Sorry meiden, maar ik kan soms de moeite niet nemen om jullie blogs te lezen en om er op te reagere. Ik denk dat jullie dat wel begrijpen...
Soms als ik lees dat iemand zwanger is geworden of dat het mis gaat dan prikken de tranen achter mijn ogen. Ik probeer mij groot te houden voor iedereen; op het werk, voor vrienden. Maar soms voel ik mij ook zo down.
Maandag had ik de curetage. Dan verliep prima. Fysieke pijn maar ik ben daarna gewoon gaan werken. De volgende dag had ik een presentatie in ons managementteam en ik moest dat met 2 anderen voorbereiden. Ik ben op een andere afdeling gaan zitten om even bij mijzelf te blijven. Ik had mijn manager gemaild dat ik er was en ergens anders zat. Ze mailde terug; wat ben je toch een dapper meisje. Ik heb heel veel respect en bewondering voor je. Ik kon mijn tranen nog net bedwingen.
Niemand weet verder van mijn zwangerschap en miskraam alleen zij en een andere goede collega (met wie ik de presentatie deed). De presentatie ging supergoed. Alleen maar complimenten van alle managers. Het was een topdag, maar vandaag weer down. Gelukkig heb in vanaf januari een andere functie. Een andere omgeving, andere mensen, een nieuw begin. Maar daar kan ik ook niet echt meer blij van worden.
Ik ben nu 37 jaar en inmiddels 5 jaar bezig en 5 mislukte zwangerschappen verder. Ik ben echt bang dat het voor ons niet meer zal gebeuren en daar moet ik mij bij neer gaan leggen. Dit gevoel had ik eerder nog niet, maar nu heel sterk. Ik heb er geen zin meer in. Al die teleurstellingen, ellende en verdriet.
Sorry meiden moest dit toch even kwijt. Jullie zijn zo lief voor mij geweest. Dikke kus voor jullie allemaal voor de steun en hoopgevende woorden. Love ya!!!
Caroline
reacties (0)