Ben ik de enige die zich zo voelt?

Lieve Chantal,

Hoewel jouw verhaal anders is dan het mijne (er zijn geen twee gelijke natuurlijk), herken ik veel van wat je vertelt. En het grootste element dat ik zie terugkomen is het enorme schuldgevoel. Spijt en schuld zijn volgens mij de krachtigste en moeilijkste negatieve emoties om mee om te gaan, en al helemaal als ze uit jezelf komen (in tegenstelling tot wanneer iemand je dit aanpraat).

Misschien laat je je eigen denken sterk leiden door wat anderen van jou denken, wat je 'hoort' te denken en wat je 'hoort' te voelen. Zo 'hoort' het tweede trimester van de jouw zwangerschap hemels te zijn, maar dat is het niet. Je 'zou eigenlijk moeten' aan het werk zijn; omdat je je eigenlijk niet ziek voelt, maar je bent niet aan het werk.

Omdat je in jouw eigen ogen niet voldoet aan de verwachtingen die jij denkt dat anderen van je hebben, voel je je down, schuldig en slap. En vooral: je kan jezelf hierdoor niet meer toestaan om te genieten van rust, van een moment voor jezelf, terwijl je dat nu zo hard nodig hebt.

Ik heb zelf in deze spiraal gezeten: telkens als ik mezelf toestond om iets leuks te doen kreeg ik knallende hoofdpijn. Achteraf gezien was het een soort fantoomhoofdpijn. Ik verzon de hoofdpijn als excuus om mezelf leuke dingen te ontzeggen zodat ik geen schuldgevoel zou krijgen... (waar haal ik het in godsnaam?)

Uiteraard weet ik niet of dit is hoe jij je nu voelt... ik herken er mezelf in en maak op basis daarvan, en op basis van jouw verhaal, een veronderstelling. In ieder geval denk ik wel dat je gebaat bent met mentale rust. Dat kan in verschillende vormen zijn: een weekend weg, een wandeling in het bos, een dagje zee en zon, een kwartier met een roddelblaadje of breiwerkje of dagboek in de zetel zitten... De voorwaarde is alleen dat je jezelf voor 100% die rust gunt (zeg op voorhand en bewust tegen jezelf: nu ga ik een uur wandelen en al de rest kan den boom in); probeer rationeel na te denken waarom je je schuldig voelt en je zal zien dat dat verdwijnt.

Een ander punt dat ik nog wou vermelden is dat als je voelt dat je niet gelukkig bent voor boe of ba, terwijl je kompas zegt dat je daar wel gelukkig over hoort te zijn; dan creëert dat een conflict in jezelf. Ook dat vreet je op vanbinnen. Dus een andere tip die ik heb is: geef toe aan je eigen gevoelens, wat die ook zijn. Dan wordt het makkelijker om erover na te denken en ze te plaatsen. Het heeft geen zin om energie te verspillen met te proberen genieten van het tweede trimester van je zwangerschap omdat iedereen zegt dat dat hemels is, als je je eigenlijk helemaal zo niet voelt. Maar ik merk en lees wel dat je al goed op weg bent wat dat betreft ;)

Nogmaals: het kan zijn dat ik er compleet naast zit... alleen jij weet hoe je je voelt (maar soms is het nodig dat iemand de spaghetti ontwart nietwaar?). Ik wens je in elk geval veel beterschap toe, veel rust en tijd. En ook een hele grote donut of iets anders schandalig ongezond en zoet dat kan dienen als eerste verwennerijtje voor jezelf ;)

Dikke knuffel,

Lekkere boontjes

Ik ben ziekgemeld met hoofdpijn klachten, niet helemaal het zelfde dus maar werk s’ochtends een paar uurtjes.. vooral mentaal helpt dit heel erg veel.. tuurlijk soms lig ik daarna een hele middag te slapen omdat me hoofd uit elkaar klapt.. maar wat je zegt van thuis zitten word je echt niet vrolijker!! Zou het gewoon goed overleggen met je werkgever of het een idee is dat je per dag een paar uurtjes komt en dat als het echt niet gaat je thuis blijft.. zo blijf je toch beetje mee draaien in de maatschappij en blijf je jezelf ook nuttig voelen..

