen bedrijfje geboren én met een prachtige start!

Ik was zo blij en trots met wat ik nu opgezet had, een leuke praktijk en webshop en nog zoveel dromen om het verder uit te bouwen. Ik genoot elke dag van elke bestelling, elk doosje dat ik in kon pakken, elke reactie die erop kwam, ik was terug waar ik wilde zijn, mijn hart aan het volgen en weer plezier hebben! Alleen ook dit werd de kop ingedrukt door de wondere wereld van het internet. Een andere ondernemer zag mij schijnbaar als te grote concurrentie. Die heeft vervolgens heel het internet (en fanbase) opgeroepen om mij zwart te maken, negatieve berichten te sturen, negatieve recensies achter te laten en haatmails te zenden.

'Verstandig' ben ik nergens op in gegaan, met het idee 'laat karma het werk maar doen'. Maar ik kon er niet omheen. Ik stond negatief op facebook, vol met haatberichten, de mailbox bleef overstromen, mensen zochten mij zelfs op via instagram e.d. om mij daar verder te bedreigen en uit te schelden. Ik had het niet meer, dit was niet wat ik wilde óf waar ik tegen op gewassen was. Dus heb ik een break ingelast. Hoop ik ergens dat de storm overwaait en dat ik dit weer op kan gaan pakken. Het voelt alleen, gewoon echt heel alleen.

Zelfs een reactie op een bericht over medische hulpmiddelen viel verkeerd. Dit was gisteren nog. Mijn oudste zoon is chronisch ziek en uiteraard zijn er op de markt een hoop producten in omloop die alles makkelijker kunnen maken. Echter deze middelen zijn kostbaar en niet iedereen kan dit missen. Mijn enige reactie op het artikel was, dat het inderdaad niet voor iedereen te doen is maar dat het voor anderen wel degelijk een hulpmiddel kan zijn en het dus jammer is om er alleen maar negatief op te reageren. Dit was al teveel. Het was weer een aanleiding voor een aantal volwassen vrouwen om mij compleet met de grond gelijk te willen maken.

Ik merk dat ik 'bang' word. Ik wil niks meer delen online, ik wil niks meer plaatsen, bang om weer de wind van voren te moeten krijgen. Nadat ik zoveel kwijt geraakt ben de afgelopen maanden voel ik mij nu nog eenzamer dan ooit. Ben ik nu echt de enige die het niet kan bevatten waarom het 'normaal' is om via internet maar gewoon mensen compleet kapot te willen maken? Dat het 'normaal' is om mensen onderuit te willen halen?

De kleine wereld wordt nog kleiner, ook in de omgang met anderen houd ik nu liever mijn mond dicht, ik heb zoveel en voel mij tegelijkertijd zo weinig...