Wat kan ik nog doen.. dochter van 12

heel herkenbaar meis......ik heb dochter van 13 en zijn heerlijk aan puberen. ik ben heel simpel, oke dan niet! Hoe liever ik ben hoe gemener ze worden hahahahaaha.....

Mijn moeder werd ook zwanger toen ik de leeftijd had van jou dochter had. Ik had toen meer het gevoel dat ik niet meer bij hoorde en werd ook dwars, niks was goed. Omgekeerd vond ik het stiekem heel leuk dat ik een half broertje of zusje zou krijgen. Ik heb toen een paar babyschoentjes gekocht en die heeft ze bewaard. Dit kindje was trouwens van mijn stiefvader en ze waren net getrouwd... Helaas is dit misgegaan en heb ik daar heel erg om gehuild. Daarna kreeg ze nog een miskraam en vond ik dit ook heel sneu voor haar. Die schoentjes heeft ze trouwens aan mijn dochtertje gegeven bij haar geboorte.

Ik vind dit tip van een schoolmaatschappelijkwerker o.i.d. wel een goede. Misschien dat ze stiekem toch ergens mee zit of bang is dat het weer fout gaat. Het kan een stukje bravoure zijn om angst en kwetsbaarheid te overbluffen. I.d.d.: Welkom in de puberteit. Maar een keer met haar praten (door jou, of als jou dat niet lukt door iemand anders) lijkt me toch een goed idee.

Mag ik zo brutaal zijn om te vragen of deze baby van een andere man is dan haar vader? Ik heb dit namelijk meegemaakt toen ik 13 was en er nog een broertje bij kreeg.. (mijn vader met een andere vrouw) Ik vond het afschuwelijk en ik wenste ze heel wat narigheid toe. Bij mij was denk ik de oorzaak dat ik het niet leuk vond dat die vrouw met mijn vader nog een kind moest krijgen. Ik zat in de puberteit, dat kon voor mijn gevoel niet meer.. Uiteindelijk toen hij geboren werd, vond ik het hartstikke leuk.. Maar die 9maanden écht niet! Veel succes met je dochter. Uiteindelijk zal het wel goedkomen!

Is er op school een schoolmaatschappelijk werker waar ze eens mee kan praten? Wie weet wat diegene er uit kan krijgen, als neutrale persoon, en wat het oplevert als er meer wederzijds begrip gecreëerd kan worden.

Zou ze niet gewoon heel bang zijn dat ze straks niet meer "belangrijk" is..

Kijk hoe vaak je dat ook zegt... Ze is een puber en die heeft haar eigen gedachtes..

Blijf volhouden dat je van haar houd dat ze niet te vervangen is enz enz enz.. Als ze aangeeft dat ze beter weg kan gaan aangeven dat je haar als jou dochter nodig hebt enz.

Mijn vriendin heeft dezelfde situatie gehad. Haar dochter was 14 toen ze zwanger raakte van de 3de. Dat is vanaf het begin slikken geweest maar ondertussen kocht ze stiekem kadootjes en belde mij dan op tante kimmy ik heb mijn pinpas gepikt en een cadeautje voor de baby gekocht niet tegen mama zeggen hoor..

Uiteraard deed ik dat wel zodat mijn vriendin wist dat de centjes naar de baby waren gegaan EN dat de baby toch stiekem wel een heeeel belangrijke rol in het leven van haar dochter speelde. Uiteraard bleef dit een geheimpje van mijn vriendin en mij..

Haar dochter draaide naarmate de kraamweek vorderde ( heb er zelf gekraamd ) volledig bij en nu haha is ze de trotste zus die is er.. Ondanks dat ze een broertje wilde maar een zusje kreeg ;-)

die pubers ook... Het is pittig maar houd vol.. Heb je haar overigens al een echt gevraagd wat haar probleem nu eigenlijk is? Wie weet kan ze je daar heel goed antwoord op geven.. En is ze gewoon weg bang

Ik herrinner me dat ik rond die leeftijd het gevoel had dat een baby een soort van inbreuk was op het gezin, ik schrok ervan en verzette me ertegen.... Toen de zwangerschap van mijn moeder misliep, heb ik er tóch om gehuild. Blijkbaar was die stoere buitenkant helemaal niet wat ik echt voelde. Alleen maar een houding om mijn onzekerheid te verbergen... Misschien helpt het voor jezelf om te bedenken dat er waarschijnlijk heel iets anders in haar speelt wat ze op deze manier uit... Ben ik niet genoeg voor mijn moeder? Als er weer een baby is, heeft mijn moeder dan wel oog voor me? Of zelfs: vorige keer ging het mis- als dat weer gebeurt doet me dat teveel pijn, dus ik sluit me er voor af... Misschien denkt zij zelfs wel dat de missed abortion haar schuld was!!

.

Laat je niet afschepen met een nee... Al doet zij iets liever met haar vriendinnen, dat wil niet zeggen dat ze nooit iets met jou hoeft te doen. Prik door de houding heen, laat je er niet onzeker door maken en neem haar gewoon mee de stad in. Zoek samen leuke kleren voor haar, ga een hapje eten en loop ergens langs de babyafdeling om evt haar iets voor de baby te laten kiezen... Grote kans dat ze haar houding halverwege al laat varen!!! Succes!

Schrijf haar een lieve brief als zij niet met je wil praten, vertel haar, dat zij het kind is, dat jouw mama maakte en heel bijzonder is, Vertel haar , dat zij heeel speciaal is, en dat zometeen echt niet alle aandacht naar de kleine zal gaan. Betrek haar in typisch vrouwendingen, echt , het gaat over....het voelt voor een kind niet fijn, als mama met haar nieuwe man samen een kindje gaan krijgen. Meisjes van 12 voelen dat heel goed aan, zij hoort bij een verleden, het nieuwe kindje heeft zometeen een papa en mama samen, die bij elkaar horen. Het is ook echt heeel lastig voor haar. Maar ze het redt het wel , die meid van je! Jij kunt haar helpen en wellicht ook haar papa of oma. Soms zijnoma's heel goed in het gesprek aangaan met hun kleindochters...het zijn maar wat ideeen, je voelt zelf heel goed of het oké is. Het feit dat zij aanheeft , ik kan beter weg gaan enz geeft aan, dat zij zelf ook wel inziet, dat haar gedrag niet echt jofel is. Zij schreeuwt om jouw aandacht.. heel veel wijsheid gewenst!