Nee hoor je bent niet de enige! Ik hoorde laatst van een van de meiden hier op bb, dat slechts 4% van alle zwangere vrouwen écht intens kan genieten van de zwangerschap. Ook ik hoor bij die 96% die natuurlijk wel geluksmomentjes heeft, maar voor het overgrote deel denkt: “is dit het nou?” Alles doet me zeer, ik kan overal kwaad om worden, intens verdrietig zijn om de stomste dingen en me ergeren aan de meest gênante kwaaltjes (ja, er komen er nog veel meer...) Als je huisarts je heeft aangeraden om je ziek te melden en te gaan genieten, doe het maar gewoon. Ik hik er ook al héél lang tegenaan, ik voelde me namelijk ook heel schuldig, maar nu de knoop ook in mijn hoofd is doorgehakt, valt er een enorme last van mijn schouders. Ik voel me ineens minder gestresst, vrolijker en heb meer genietmomentjes. Soms is het allemaal net even te veel. Vergeet niet dat je full-time aan het werk bent om een wonder te creëren! Pak je rust. Geniet. ♥️

Je bent wel degelijk ziek dan wel even arbeidsongeschikt. Neem het advies van je huisarts ter harte en pak je rust. Je lichaam vraagt er toch om. Niet schuldig over voelen. Ik lees signalen die horen bij een burn out. Waarom dan aan het werk gaan?

Ik herken dit heel goed. Ik zit zelf in de ziektewet thuis sinds 6 weken zwangerschap. Ik moet elke vorm van stress vermijden en dat is soms best frustrerend, want iedereen om mij heen werken wel gewoon. Maar ik moet nu even mijn gevoel hierin opzij zetten en denken aan wat het beste is voor de baby. Ondertussen ben ik dus alweer 22 weken thuis en ben ik er aardig aan gewend geraakt, ik vind het nu zelfs fijn om mijn dag te bepalen wat ik ga doen. En zo te lezen heb jij ook genoeg reden om het wat rustiger aan te doen, je bent niet meer alleen hè? Je moet nu al rekening houden met wat het beste is voor jou kleintje.

Ik denk dat de stress van afgelopen weken je even inhaalt.

Ik heb precies hetzelfde... paar weken geleden te horen gekregen dat mijn moeder kanker heeft en nu ook nog eens een vlek op haar long dus waarschijnlijk een uitzaaiing... Ik ben sindsdien ook neerslachtig, nergens zin in, alleen maar moe, op rare momenten opeens in huilen uitbarsten... Ik moet volgende week weer naar de vk, dan zal ik dit ook voorleggen maar ik weet al dat dit puur stress is.

Lieve mama to be,

Wat goed dat je het hier neer zet. Er zijn genoeg mensen die zich hierin herkennen .

Accepteer dat het goed is om even pas op de plaats te nemen en even niet te werken. Stress is wel degelijk een factor wat je er niet bij kunt hebben tijdens een zwangerschap. Ik heb zojuist te horen gekregen dat mijn vader slokdarm kanker heeft en niet meer te genezen is. Ik ben zelf bijna 33 weken zwanger en richt me op de " leuke" dingen. Ik wil dolgraag werken maar het is goed dat ik het nu niet doe. Het was een rouw weekje om te accepteren dat het een gezonde beslissing is om even niet te werken. Door die hormonen maakt het dat we wat labieler worden. Ik heb ook van die dagen. Op zo'n moment de tranen laten lopen. Ze zijn er en het mag.

Ik denk door de situatie te accepteren dat het je meer rust geeft en de huilbuien lekker zijn beloop laten.

Pas op voor een depressie en praat erover als er dingen dwars zitten. Soms is het voor jezelf een eye opener wanneer je erover praat. Succes ermee. Je kunt het

Ik denk dat jij voor jezelf moet gaan zorgen ipv aan werk te denken. Als jij je thuis niet kunt ontspannen, zou je dáár aan moeten werken en niet vluchten naar je werk. Gooi je valse schuldhevoel het raam uit. Je bent overspannen. Daar hoef je je niet lichamelijk ziek bij te voelen. Leer jezelf te ontspannen, genieten en luieren zonder aan je werk te denken: dat draait wel door zonder jou! Jouw kindje daarentegen, heeft er last van als jij overspannen bent. Dusprobeer te accepteren dat je je niet goed voelt, zodat je er langzaam maar zeker uit kan gaan klimmen. Maar blijf de komende weken alsjeblieft thuis: niemand heeft er wat aan als jij compleet instort!!!! Sterkte!!!

(En besef dat als jij nu door blijft gaan omdat dat moet van jezelf, je daarmee de kans op een postnatale depressie vele malen vergroot...)