Ik ben er echt even klaar mee.

Herkenbaar! Ik had het op een gegeven moment zo gehad toen ik hoorde dat iemand zwanger was van kind nummer 6. Ik dacht echt van..ik wil er maar 1tje bij,1tje maar! (Ik ben wel gezegend met al een kind maar ook wij samen hebben die droom) Ik gun iedereen die wens maar in je eigen situatie is het dan zo emotioneel en voor jou ook heel zwaar,dat het niet te doen is. Ik wens je heel veel geluk,liefde en kracht! 💋

Ik snap dat je je zo voelt. Zo heb ik mij ook gevoeld. Het is enorm frustrerend. Het blijft in je hoofd. Maar aub geef de moed niet op. Jou tijd zal ook nog komen, hoe onwaarschijnlijk het ook lijkt. De laatste maand dat we probeerden om zwanger te worden, heb ik de hele maand geweent. Het zou toch niet lukken, net zoals alle maanden (Van 4 jaar) ervoor. Die maand werd ik zwanger. Ik duim voor je dat het snel mag lukken.

Je hebt dit alvast 100x gehoord, sorry daarvoor! Maar probeer positief te blijven en je niet té veel te focussen, hoe moeilijk dat ook is. Ik herken je situatie ontzettend goed, iedereen in mijn omgeving kreeg kindjes en bij ons luktte het niet, of het ging mis met 5 weken... afgelopen december weer een miskraam.. en toen had ik de moed opgegeven... ik zou nooit mama worden.. tot ik in mei wéér overtijd was... na 4,5 jaar ben ik nu bijna 16 weken zwanger en tot nu toe lijkt alles goed te gaan. Dus a.u.b hou hoop!

Natuurlijk mag jouw gevoel er zijn! Het is hartstikke verdrietig en rot en het beslaat je hele leven. En daar mag je over praten en daar hoort binnen een vriendschap ruimte voor te zijn. Maar nu ga ik iets zeggen, wat me waarschijnlijk veel kritiek op zal leveren: naast jullie verdriet, hoort er, in mijn ogen, binnen een vriendschap net zo goed ruimte te zijn voor hun enthousiasme.

Ik wil graag even de andere kant belichten: (mijn eerste zwangerschap is geëindigd in een miskraam. Dus zwanger worden was voor mij niet zomaar klaar, even ter zij-informatie) De vriendinnen en familie in mijn leeftijdsfase, die ik om me heen had tijdens de zwangerschap van mijn oudste 2 kinderen hadden allemaal moeite met zwanger worden. En ik heb daar veel rekening mee gehouden. Dat werd ook gevraagd. Wat inhield dat mijn zwangerschappen eigenlijk nauwelijks gevierd werden, omdat zij met hun verdriet zaten. Bij mij werd er geen babyshower georganiseerd en ze wilden ook niet komen bij degene die ik zelf probeerde te organiseren. Er is zelfs geen kaartje gestuurd. Het mocht zelfs geen onderwerp van gesprekken zijn. Ze zijn op kraamvisite geweest, maar ook dat was niet feestelijk en ging over hun verdriet. Toen zij allemaal 1 voor 1 eenmaal zwanger werden, moest dat natuurlijk wèl uitgebreid gevierd worden, want het was eindelijk gelukt. Ik heb geholpen en zelfs zelf babyshowers georganiseerd, kaartjes gestuurd en alles. Want natuurlijk was ik blij en elke baby is een wonder. Maar ik was ook heel jaloers, omdat ik dat vieren dus nooit heb meegemaakt. Het deed me echt zeer dat ik mijn verdriet bij hun successen aan de kant moest zetten, maar dat ze dat bij mij er niet voor over hebben gehad (En natuurlijk staat mijn verdriet in het niet bij hun verdriet destijds, maar toch) Dit was en is helaas ook niet bespreekbaar..

Het heeft er een tijd naar uitgezien dat een derde ons niet gegeven was, dus het feit dat mijn kinderen nooit gevierd zijn lag mij erg zwaar. Het is echt een pijnpunt van mij, het gevoel dat me iets ontnomen was. Nu ben ik na een lange tijd toch zwanger van nummer 3 en ik vind dat ik net zoveel recht heb om daar enthousiast en vrolijk over te zijn als ieder ander. Ik vind dat ik net zoveel recht heb om dit te vieren, als ieder ander. Want zeg nou zelf: zodra jullie zwanger worden, zullen jullie dat toch ook willen?

Ik snap je he-le-maal!! Hier zijn ook heel veel om mij heen zwanger en overal waar je gaat of staat zie ik dikke buiken. Ik ben blij voor iedereen die een kindje gezond en wel op de wereld zet en weet nu dat ieder kind een wonder is. Ik gun het iedereen maar ik gun het mezelf ook wel heel erg zo langzamerhand!

Snap je heel goed. Wij hebben er ook lang over moeten doen. Ik zag ziek van jaloezie maar heb dat nooit kenbaar gemaakt...

Aw meis, kan me voorstellen dat je je rot voelt. Kop op, jouw tijd komt ook wel! 😘

Het is ook niet altijd een kwestie van er geen rekening mee willen houden. Maar als je eenmaal zwanger bent draait alles in je leven daar even om en is het moeilijk dat helemaal uit je leven weg te halen. Ik denk wel dat je het naar hen uit kunt spreken als je het even helemaal beu bent. Dat verdriet mag er ook gewoon zijn. Het moet alleen een plaatsje zien te krijgen naast het geluk van anderen. Dat is heel moeilijk.