Deel 7: De grote echo

< Deel 6: Terug wat hoop

Gisteren was het dan eindelijk zover; we moesten naar Gent voor de grote echo. De grote echo waarop we zouden zien of ons meisje een afwijking aan het hart, lichaam of aan een van de organen zou hebben. Ik was bloednerveus maar gelukkig was de afspraak al om 10uur in de ochtend.

En dan was het eindelijk zover, mijn naam werd afgeroepen en mijn man en ik pakten onze spullen en gingen mee naar de gynaecoloog. Het bleek dezelfde vrouw te zijn die ook mijn vlokkentest had afgenomen waar ik wel blij om was aangezien er dan moeilijker misverstanden ontstaan in het hoe en wat van de zwangerschap. Ook vond ik haar de vorige keer al prettig omdat ze recht door zee is en er geen doekjes om wond. Ze was duidelijk in wat we konden verwachten en dat is prettig. Ik ben iemand die rustig wordt van zekerheid, hoe vreselijk die zekerheid soms ook kan zijn.

Ook was er een cardioloog bij. Zij zou tijdens de echografie het hartje controleren van onze kleine meid. Na elkaar voor te stellen en de standaard vragen te beantwoorden (hoe is het met de zwangerschap en dergelijke) was het tijd om te gaan liggen voor de echo. Een grote klieder koude gel op mijn buik en we waren vertrokken.

Het eerste dat de gynaecoloog opviel was dat ze erg bewegelijk was maar dat verbaasde mij niets. Ik voel al twee weken (dus vanaf mijn 16de week), meerdere malen per dag, plopjes in mijn buik zodra dat ik zit. En autorijden vind ze ofwel enorm tof ofwel totaal niet. Het is maar hoe je het interpreteert. 
En soms kunnen die plopjes verbazend hard zijn. Ja, ik weet niet van wie ze het heeft maar ze is enorm actief...

Daarnaast wilde ze ook totaal niet meewerken! Terwijl ze haar neusje, lippen en gehemelte wilde controleren vond ze klaarblijkelijk niets leukers dan constant haar hoofdje heen en weer te bewegen. Een van haar armpjes verdween continue achter haar lijfje en ze moest snel zijn om haar voetjes goed te kunnen zien. 

Maar ze heeft geen klompvoetjes, haar benen en armen zijn de juiste lengte, ze heeft alle teentjes en vingertjes die een kind moet hebben, geen hazenlip, geen open gehemelte, geen open rug, haar hartje klopte goed en was correct ontwikkeld, ...
Maar de gynaecoloog is er niet gerust in. Niet alleen is ze niet zeker dat ze het tussenschot tussen de hersenhelften heeft gezien (ze denkt dat ze ze zag op het laatst op de echo) maar hetgeen ze niet gezien heeft is dat maag gebruikt werd en ze vond ze wat klein. Het laatste is te verklaren omdat ze nooit mijn datum hebben vastgezet. Mijn vaste gynaecoloog is namelijk nooit zeker geweest hoe lang ik zwanger ben en heeft na de tweede datum nooit mijn datum gecorrigeerd. Die volgens mij totaal niet klopt. Volgens mijn gevoel en berekening ben ik een 18 weken en dan klopte haar grootte en de groei sinds de vlokkentest perfect. 

Het eerste en tweede is iets waarvoor ik dus over een maandje voor moet terugkomen wanneer ik 22 weken ver ben. Hetgeen dat ze denkt dat er nog mis kan zijn is dat ze zou lijden aan slokdarmatresie. Dit is een onderbreking van de slokdarm naar de maag waardoor voeding en vloeistof niet via de mond in de maag zou kunnen komen. Hoewel dit operatief te verhelpen is na de geboorte, komt slokdarm onderbreking schijnbaar zelden alleen voor. Meestal komt het voor samen met een van de volgende afwijkingen;
Afwijkingen geassocieerd met het wervelkolom, de anus, met betrekking tot het hart, de luchtpijp, met betrekking tot de nieren en/of de ledematen. 
Van het bovenstaande zou het enkel nog een afwijking met de anus en/of luchtpijp kunnen zijn. Hoe dan ook, ondanks dat het een zware periode zou zijn met operaties en dergelijken, zijn het normaal gezien geen afwijkingen die onoverkomelijk zouden zijn. Maar het enige dat we kunnen doen is afwachten tot 23 maart voor onze volgende echo en hopen dat alle stress en zorgen voor niets is geweest.

Om eerlijk te zijn ben ik er redelijk gerust in ondanks dat de gynaecoloog het niet is. Ze was ook uitermate verbaasd dat de vlokkentest negatief was teruggekomen omwille van het feit dat haar nekplooi zo dik was en mijn kansberekening zo ongunstig. Maar aan de andere kant, de wonderen zijn de wereld nog niet uit zeker? Hoe dan ook konden we het niet laten om na de echo even binnen te springen bij de Dreambaby aan de overkant van het ziekenhuis en eens tussen de baby dingen te snuffelen. Iets dat we tot nu toe eigenlijk altijd vermeden hadden. En daar kwam ik het meest snoezige pakje ooit tegen! Zoals sommigen misschien wel weten, ben ik absoluut niet voor roze (tenzij er flamingo's op staan) en vind ik dino's en monsters super. Dus toen ik dit zag was ik direct verknocht;

En mijn man zei direct dat ik het moest kopen. Dus ja, ons eerste, zelf gekochte, outfit voor onze lieve meid!